Ανοίγεις τα μάτια και ευθύς εύχεσαι να μην το είχες κάνει. Θέλεις να τα ξανακλείσεις και να τ’ ανοίξεις πάλι όταν όλο αυτό θα έχει περάσει. Όταν, ως δια μαγείας, η εταιρεία σου θα σε έχει ξαναπροσλάβει δίνοντάς σου προαγωγή, αύξηση και τιμητικό δίπλωμα ως ο πιο παραγωγικός υπαλληλος τον καιρό του κορωνοϊού, όταν θα μπορείς να βγεις έξω όποτε και με όποιον θελήσεις, όταν δε θα κοιτάς καχύποπτα τον κάθε εν δυνάμει φορέα που περνά από δίπλα σου σε ακτίνα μικρότερη των δέκα χιλιομέτρων. Όταν τέλος πάντων ο διαολεμένος COVID-19, αυτός ο αόρατος εχθρός με τα χίλια διαφορετικά ονόματα, θα έχει πλήρως κατατροπωθεί και θα έχει γυρίσει από εκεί απ’όπου ήρθε. Είτε αυτό είναι μια αγορά θαλασσινών ή ένα βιοχημικό εργαστήριο ή οι υπόγειες εγκαταστάσεις ενός τρελού επιστήμονα που τον εξαπέλυσε με σκοπό να μειώσει τον ανθρώπινο πληθυσμό. Δεν έχει σημασία το που αλλά το πότε. Θέλεις να εξαφανιστεί χθες για να μπορέσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου.
Αλλά δεν… Ανοίγεις τα μάτια ξανά και δέχεσαι το αναπόφευκτο σα σιδηράμαξα που έρχεται πρόσω ολοταχώς να σε καταπλακώσει κι εσύ απλά περιμένεις ξαπλωμένος στις ράγες. Είναι μία ακόμα τσαγκαροδευτέρα ή τσαγκαροτρίτη ή οποιαδήποτε άλλη τσαγκαροημέρα. Έχεις χάσει το μέτρημα από τις απαράλλαχτες μέρες που περνάνε και μαζί έχεις χάσει και την αίσθηση του χρόνου. Θα μπορούσες να κάθεσαι εδώ χρόνια ολάκερα περιμένοντας ν’ αλλάξει κάτι και το μόνο που ν’ αλλάζει είναι η εντροπία που σε πλησιάζει όλο και περισσότερο.
Τη στιγμή που ακούς την απώ πάνω να κάνει τα τσισάκια της, αποφασίζεις ότι χρειάζεται να σηκωθείς. Αυτός ο κελαρυστός ήχος που παράγουν τα ούρα όταν εξοβελίζονται απευθείας στη μέση της λεκάνης και έρχονται σε επαφή με το νερό που υπάρχει ήδη εκεί είναι πλέον το καθημερινό σου ξυπνητήρι. Το ξέρεις, οι τοίχοι είναι λεπτοί σε αυτή την παλαιά πολυκατοικία, η ηχομόνωση ανύπαρκτη. Όμως δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Δεν καταλαβαίνει κι αυτή η δύσμοιρη πως το κόλπο είναι να εκτοξεύεις τον προσωπικό σου πίδακα στα τοιχώματα έτσι ώστε αυτά να ανακόπτουν την ορμή και να τα αφήνουν να κατρακυλούν αθόρυβα προς το μέσο της λεκάνης; Μάλλον όχι. Το επιβεβαιώνεις και από τα δύο πλοπ πλοπ που ακούς στη συνέχεια. Αφού η γειτόνισσα τελείωσε και με το number 2 και τράβηξε και το καζανάκι είναι η σειρά σου να επαναλάβεις την ίδια ιεροτελεστία αλλά με λίγο μεγαλύτερη προσοχή και σεβασμό στα ώτα των υπολοίπων κατοίκων αυτού του παμπάλαιου κτιρίου.
Η υπόλοιπη ημέρα μέχρι και το μεσημέρι περνά έτσι. Σέρνεσαι από δωμάτιο σε δωμάτιο στο μικρό σου διαμέρισμα προσπαθώντας να βρεις ένα σκοπό, προσπαθώντας να εφαρμόσεις όλα αυτά που συμβουλεύουν οι δικτάτορες της θετικής ψυχολογίας. Μέχρι και τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά sites κάτω από τους πηχιαίους τίτλους με την ημερήσια καταμέτρηση θυμάτων παραθέτoυν άρθρα με σκοπό να σε βοηθήσουν ν’ αντιμετωπίσεις την έντονη επιθυμία να βουτήξεις από το μπαλκόνι και… να προσγειωθείς δέκα εκατοστά πιο κάτω στον ακάλυπτο, γιατί μένεις στο ισόγειο. Σκρολάρεις στην οθόνη του κινητού σου αναστενάζοντας όλα τα άρθρα που βρίσκεις με τις απαραίτητες συμβουλές για να διατηρήσεις το πλαστικό σου χαμόγελο όλες τις ώρες και ημέρες της καραντίνας: “10 + 1 τρόποι για να φτιάξετε έργα τέχνης με τα μακαρόνια σας”, “Πως να γίνετε ο hair stylist του εαυτού σας”, “Βραδινό Zoom με επικείμενο virtual εραστή; Πως να ντυθείτε κατάλληλα από τη μέση και πάνω”, “Οι τρεις πρώτοι νικητές των έργων τέχνης με χαρτιά υγείας” και “Οι 12 καλύτερες εμφανίσεις του Σωκράτη Μάλαμα από το σαλόνι του ερμηνεύοντας αισιόδοξες μελωδίες”.
Τελικά η μόνη λύση μάλλον είναι να δεχτείς πως η σημερινή μέρα θα είναι έτσι, μαύρη κι άραχνη και δε χρειάζεται να κάνεις κάτι γι’ αυτό, δε σε εξαναγκάζει κανείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Μόλις σου περνά αυτή η σκέψη από το μυαλό αισθάνεσαι ήδη καλύτερα. Παίρνεις μία μπίρα από το ψυγείο και πατατάκια. Comfort food και αλκοόλ; Ναι, comfort food και αλκοόλ σήμερα και σ’ όποιον αρέσεις. Είναι δικαίωμά σου να βυθιστείς στο μαύρο βαλτώδη κόσμο της στενοχώριας σου. Όχι άλλες συμβουλές για το πως να ζεις υπέροχα την κάθε ώρα και στιγμή. Όχι άλλα βιντεάκια από το Τik Tok με επινοητικούς καραντινιασμένους που έχουν κάψει όλα τα εγκεφαλικά τους κύτταρα.
Ε λοιπόν, θα αφήσεις τη στενοχώρια σου αυτούσια να τη νιώσεις. Δε θέλεις μετατροπές σε καμουφλαρισμένη θετική σκέψη. Ακόμα και η σκοτεινή σου πλευρά χρειάζεται να υπάρχει αυθεντική όπως ακριβώς είναι κι όχι μπολιασμένη με ολίγη αισιοδοξία και θετική οπτική. Όχι άλλα μεσοβέζικα πράγματα στη θλίψη. Είναι σα να τρως παγωτό με στέβια, να πίνεις μπίρα χωρίς αλκοόλ, να βλέπεις soft τσόντα. Η νοστιμιά της μελαγχολίας χάνεται στην τερατογένεση της ωραιοποιημένης έκδοσης.
Βυθίζεσαι ακόμα περισσότερο στο γλυκό σκοτάδι της σκοτεινής σου πλευράς και ξέρεις ότι για σήμερα θα είσαι εκεί αλλά αυτό είναι εντάξει. Έχεις μία κακή ημέρα. Κι έπειτα θα έχεις μία καλή ημέρα και, φτου, ξανά πάλι απ’ την αρχή. Αυτή είναι η ροή των πραγμάτων κι εσύ θα είσαι πάντα ο σταθερός παρατηρητής πίσω από τα διερχόμενα σύννεφα των διαρκώς εναλλασσόμενων συναισθημάτων. Πίνεις μία ακόμα γουλιά μπίρα και χαλαρώνεις. “After all… tomorrow is another day”
* Φωτογραφία πηγή από –> εδώ