Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι δύο μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας ξεκίνησαν από ένα μήλο. Η πρώτη ήταν η επανάσταση της επιστήμης όταν ανακαλύφθηκε ο νόμος της βαρύτητας και η δεύτερη η δική μου μόλις κατάλαβα πέρα από κάθε αμφιβολία πως το μήλο είναι το πιο βαρετό φρούτο στον κόσμο. Αυτή ήταν η τελευταία σπρωξιά που χρειαζόμουν για να βρεθώ με έναν δυνατό πάταγο στο δρόμο της αμφισβήτησης των πάντων μετά από πέντε χρόνια εγκλεισμού σε τούτο εδώ το σπίτι.
Ανοίγεις τα μάτια και ευθύς εύχεσαι να μην το είχες κάνει. Θέλεις να τα ξανακλείσεις και να τ’ ανοίξεις πάλι όταν όλο αυτό θα έχει περάσει. Όταν, ως δια μαγείας, η εταιρεία σου θα σε έχει ξαναπροσλάβει δίνοντάς σου προαγωγή, αύξηση και τιμητικό δίπλωμα ως ο πιο παραγωγικός υπαλληλος τον καιρό του κορωνοϊού, όταν θα μπορείς να βγεις έξω όποτε και με όποιον θελήσεις, όταν δε θα κοιτάς καχύποπτα τον κάθε εν δυνάμει φορέα που περνά από δίπλα σου σε ακτίνα μικρότερη των δέκα χιλιομέτρων. Όταν τέλος πάντων ο διαολεμένος COVID-19, αυτός ο αόρατος εχθρός με τα χίλια διαφορετικά ονόματα, θα έχει πλήρως κατατροπωθεί και θα έχει γυρίσει από εκεί απ’όπου ήρθε. Είτε αυτό είναι μια αγορά θαλασσινών ή ένα βιοχημικό εργαστήριο ή οι υπόγειες εγκαταστάσεις ενός τρελού επιστήμονα που τον εξαπέλυσε με σκοπό να μειώσει τον ανθρώπινο πληθυσμό. Δεν έχει σημασία το που αλλά το πότε. Θέλεις να εξαφανιστεί χθες για να μπορέσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου.
Μεγάλο Σάββατο 2020, λίγο πριν την Ανάσταση. Οι περίοικοι έχουν βγει όλοι μπερδεμένοι στα φωταγωγημένα τους μπαλκόνια. Να υποδεχτούν την Ανάσταση ή το Νέο Έτος; Καλως ήρθατε στην κινέζικη χρονιά του κορωνοϊού με σύμβολο τη νυχτερίδα καθώς πετά πάνω από το μολυσμένο ουρανό της Wuhan. Τη στιγμή που αρχίζουν οι κυρίως ομοβροντίες (γιατί οι μικροεκλάψεις έχουν ξεκινήσει εδώ και κάμποσες ώρες) εγώ είμαι μέσα και παρακολουθώ τις επαναστατικές ομοβροντίες από κάποιο άλλο σύμπαν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου. Πλησιάζει το τέλος του V for Vendetta και το σχέδιο του V φτάνει στην κορύφωσή του με την έκρηξη του βρετανικού κοινοβουλίου, ολοκληρώνοντας αυτό που άφησε ημιτελές ο Guy Fawkes πριν 170 χρόνια. Καθώς παρακολουθώ τα πυροτεχνήματα να ξεπροβάλουν μέσα από τα ερείπια του κτιρίου αισθάνομαι μία έντονη παρόρμηση να βγω στο μπαλκόνι και μέσα σε όλη αυτή την οχλαβοή να φωνάξω “Remember remember the 5th of November!” Μαζί με την Ανάσταση έχει έρθει και η Επ-ανάσταση.
Τι εστί βερίκοκο; Ένα εποχιακό φρούτο με ενοχλητικό περίβλημα και γευστικό περιεχόμενο, ένα μέλλον χωρίς αύριο, ένα αύριο χωρίς μέλλον ή μία πραγματικότητα με άπειρες δυνατότητες;
Take your pick, αγαπητέ αναγνώστη. Εγώ αν και προσπαθώ να διατηρήσω μία σχετική αισιοδοξία συχνά πυκνά βρίσκομαι να ταλανίζομαι ανάμεσα σε υπαρξιακά δυστοπικά αδιέξοδα βγαλμένα από τις πραγματικότητες που είχε δημιουργήσει ο Philip K. Dick.
Νιοστή εβδομάδα απαγόρευσης κυκλοφορίας και όλα βαίνουν καλώς. Δε θυμάμαι να υπήρχε ζωή πριν την καραντίνα και αν υπήρχε, έχει χαθεί σε κάποιο κρυφό δωμάτιο της μνήμης μου. Όλη μου η ύπαρξη περικλείεται σ’ ένα διαμέρισμα παρέα με τη σκυλίτσα μου. Οι φυσικές κοινωνικές μου επαφές είναι οι άνθρωποι που αποφεύγουν να με αγγίξουν στο σούπερ μάρκετ και οι άνθρωποι που αποφεύγουν να περάσουν πιο κοντά από τα δύο μέτρα στις βόλτες μου με την Candy. Εγώ που θεωρούσα ότι έχω θέμα με την κοινωνικοποίηση και την επαφή με τους άλλους, τώρα βλέπω να τρώω τη σκόνη τους σε αντικοινωνικότητα. “Παιδιά, μισό λεπτό! Εγώ υποτίθεται πως έχω το πρόβλημα κι όμως έχετε φύγει έτη φωτός μπροστά στην ανθρωποφοβία. Σταθείτε! Μύγδαλα!”
Η Νέμεσις εμφανίζεται στον καθέναν από εμάς με διαφορετικό πρόσωπο και τρόπο. Η δική μου είχε τη μορφή ενός εξαιρετικά μικροκαμωμένου ανθρώπου. Και όταν λέω μικροκαμωμένο, εννοώ λίγο παραπάνω από 1.49 μέτρα και λίγο παρακάτω από 1.50 μέτρα. Θα μπορούσε να τον τοποθετήσει κανείς με σχετική ακρίβεια (γιατί πάντα υπάρχουν περιθώρια σφάλματος ακόμα και στις πιο σίγουρες φαινομενικά περιπτώσεις) στα 1.495 για να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Πρώτες ημέρες απαγόρευσης κυκλοφορίας. Μερικές φορές μπερδεύομαι όταν ανοίγω το ραδιόφωνο και φοβάμαι ότι θα ακούσω καμία από τις ξακουστές ομιλίες/διαγγέλματα του Παπαδόπουλου (δεν εννοώ τον γνωστό ηθοποιό/παρουσιαστή) αλλά μετά επανέρχομαι στη σύγχρονη πραγματικότητα της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της έλλειψης αντισηπτικών. Όλα βαίνουν καλώς στη Strangetopia και σκέφτομαι ότι αν, ως εκ θαύματος, κάποιος δόκτωρ Φρανκεστάιν επανέφερε στη ζωή τον Aldous Huxley η πρώτη φράση που θα αναφωνούσε εκείνος αμέσως μόλις άνοιγε τα μάτια του δεν είναι “Γιατί έχω αυτές τις ασύμμετρες ραφές στο πρόσωπό μου;” αλλά “ω, τι κόσμος, μπαμπά!” και θα ξεκινούσε ευθύς να γράφει καινούργιο βιβλίο με τον τίτλο “Θαυμαστός Καινούργιος Κορωνοϊός”.
Είναι ένα απόγευμα παρόμοιο με όλα τ’ άλλα τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω ακόμα πως θα είναι το τελευταίο απόγευμα του εκούσιου εγκλεισμού. Kάνοντας scroll στο Facebook σε εναγώνια αναζήτηση κάποιας αισιόδοξης είδησης παρατηρώ ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο να περνά μπροστά από τα μάτια μου. Μία αχανής θάλασσα αναρτήσεων που σφύζει από φόβο και τρομολαγνεία. Με τον καιρό μαθαίνεις να κολυμπάς εν μέσω τρόμου όπως το μεταλλαγμένο ψάρι σε μολυσμένα νερά. Παρόλη όμως την εκπαίδευσή μου, ομολογώ πως κάποιες φορές πιάνομαι εξαπίνης όταν βρίσκομαι μπροστά σε μία απρόσμενη φρίκη που ξεπετάγεται όπως η κατσαρίδα πίσω από την πόρτα.
Και τώρα στην εποχή της καραντίνας, τι; Λίγες μονάχα μέρες έχουν περάσει από την έναρξη του εκούσιου εγκλεισμού και νιώθεις πως σιγά σιγά βυθίζεσαι σε μία βαλτώδη εσωστρέφεια. Πως θα ‘ναι άραγε τα πράγματα δέκα μέρες μετά, όταν ήδη φλερτάρεις επικίνδυνα με τα πρώτα συμπτώματα της υστερίας;
Τσεκάρεις πάλι τα μπουκαλάκια με τις βιταμίνες στο ντουλαπάκι του μπάνιου. Όλα εντάξει. Έχεις εξασφαλίσει το κατάλληλο σύμπλεγμα πολύτιμων συστατικών για την αντιμετώπιση κάθε ασθένειας που μαστίζει το ανθρώπινο είδος. Ακόμα και ο μαύρος θάνατος θα γινόταν σκόνη μπροστά στην πολυβιταμίνη που συμπεριλαμβάνει επιπρόσθετα εχινάκεια, αλόη και πόσα ακόμα βότανα τις ονομασίες των οποίων διαβάζεις με κρυφή ευχαρίστηση στο πίσω μέρος της συσκευασίας.
Η πόρτα άνοιξε και εκείνη μπήκε στην καφετέρια. Κατευθύνθηκε με νευρώδη βηματισμό προς το συνηθισμένο της τραπέζι. Ο χώρος της ήταν κάτι παραπάνω από οικείος πλέον και το προσωπικό τη γνώριζε με το μικρό της όνομα. Προσπέρασε μία αγχωμένη σερβιτόρα, που προσπαθούσε να ισορροπήσει ένα βαρυφορτωμένο δίσκο, και κάθισε.
Τοποθέτησε την τσάντα της στην καρέκλα δίπλα της και κοίταξε το λεπτεπίλεπτο ρολόι που στόλιζε τον καρπό της. Μάλιστα! Ήταν οκτώ ακριβώς. Η εκπληκτική της αίσθηση συνέπειας δεν την απογοήτευε ποτέ. Ήταν για μία ακόμα φορά στην ώρα της. Και εκείνος προς το παρόν άφαντος.