Ήταν εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου όπου έμελλε να έρθουν τα πάνω κάτω στην πολιτική ορθότητα της ζωής μου. Αφοσιωμένη πάνω σε ένα κείμενο, που προσπαθούσα να ολοκληρώσω, στην αρχή δεν κατάλαβα καν τις σφυριές ώσπου συνειδητοποίησα πως χτυπούσα το πόδι μου στο ρυθμό των εκκωφαντικών σφυροκοπημάτων.Ένα, δύο, πάμε. Ωπ! Η αυτοσυγκέντρωση και η έμπνευση έκαναν φτερά από το παράθυρο την ίδια ώρα που έμπαινε το beat από τα μεσημεριανά μερεμέτια των από πάνω.
“Όχι, ρε πούστη μου!”ξέφώνισα και έπιασα το πόδι μου για να σταματήσει να κινείται αναρχοαυτόνομα στο μισητό ρυθμό. Αμέσως σηκώθηκα και ετοιμαζόμουν να πάω να διαμαρτυρηθώ όταν μία ανεπαίσθητη κίνηση από τα δεξιά μου με πάγωσε στη θέση μου. Ο καναπές φαινόταν σα να είχε αποκτήσει ζωή και τα κρόσια του καλύμματος που κρέμονταν στις άκρες του κουνιόνταν φρενιασμένα. “Σεισμός” σκέφτηκα “και ξεκινά από τον καναπέ. Καλά μου έλεγαν όσοι έχουν καθίσει επάνω του πως είναι σεισμόπληκτος!” Προτού όμως ολοκληρώσω τη σκέψη μου ένα κεφαλάκι ξεπρόβαλε δειλά δειλά κάτω από το ετοιμόρροπο έπιπλο ενώ τα κρόσια βολεύτηκαν επάνω στα μαλλιά του σαν αυτοσχέδιο στέμμα.
(περισσότερα…)
Η ταινία ξεκινά κατευθείαν, χωρίς τίτλους έναρξης. Μία νεαρή κοπέλα γύρω στα 20 εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη. Μιλά με μία άλλη μεγαλύτερη γυναίκα, τη μητέρα της. Διχάζεται ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενες πλευρές, διστάζει να πάρει μία απόφαση. Η μητέρα της της μιλά γλυκά, ήπια, κάθεται δίπλα της και την αγκαλιάζει τρυφερά από τους ώμους. Η κοπέλα σκύβει, κρύβει το πρόσωπό της στα χέρια της και κλαίει με λυγμούς. Η μητέρα της την κρατά υπομονετικά με στοργή. Κάποια στιγμή η νεαρή γυναίκα σταματά να κλαίει. Γυρίζει, κοιτάζει τη μητέρα της με βουρκωμένα μάτια και με αποφασιστικότητα της απομακρύνει απαλά το χέρι. Έπειτα σηκώνεται και με αργό αλλά σταθερό βήμα βγαίνει από το δωμάτιο δίχως να γυρίσει πίσω της. Η ηλικιωμένη γυναίκα παραμένει πίσω με βουβή θλίψη να κοιτάζει την πόρτα που μόλις έχει διαβεί η κόρη της χωρίς γυρισμό.
Κάποιος μου τραβά βίαια το μαντήλι από τα μάτια. Ο χαμηλός φωτισμός στην αρχή με τυφλώνει. Ακούω ένα υπόκωφο βουητό από φωνές. Το οπτικό μου πεδίο σιγά σιγά καθαρίζει. Επιτέλους βλέπω που είμαι. Είναι ένας κλειστός κακοφωτισμένος χώρος σαν άδεια αποθήκη από αυτές που υπάρχουν κατά χιλιάδες στις πιο βρωμερές συνοικίες του κέντρου της πόλης. Δεξιά μου και αριστερά μου είναι οι δύο ανέκφραστοι κουστουμαρισμένοι τύποι που με απήγαγαν λίγη ώρα πριν από το σπίτι μου, μέσα από το υπνοδωμάτιό μου την ώρα που κοιμόμουν. Με απείλησαν πως αν βγάλω τον παραμικρό ήχο θα το μετανιώσω. Κατόπιν μου έδεσαν τα μάτια με ένα μαντήλι, και να ‘μαι τώρα εδώ σε αυτό το καταγώγιο χωρίς να γνωρίζω το λόγο.
