Η πόρτα άνοιξε και εκείνη μπήκε στην καφετέρια. Κατευθύνθηκε με νευρώδη βηματισμό προς το συνηθισμένο της τραπέζι. Ο χώρος της ήταν κάτι παραπάνω από οικείος πλέον και το προσωπικό τη γνώριζε με το μικρό της όνομα. Προσπέρασε μία αγχωμένη σερβιτόρα, που προσπαθούσε να ισορροπήσει ένα βαρυφορτωμένο δίσκο, και κάθισε.

Τοποθέτησε την τσάντα της στην καρέκλα δίπλα της και κοίταξε το λεπτεπίλεπτο ρολόι που στόλιζε τον καρπό της. Μάλιστα! Ήταν οκτώ ακριβώς. Η εκπληκτική της αίσθηση συνέπειας δεν την απογοήτευε ποτέ. Ήταν για μία ακόμα φορά στην ώρα της. Και εκείνος προς το παρόν άφαντος.

Ο περί ου ο λόγος διάβηκε με νωθρό βήμα την είσοδο δέκα λεπτά μετά. Εκείνη έσμιξε τα φρύδια μόλις τον αντίκρυσε. Δεν τον είχε δει ποτέ ξανά στη ζωή της κι όμως ήταν σίγουρη πως αυτός ήταν το τυφλό ραντεβού της. Πληρούσε όλες τις προδιαγραφές.

Ο άντρας κοντοστάθηκε στο κατώφλι του μαγαζιού, ένας φαινομενικά άγαρμπος γίγαντας με μαύρο φούτερ και σκισμένο τζιν. Το βλέμμα του σκανάρισε το χώρο και όταν έφτασε σε αυτήν, σταμάτησε με μία λάμψη αναγνώρισης. Σίγουρα οι κοινοί γνωστοί είχαν φροντίσει να τον πληροφορήσουν για την εμφάνισή της. Συνήθως προμήθευαν τους επίδοξους μνηστήρες με κάποια φωτογραφία της ή τους κατεύθυναν στο προφίλ της στα κοινωνικά δίκτυα. Εκείνη, από την άλλη, έπρεπε να αρκεστεί στη διαβεβαίωση ότι ο υποψήφιος ήταν καλό παιδί από καλή οικογένεια. Δεν είχε καμία σημασία αν διέθετε κάποιο αποκρουστικό ελάττωμα, π.χ. δύο κεφάλια ή πλοκάμια εκεί που θα έπρεπε να βρίσκονται τα άκρα του. Ή αν ήταν ο ίδιος ο Κθούλου αυτοπροσώπως. Τον πρώτο καιρό ντρεπόταν να ζητήσει περισσότερες πληροφορίες μήπως και την κακοχαρακτηρίσουν αλλά με το πέρασμα του χρόνου είχε αναπτύξει έναν ιδιαίτερου τύπου μιθριδατισμό. Ανοσία στο δηλητήριο των διαρκών απογοητεύσεων.

Όση ώρα τα σκεφτόταν αυτά εκείνος την είχε ήδη πλησιάσει με μεγάλους δρασκελισμούς. Ήταν από πάνω της, η σκιά του της έκρυβε το φως. Σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε. Διέκρινε στα μάτια του απροκάλυπτο θαυμασμό και αναρωτήθηκε πότε ακριβώς θα της έλεγε τη γνωστή και μη εξαιρετέα ατάκα πως από κοντά φαίνεται ακόμα πιο όμορφη. Έτσι για να προδώσει μέσα στην ανοησία του πως το είχαν προϊδεάσει καταλλήλως ότι ήταν αρκούντως εμφανίσιμη για να αξίζει έναν χαλβά φαρσάλων όπως ακριβώς ήταν ο υποφαινόμενος.

“Καλησπέρα; Η ………;” Η χροιά της φωνής του είχε κάτι απροσδιόριστα ενοχλητικό. Της θύμισε έφηβο σε μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Προφανώς τούτος εδώ παρέμεινε για πάντα μετέωρος ανάμεσα στα δύο στάδια. Ένα αιώνιο παιδί φυλακισμένο στο σώμα ενός μεγαλόσωμου ενήλικα. Η στάμπα του φούτερ που απεικόνιζε τους Manowar και τα αθλητικά με τα λυμένα κορδόνια επέτειναν ακόμα περισσότερο αυτή την εντύπωση. Δε θα την ξάφνιαζε αν ο τύπος ήταν αιώνιος φοιτητής. Φοιτητής ετών πενήντα που περνούσε τα βράδια του πίνοντας μπάφους και ακούγοντας heavy metal στο Spotify. Ένα μέρος της θλιβόταν που κατέληγε πλέον αυτόματα σε αυτά τα συμπεράσματα, αλλά το άλλο, το νεοαποκτηθέν που διακρινόταν για τον κυνισμό του, της υπενθύμισε ότι ήταν η μακρά εμπειρία που της είχε προσφέρει αυτά τα σκληρά αλλά χρήσιμα διδάγματα.

“Ναι, καλησπέρα”. Τον κοίταξε βαριεστημένα.

Ο άντρας της άπλωσε το χέρι του. Εκείνη σούφρωσε τη μύτη της σα να της έτεινε μία σακουλίτσα με κακά σκύλου και δεν έκανε καμία κίνηση για το πιάσει. Τώρα με τον Κορωναϊό όφειλε να είναι έξτρα προσεκτική και το ραντεβού της δεν την έδινε την εντύπωση πως πλένει τα χέρια του κάθε φορά που επισκέπτεται το “μέρος”. Εκείνος το κατέβασε με μία έκφραση απογοήτευσης.

“Είμαι ο ……….”. Έριξε ένα βλέμμα όλο νόημα στη θέση δίπλα της όπου είχε τοποθετήσει την τσάντα της. Τον αγνόησε για ακόμα μία φορά. Δεν είχε καμία διάθεση να τον αφήσει να καθίσει τόσο κοντά της.

“Γεια σου, ……….” Χασμουρήθηκε επιδεικτικά δείχνοντάς του την καρέκλα απέναντί της την οποία εκείνος τράβηξε με μία γκριμάτσα δυσαρέσκειας. Παρόλα αυτά δε φαινόταν διατεθειμένος να παραδώσει εύκολα τα όπλα. Όλοι τους τελικά έδειχναν να υποφέρουν από μία πρωτόφαντη άγνοια κινδύνου. Ήθελαν να βάλουν το χέρι στην πρίζα ενάντια σε κάθε έννοια αυτοσυντήρησης. Ας πρόσεχαν!

“Από κοντά είσαι ακόμα πιο όμορφη!” Νάτη και η ατάκα που σιχαινόταν. Ο ……… χαμογέλασε πλατιά αποκαλύπτοντας μία σειρά από κατακίτρινα δόντια. Χμμ!! Παραμελημένη οδοντοστοιχία. Εννέα στους δέκα. Και καπνιστής βέβαια, το είχε μυρίσει στην ανάσα του και τα ρούχα του με το που την πλησίασε. Οκτώ στους δέκα. Δε φρόντισε να βάλει καθαρά ρούχα προτού έρθει εδώ; Εφτά στους δέκα.

Τα φάουλ από μέσα της έπεφταν βροχή. Ήδη βρισκόταν κοντά στην τρίτη κόκκινή του κάρτα. Κανονικά θα έπρεπε να του απαγορευτεί η είσοδος στους χώρους του γηπέδου για το υπόλοιπο της αγωνιστικής σεζόν, αν είχε απομείνει έστω και ένα ίχνος αξιοκρατίας στον τομέα της σεξουαλικής αρένας.

“Σε ευχαριστώ! Πρώτη φορά μου το λένε αυτό!” Χαμογέλασε κι αυτή με τη σειρά της απογυμνώνοντας την άψογη οδοντοστοιχία της. Τώρα έμοιαζε με ζώο που ετοιμάζεται να επιτεθεί.

Ο άντρας αναζήτησε με το βλέμμα του τη σερβιτόρα. “Θα παραγγείλουμε; Διψάω!”

Εκείνη του έτεινε την κανάτα με το νερό που υπήρχε επάνω στο τραπέζι και του έδειξε το άδειο ποτήρι που ήταν προς την πλευρά του.

Ο ……… έσκασε τα γέλια. “Όχι, δε διψάω για νερό. Ένα μπυρόνι θέλω!”

Μάλιστα. Μπυρόνι. Ενδιαφέρουσα λέξη, ιδιωματισμός που προέρχεται από το φτωχό λεξιλόγιο ενός ανθρώπου που έχει αντικαταστήσει το νερό στη ζωή του με αλκοόλ και συγκεκριμένα με μπύρα. Ωστέ ήταν από αυτούς. Στο μυαλό της έγινε ένα κλικ οριστικής αναγνώρισης. Δε χρειαζόταν περαιτέρω επεξεργασία. Η καταχώρηση στην κατηγορία, μία από αυτές που είχε η ίδια δημιουργήσει μετά τη μακρόχρονη εμπειρία της ως serial dater, είχε ήδη γίνει.

O τύπος ανήκε στους επιφανειακά χαλαρούς, αλλά στην ουσία λανθάνοντες αλκοολικούς, κατηγορία νούμερο 8. Η συγκεκριμένη τυπολογία ανδρών διακρινόταν για τα εξής χαρακτηριστικά: Δήθεν χαλαρότητα και άνεση στη συμπεριφορά, μία έλλειψη ουσιαστικής φροντίδας προς τον εαυτό και μαύρα μεσάνυχτα από προσωπική υγιεινή. Επαγγελματικές φιλοδοξίες μηδέν. Πνευματικές αναζητήσεις που περιορίζονταν σε ότι έπαιζε το ραδιόφωνο τη στιγμή που οδηγούσαν το αυτοκίνητο. Αν ρωτούσες τους ίδιους θα έλεγαν πως είναι ελεύθερα πνεύματα που δεν τους αρέσει να περιορίζονται και πως έβλεπαν τη ζωή ως μία ξένοιαστη βόλτα στην εξοχή. Μόνο που αυτή η βόλτα στην εξοχή συνοδευόταν πάντα από ένα κασόνι μπύρες. Χωρίς τις μπύρες τίποτα δεν μπορούσε να είναι χαλαρό στη ζωή τους. Προσποιούνταν τους άνετους μέχρι το σημείο που δοκίμαζες να τους στερήσεις το πολύτιμο κασόνι. Σε αυτή την περίπτωση, το στερητικό σύνδρομο του εκκολαπτόμενου αλκοολικού έβγαινε στην επιφάνεια και μετατρέπονταν σε τρεμάμενα πρεζάκια.

Η κατηγορία νούμερο 8, όπως και όλες οι άλλες βέβαια, ασπαζόταν συγκεκριμένες  σεξιστικές αντιλήψεις, συχνά συγκαλυμμένες, που συνοψίζονταν στις κάτωθι: Μία γυναίκα που κακοποιείται σεξουαλικά συνήθως και με κάποιο τρόπο ευθύνεται η ίδια, κοινώς πηγαίνει γυρεύοντας. Οι γυναίκες είναι από τον πλανήτη Αφροδίτη, οι άντρες από τον Άρη και περί αυτού δε χωρά καμία αμφισβήτηση. Οι γυναίκες είναι ακατανόητες και γκρινιάρες. Οι γυναίκες προσπαθούν μονίμως να σε τυλίξουν με απώτερο σκοπό τη σχέση που θα οδηγήσει, στον πολυπόθητο για αυτές, γάμο. Μία γυναίκα μετά τα τριανταπέντε είναι απελπισμένη και ομοιάζει με πολυκαιρισμένο κρασί που έχει αρχίσει σταδιακά να ξυνίζει. Συνεπώς οφείλει να συμβιβαστεί με οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της, να κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο και επιπροσθέτως να είναι και ευγνώμων.

Η εντυπωσιακή ξανθιά αναστέναξε αναλογιζόμενη όλα αυτά. Θα ήθελε μία από αυτές τις συναντήσεις να την ξαφνιάσει ευχάριστα αλλά… αλίμονο! Η σημερινή ημέρα δεν θα έκρυβε καμία έκπληξη. Τουλάχιστον, όχι ευχάριστη. Το βλέμμα της καθώς τον κοιτούσε είχε ένα ίχνος οίκτου. Ίχνος. Όχι παραπάνω. Ήξερε πως εκείνη τη στιγμή μέσα στο μυαλό του αναβόσβηνε σα φωτεινή ταμπέλα νέον η λέξη “μπυρόνι” κι αυτό την έκανε να αισθάνεται θυμό διανθισμένο με ψήγματα λύπης. Έίχε καταλάβει εδώ και καιρό τι κρυβόταν πίσω από τη συμπεριφορά της κατηγορίας 8 αλλά πλέον δεν είχε καμία διάθεση να βοηθήσει ή να παίξει το ρόλο της ψυχοθεραπεύτριας. Το αδύναμο εγώ τους και η προβληματική σχέση με τη μητέρα τους μπορούσαν να βρουν καταφύγιο στον ψυχαναλυτικό καναπέ ενός επαγγελματία, αρμόδιου για τα θέματά τους. Κι όμως αυτός εδώ ο κακομοιρούλης της φαινόταν καλόβολος. Ίσως…ίσως…

“Λοιπόν ο κοινός μας φίλος μου είπε ότι είσαι πάνω από σαράντα. Μια χαρά κρατιέσαι για την ηλικία σου!”

Αν το βλέμμα μπορούσε να σκοτώσει ο καλόβολος εκπρόσωπος της κατηγορίας 8 θα είχε ήδη σωριαστεί στο δάπεδο νεκρός.

“Τι εννοείς;” τον ρώτησε ξερά.

“Να, συνήθως μία γυναίκα μετά τα 35 αρχίζει σταδιακά να αλλάζει. Πέφτουν όλα, ξέρεις τι εννοώ. Ρυτίδες, παίρνει βάρος, χαλαρώνει. Αλλά εσύ είσαι σπαθί!” Κοίταξε με ολοφάνερο θαυμασμό το ντεκολτέ της και σφύριξε μέσα από τα δόντια του σαν άξεστος αγωγιάτης που επιδίδεται σε catcalling.

Οποιοδήποτε ίχνος οίκτου είχε αισθανθεί πριν λίγα λεπτά, είχε πλέον εξαφανιστεί σα να το σάρωσε μία ανεμοθύελλα. Ήξερε πως δεν υπήρχε κακία στα λεγόμενά του, μόνο μία απύθμενη έλλειψη παιδείας αλλά κάποιος έπρεπε να του δώσει τα πρώτα σκληρά μαθήματα της ζωής επάνω σε αυτό το θέμα “καυτή πατάτα” που λεγόταν γυναίκες.

“Αλήθεια λοιπόν; Για πες κι άλλα”. Έγειρε πάνω από το τραπέζι δήθεν όλο ενδιαφέρον ενώ στα μάτια της τρεμόπαιζε η φλόγα της οργής.

Ο “είμαι δώδεκα χρονών και μεγαλοδείχνω” χαμογέλασε όλο ενθουσιασμό. Σίγουρα νόμιζε ότι ήταν σε καλό δρόμο. Ίσως πίστευε πως σε λίγες ώρες μπορεί να έχωνε και τα βρωμερά του χέρια στο μπούστο της.

“Ε, ναι μωρέ! Ξέρεις τώρα πως είναι οι γυναίκες. Άλλο είδος. Πραγματικά. Σα να προέρχονται από άλλον πλανήτη!”

“Άλλον; Ποιον; Την Αφροδίτη ας πούμε;”

“Με πιάνεις. Είσαι φοβερή εσύ! Ναι, ακριβώς! Κι εμείς είμαστε από τον Άρη. Χαλαροί, άνετοι, ξεκάθαροι. Εσείς όμως, όχι εσύ εννοείται, είσαστε περίεργες, απαιτητικές. Ενώ, για να λέμε την αλήθεια, μία γυναίκα μετά από κάποια ηλικία δε γίνεται να έχει πια όλες αυτές τις απαιτήσεις”.

Σταμάτησε γιατί είχε επιτέλους εμφανιστεί η σερβιτόρα που τους πλησίασε διστατικά. Είχε υπάρξει μάρτυρας σε κάμποσα από τα serial dates της.Πλέον ψυχανεμιζόταν αμέσως πότε η ατμόσφαιρα προμήνυε βαριά καταιγίδα και τούτη τη στιγμή ακόμα και ο πιο αισιόδοξος μετεωρολόγος θα προέβλεπε μία μικρής έκτασης μεν αλλά μεγάλης έντασης θεομηνία.

Ο χαλαρός τύπος άπλωσε το χέρι για να δώσει περισσότερη έμφαση στην παραγγελία που ετοιμαζόταν να εκστομίσει αλλά η ξανθιά απέναντί του της έκανε νόημα με το βλέμμα να φύγει, προτού προλάβει εκείνος να αρθρώσει έστω και μία λέξη. Η σερβιτόρα έσπευσε να εξαφανιστεί. Δεν είχε καμία διάθεση να βρίσκεται σε ακτίνα λιγότερη των πέντε χιλιομέτρων σε αυτό που γνώριζε ότι θα επακολουθούσε.

Ο εκπρόσωπος της κατηγορίας 8 την κοίταξε ξαφνιασμένος. “Τι γίνεται; Δε θα παραγγείλουμε; Τόση ώρα την ψάχνουμε για να πάρω επιτέλους ένα μπυρόνι!”

Η γυναίκα χαμογέλασε σαρδόνια. Σήμερα ήταν η τελευταία φορά και ήθελε να κάνει ένα εντυπωσιακό κλείσιμο στη βραδιά. Θα ήταν ένα μικρό δώρο στον εαυτό της για όλα αυτά τα χρόνια που είχε ανεχθεί…δεν ήθελε καν να σκέφτεται πια όσα είχε ανεχθεί.

“Μπορείς να παραγγείλεις σε λίγο. Αλλά πρώτα θα σου προσφέρω μία μεγάλη υπηρεσία για την οποία δε θα χρειαστεί να με πληρώσεις. Ας πούμε ότι είναι ένα δώρο ζωής free of charge!”

Ένα πονηρό βλέμμα εμφανίστηκε στο μέχρι τότε σαστισμένο πρόσωπό του. “Δηλαδή;”

Της ήρθε να γελάσει αλλά συγκρατήθηκε. Το ραντεβού της είχε τόση επαφή με την πραγματικότητα όση κι ένα μικρόβιο που νόμιζε πως είναι συμπαντικός αυτοκράτορας.

Σταύρωσε τα χέρια της ακουμπώντας τα πάνω στο τραπέζι σαν καθηγήτρια που ετοιμάζεται να δώσει μία σημαντική διάλεξη.

“Τα τελευταία χρόνια έχω βγει πάμπολλα ραντεβού σαν και το σημερινό. Ξέρεις, ένας φίλος έχει έναν γνωστό ο οποίος είναι καλό παιδί, από καλή οικογένεια και που νομίζει ότι θα μου ταίριαζε απόλυτα. Έτσι αποφασίζει να μας φέρει σε επαφή μέσω μιας κανονισμένης συνάντησης, όπως η σημερινή. Ποτέ βέβαια δε μου είπαν κάτι παραπάνω για όλους αυτούς τους ιδανικούς άντρες πέρα από την εγγύηση του καλού παιδιού. Κι εγώ είμαι καλό κορίτσι αλλά έχω πλέον αντιληφθεί πως όλοι αυτοί οι υποψήφιοι σύντροφοι προτού με συναντήσουν είχαν απαιτήσει να δουν και πως φαίνομαι. Φυσικά οι συνδετικοί κρίκοι, που επιθυμούσαν κάθε φορά να μας γνωρίσουν, ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να τους προμηθεύσουν με μία τουλάχιστον φωτογραφία μου για να τους καθησυχάσουν. Βλέπεις εγώ, σα γυναίκα, πρέπει να αρκεστώ στο καλό παιδί ενώ ο άντρας οφείλει να γνωρίζει αν το εμπόρευμα έχει και άλλα χαρίσματα πέρα από εκείνο της αέναης καλοσύνης. Να, ξέρεις, σαν κι αυτό” πρόσθεσε και έκλεισε ανάμεσα στις παλάμες της το τουρνευτό της μπούστο ζουλώντας τα δύο της στήθη μπροστά στα έκπληκτα μάτια εκείνου που ήταν έτοιμα να πεταχτούν έξω από τις κόγχες τους.

“Στα πενήντα πρώτα ραντεβού πήγα με την καλύτερη των διαθέσεων”. Τα χέρια της άφησαν, προς μεγάλη του απογοήτευση, τον μπούστο της και έδεσε τα δάχτυλά της μεταξύ τους στηρίζοντας το πιγούνι της.

“Είχα μόλις βγει από έναν κακό γάμο, πληγωμένη και ευάλωτη. Ήθελα και αποζητούσα κάτι άλλο. Φυσικά δεν το βρήκα ούτε σε μία από αυτές τις ανεκδιήγητες συναντήσεις. Κι αυτό γιατί, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις,  μας παρουσιάζουν ότι χειρότερο υπάρχει. Επειδή θεωρητικά είμαστε απεγνωσμένες, εμείς ως γυναίκες, οφείλουμε να ερχόμαστε περιποιημένες στην τρίχα και να αποδεχτούμε οτιδήποτε μας προκύψει με ευγνωμοσύνη για την καλή μας τύχη! ”

Ο άντρας απέναντί της κάτι προσπάθησε να απαντήσει αλλά εκείνη τον σταμάτησε με μία απότομη κίνηση του χεριού της.

“Πρώτα θα τελειώσω και μετά θα μιλήσεις. Συνεννοηθήκαμε;”

Το στόμα του άνοιξε σε μία έκφραση έκπληξης. Η άνετη σέξι τύπισσα, που σχεδίαζε να βάλει χέρι στο μπούστο της μέχρι το τέλος της βραδιάς, είχε μεταμορφωθεί σε μία γυναίκα από την Αφροδίτη, τρομακτική και ακατανόητη. Επιθυμούσε διακαώς να διακτινισθεί κάπου αλλού μαζί με ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα αλλά φεύ! Η τηλεμεταφορά δεν είχε ακόμα εφευρεθεί ενώ το μπυρόνι είχε κάνει προς το παρόν φτερά. Απέμεινε λοιπόν μαγκωμένος στην καρέκλα του.

“Έπειτα από τα εκατό πρώτα ραντεβού με είχε πιάσει πραγματική απόγνωση. Όλοι εσείς, τα καλά παιδιά, ήσασταν κυριολεκτικά υποδεέστεροι των περιστάσεων. Ούτε καν για μία περιστασιακή συνουσιακή συνεύρεση” είπε κουνώντας το δάκτυλό της επιτιμητικά προς το μέρος του.

“Ώσπου στο τέλος κατάλαβα ποια είναι η λύση του μυστηρίου. Δεν είναι όλοι οι άντρες άθλιοι. Απλά αυτοί που μας σερβίρουν σε αυτού του είδους την κοινωνική σύνθήκη, τα κανονισμένα ραντεβού. Γιατί; Μα γιατί αυτό θεωρούν πως μας αξίζει και αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται ορισμένοι ανώριμοι άντρες σαν εσένα. Όχι απαραίτητα κακόβουλοι άνθρωποι αλλά αργόστροφοι, απαίδευτοι και σεξιστές με μία ιδιαίτερη προτίμηση στην αεργία ή στη χαλαρή εργασιακή απασχόληση. Αν είναι και στο ταμείο ανεργίας ακόμα καλύτερα. Θα μείνουν για πάντα να ατενίζουν τα απέραντα λιβάδια της ευτυχίας με μία μπύρα στο χέρι”.

Έσκυψε ακόμα περισσότερο μπροστά από το τραπέζι κοιτάζοντας με ένταση τον άντρα που καθόταν απέναντί της. Φαινόταν σα να είχε παραλύσει από την ξαφνική ανατροπή και το τάκλιν που είχε γίνει στο 90’! Όλα αυτά ήταν υπερβολικά πολλά για τον ευαίσθητο ψυχισμό του. Αλλά και πάλι… Ίσως να του έκανε καλό αυτή η αφύπνιση. Ανασκουμπώθηκε και συνέχισε.

“Η συνειδητοποίηση αυτή με απελευθέρωσε αλλά ταυτόχρονα με έκανε να ρίξω μία πολύ προσεκτική ματιά στους ανθρώπους του κύκλου μου. Αναρωτήθηκα τι είδους φίλους είχα όλα αυτά τα χρόνια που θεωρούσαν ότι ο επόμενος σύντροφός μου πρέπει να είναι ένας άνθρωπος που δε μου αξίζει και επιπρόσθετα με θεωρεί και κατώτερή του. Και ναι, μπορείς να το πάρεις προσωπικά. Γιατί ουσιαστικά κι εσύ αυτό ακριβώς πιστεύεις ή έτσι θεωρείς ότι πιστεύεις. Φυσικά κάτω από τις πεποιθήσεις σου κρύβονται πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα αλλά δεν είμαι η αρμόδια να τα ανακαλύψω”.

Για μια στιγμή τη σάρωσε ένα κύμα λύπης για τον άντρα απέναντί της αλλά… όχι! Το χρωστούσε στον εαυτό της. Πήρε βαθιά ανάσα και χαμογέλασε. Αληθινά αυτή τη φορά.

“Ώσπου τελικά μου ήρθε φαεινή ιδέα. Γιατί να μην αξιοποιήσω αυτή την τερατώδη εμπειρία; Αφού είχα ήδη μπει στο χορό και είχα μάθει να χορεύω, όσο και αν το απεχθανόμουν. Γιατί να μη βγει κάτι καλό από αυτό; Όπερ και εγένετο” πρόσθεσε με έμφαση. Ο κατ’ επίφαση συνομιλητής της μετακινήθηκε στο κάθισμά του σα να καθόταν επάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Ο πλανήτης Άρης, το μυστηριακό αυτό καταφύγιο του ανδρικού φύλου είχε καταλυθεί με αγριότητα.

“Το ρεκόρ Guinness για κατά συρροή ραντεβού είναι 622. Πλέον μπορώ να περηφανευτώ πως το έχω σπάσει”. Ανασήκωσε τα φρύδια της με περηφάνια.

“Θα μπορούσα να σταματήσω πολύ νωρίτερα αλλά αποφάσισα να συνεχίσω μέχρι να προσεγγίσω το συμβολικό νούμερο που είχα στο μυαλό μου. Να ξέρεις, λοιπόν, πως είσαι το τελευταίο μου τυφλό ραντεβού, αγαπητέ νούμερο 666”. Η σοκαρισμένη έκφραση που είδε στο πρόσωπό του είχε γράψει τον τελικό επίλογο στο σύντομο ραντεβού τους. Θα συνερχόταν από την εμπειρία. Αυτή είχε συνέλθει και τις 666 φορές! Σήκωσε αργά την τσάντα της από το διπλανό κάθισμα και τον κοίταξε ξανά.

“Έχω υπογράψει συμβόλαιο για το βιβλίο που ήδη γράφω παρουσιάζοντας με ανατριχιαστική ακρίβεια αυτές μου τις εμπειρίες. Και έχω προπληρωθεί ένα αηδιαστικά τεράστιο ποσό για να το ολοκληρώσω. Υπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω οι οποίες χρειάζονται επειγόντως έναν οδηγό αποφυγής για τις κάθε είδους κακοτοπιές σαν και τη σημερινή”. Τακτοποίησε το φουλάρι της.

Το στόμα του έχασκε πλέον τόσο πολύ που της πρόσφερε άπλετη θέα στα πίσω του χαλασμένα δόντια. Τον λυπόταν πραγματικά αλλά ο θυμός που είχε συσσωρεύσει όλες αυτές τις φορές που είχε σωπάσει, τις φορές που είχε υπομείνει τις άκομψες ατάκες, τα σεξιστικά σχόλια και χουφτώματα τέτοιων τύπων ήταν πολύ μεγαλύτερος. Σηκώθηκε και παραμέρισε την καρέκλα της προς τα πίσω.

“Μια τελευταία συμβουλή πριν φύγω. Ότι και αν νομίζεις, δεν είναι αργά για εσένα. Ξεκίνα να διαβάζεις βιβλία, κόψε τις μπύρες και το κάπνισμα και, προς θεού, επισκέψου έναν οδοντίατρο!”. Κοίταξε τριγύρω και εντόπισε τη σερβιτόρα κάνοντάς της νόημα να πλησιάσει.

“Για αυτή τη φορά ένα ουίσκι θα σου κάνει καλό! Σε ευχαριστώ πολύ για την ακούσια συνεργασία στην ολοκλήρωση του project μου!” Στράφηκε προς την είσοδο και βγήκε έξω αφήνοντας πίσω της την αμήχανη σερβιτόρα να κοιτάζει με οίκτο εκείνον, ο οποίος μόλις είχε υποστεί το σοκ της ζωής του. Πέντε χρόνια αργότερα, στο γραφείο του ψυχοθεραπευτή του, θα έλεγε πως ήταν ευγνώμων για τούτη την εμπειρία γιατί τον έβαλε στη διαδικασία να αναζητήσει βοήθεια. Προς το παρόν αναζήτησε ένα Cardhu με διπλό πάγο.