Νεαρή γυναίκα φιλόδοξη, με πτυχία και περγαμηνές, εμφανίσιμη,που φροντίζει τον εαυτό της και έχει δημιουργήσει έναν ενδιαφέροντα κοινωνικό κύκλο, ψάχνει. Είναι μόνη και ψάχνει. Φυσικά αυτό δεν το λέει πουθενά, ούτε στον εαυτό της, ακόμα και τα δύσκολα εκείνα βράδια που είναι “μόνη σε διπλό κρεβάτι και δε μπορεί να κλείσει μάτι”. Εκείνες τις φρικτές νύχτες είναι σα να βγαίνει στην επιφάνεια ένα βαθύτατος πρωτογενής φόβος που αγγίζει, μη σας πω ότι σφιχταγκαλιάζει, τον τρόμο.
Ο Ζόφος των Χριστουγέννων έκανε και φέτος την εμφάνισή του στην πολύχρωμη πόλη. Πέρασε αθόρυβα σα σκιά ανάμεσα από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα χιλιάδες λαμπιόνια και τα πλαστικά αγγελάκια που τον παρατηρούσαν με το άψυχό τους βλέμμα και κατευθύνθηκε γοργά σαν ερεβώδες σύννεφο πάνω από το κεντρικό δημόσιο ψυχιατρείο που φιλοξενούσε χιλιάδες βασανισμένες ψυχές.
(περισσότερα…)
Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ
Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ
Μπορείτε να διαβάσετε την τρίτη πράξη πατώντας εδώ
Μπορείτε να διαβάσετε την τέταρτη πράξη πατώντας εδώ
Είναι ένα ακόμα πρωινό Νοέμβρη. Για τους περισσότερους μία ημέρα ρουτίνας. Καθώς βγαίνω από το μετρό και προχωρώ προς το νοσοκομείο Έλενα σκέφτομαι ότι, σε αντίθεση με την πλειοψηφία, για εμένα η ζωή έχει σασπένς. Η ζωή είναι αβέβαιη. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και το μέλλον υπόσχεται περιπέτειες. Είναι η ημέρα που θα μου βγάλουν τα ράμματα και πιθανολογώ ότι θα μου πουν και τα αποτελέσματα της βιοψίας, άρα πέρα από τα ράμματα υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να έχουμε και δράματα. Αν τα δράματα είναι πολύ πιο δραματικά από αυτά που μπορώ να διαχειριστώ την παρούσα στιγμή, έχω ήδη καταστρώσει σχέδιο απόδρασης. Θα γυρίσω σπίτι, θα φτιάξω μία βαλιτσούλα με τα απολύτως απαραίτητα, θα πάρω παραμάσχαλα τη σκυλίτσα μου και το ίδιο βράδυ θα επιβιβαστώ στο πρώτο καράβι για Ικαρία. Θα βρω ένα μικρό σπιτάκι κοντά στη θάλασσα. Τα πρωινά θα σηκώνομαι και θα αγναντεύω το πέλαγος, όλη την υπόλοιπη ημέρα θα γράφω και θα καλλιεργώ το μποστάνι μου, ενώ το βράδυ θα πηγαίνω στην πλατεία του χωριού για να μιλάω και να κάνω παρέα με τους ντόπιους. Αν γνωρίζω με σιγουριά πως δε θα ζήσω πολύ, κάπως έτσι θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου και όχι μέσα στο θάλαμο ενός νοσοκομείου.
Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ
Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ
Μπορείτε να διαβάσετε την τρίτη πράξη πατώντας εδώ
Γλυκό πρωινό Οκτώβρη. Για κάποιους. Για εμένα είναι το πρωινό όπου θα γίνει η επέμβαση της βιοψίας. Αισθάνομαι κάμποσο τρομαγμένη. Ευτυχώς έχει προσφερθεί να με συνοδεύσει η φίλη που είχε έρθει και στην εξέταση της εντοπιστικής. Νιώθω πραγματικά καλύτερα που την έχω δίπλα μου δεδομένου ότι δε θα είχα το θάρρος να ζητήσω από κανέναν να κάνει την πρωινή του βόλτα στο Έλενα και να παραμείνει μαζί μου μέχρι να ολοκληρωθεί η επέμβαση.
Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ
Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ
Απόγευμα Σεπτέμβρη. Περιμένω στην αίθουσα αναμονής γνωστού διαγνωστικού κέντρου. Σε λίγη ώρα είναι το ραντεβού μου στο τμήμα Υπερήχου το οποίο έχει κλειστεί εδώ και παραπάνω από ένα μήνα. Ο συγκεκριμένος γιατρός που θα μου κάνει την εξέταση είναι περιζήτητος και το καρνέ του ήταν γεμάτο. Παρόλα ταύτα κατόρθωσα κι εγώ να χωρέσω στο πολυάσχολο πρόγραμμά του. Η παιδική φίλη/νοσηλεύτρια της ζωής μου ήταν ανένδοτη. Σε αυτόν θα πας, είναι πάρα πολύ καλός, σε αυτόν πάω κι εγώ. Συμφωνώ χωρίς πολλά πολλά. Εφόσον είναι δοκιμασμένος και έχει σφραγίδα έγκρισης από τη νοσηλεύτρια της ζωής μου θα προτιμήσω αυτόν και μόνο αυτόν!
Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ
Ηλιόκαφτο αυγουστιάτικο μεσημεράκι. Καταφθάνω στο Κέντρο Μαστού του νοσοκομείου Έλενα. Έχω οδηγίες για το πως να το βρω γιατί όντως είναι λίγο κρυμμένο. Προσπερνώ το κεντρικό κτίριο και κατευθύνομαι αριστερά. Διασχίζω μία μικρή γεφυρούλα (ναι, καλά διαβάσατε) και επιτέλους το βρίσκω.
“All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances;”
William Shakespeare – As You Like It
Ο μήνας που μας πέρασε, ο Οκτώβριος, ήταν αφιερωμένος στην πρόληψη και θεραπεία του καρκίνου του μαστού. Η ιστορία αυτή είναι η προσωπική μου καταγραφή της δικής μου εμπειρίας . Την έχω χωρίσει σε πέντε πράξεις με τον τρόπο που χωρίζονται τα θεατρικά έργα γιατί, αν το σκεφτούμε λίγο, κάλλιστα το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή ομοιάζει κάπως με μία θεατρική παράσταση μέχρι βέβαια να εγκαταλείψουμε με τον δικό μας τρόπο τη σκηνή…
Η ώρα ήταν δύο τα ξημερώματα και εκείνη ακόμα δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Το φως του φεγγαριού που γλιστρούσε ανάμεσα από τις γρίλιες του παραθύρου δημιουργούσε μία απόκοσμη ατμόσφαιρα στο δωμάτιο. Κοίταξε το λούτρινο αρκουδάκι στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι της και ζάρωσε ακόμα περισσότερο. Τα μάτια του, δύο σκοτεινές χάντρες που την κοιτούσαν όλο κακία. Το στόμα του μισάνοιχτο σε ένα γκροτέσκο χαμόγελο. Ανατρίχιασε.
(περισσότερα…)
Ο Peter Pan στάθηκε στο χείλος της χωμάτινης τρύπας. Κοίταξε στο βάθος της το φέρετρο που φιλοξενούσε στο εσωτερικό του την επί 30 χρόνια σύντροφό του. Άνοιξε τη χούφτα του και άδειασε το περιεχόμενό της επάνω στην τελευταία κατοικία της Wendy Darling.Το χώμα έκανε έναν υπόκωφο ήχο όταν ήρθε σε επαφή με την ξύλινη επιφάνεια. Ναι, το φέρετρο ήταν καλής ποιότητας. Θα διαρκούσε πολλά χρόνια, κλείνοντας μέσα του ασφαλές το κουφάρι της γυναίκας που είχε κάποτε αγαπήσει.
Γύρισε την πλάτη και κίνησε να φύγει. Το ψιλόβροχο που έπεφτε όλη αυτή την ώρα είχε ποτίσει τα ρούχα του με τη φθινοπωρινή υγρασία και ένιωθε την παγωνιά να τον διαπερνά μέχρι το μεδούλι. Έτρεμε σύγκορμος και αισθάνθηκε μία ξαφνική ζαλάδα. Παραλίγο να χάσει την ισορροπία του αλλά ένα χέρι τον συγκράτησε γερά από το μπράτσο. Σήκωσε το βλέμμα και είδε ένα άγνωστο πρόσωπο να τον παρατηρεί με συμπάθεια. Ένας ακόμα φίλος της οικογένειας Darling είχε έρθει να υποβάλει τα σέβη του.
(περισσότερα…)
Ήταν εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου όπου έμελλε να έρθουν τα πάνω κάτω στην πολιτική ορθότητα της ζωής μου. Αφοσιωμένη πάνω σε ένα κείμενο, που προσπαθούσα να ολοκληρώσω, στην αρχή δεν κατάλαβα καν τις σφυριές ώσπου συνειδητοποίησα πως χτυπούσα το πόδι μου στο ρυθμό των εκκωφαντικών σφυροκοπημάτων.Ένα, δύο, πάμε. Ωπ! Η αυτοσυγκέντρωση και η έμπνευση έκαναν φτερά από το παράθυρο την ίδια ώρα που έμπαινε το beat από τα μεσημεριανά μερεμέτια των από πάνω.
“Όχι, ρε πούστη μου!”ξέφώνισα και έπιασα το πόδι μου για να σταματήσει να κινείται αναρχοαυτόνομα στο μισητό ρυθμό. Αμέσως σηκώθηκα και ετοιμαζόμουν να πάω να διαμαρτυρηθώ όταν μία ανεπαίσθητη κίνηση από τα δεξιά μου με πάγωσε στη θέση μου. Ο καναπές φαινόταν σα να είχε αποκτήσει ζωή και τα κρόσια του καλύμματος που κρέμονταν στις άκρες του κουνιόνταν φρενιασμένα. “Σεισμός” σκέφτηκα “και ξεκινά από τον καναπέ. Καλά μου έλεγαν όσοι έχουν καθίσει επάνω του πως είναι σεισμόπληκτος!” Προτού όμως ολοκληρώσω τη σκέψη μου ένα κεφαλάκι ξεπρόβαλε δειλά δειλά κάτω από το ετοιμόρροπο έπιπλο ενώ τα κρόσια βολεύτηκαν επάνω στα μαλλιά του σαν αυτοσχέδιο στέμμα.
(περισσότερα…)