The right 2 write

Πριν λίγους μήνες ήρθε πάλι να με επισκεφτεί ένας παλιός καλός φίλος. Άρχισε να μου χτυπάει την πόρτα αλλά εγώ δεν ήθελα να μπει. “Φεύγα”, του είπα. “Δε θέλω να είσαι εδώ”. Όμως, όπως κάθε φορά, δε με άκουσε και σύρθηκε κάτω από τη αναθεματισμένη χαραματιά, που πάντα λέω πως θα φτιάξω και ποτέ δεν κάνω, τρυπώνοντας στην καρδιά μου. Το κενό με είχε πάλι κυριεύσει και θα με αποχαιρετούσε μετά από λίγες εβδομάδες.

Συνήθως έρχεται κατά τη διάρκεια των εορτών όταν όλοι υποτίθεται πως είναι χαρούμενοι και έτοιμοι να κατακυριεύσουν τον κόσμο ξεκινώντας από το πολυκατάστημα της περιοχής τους. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα ευτυχίας, επίπλαστη ή όχι, έρχεται και κάθεται τούμπα γωνία με τις παιδικές μου αναμνήσεις. Ποτέ δε θυμάμαι να έχω περάσει ευτυχισμένες γιορτές με το νόημα και τη χαρουμενιά που έβλεπα σε άλλους. Από τότε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα είναι σα να έρχονται για να ξύσουν εκείνη την παλιά κακοφορμισμένη πληγή.

(περισσότερα…)

Τι ακριβώς είναι ο Cavenerd; Χμ… Αν ο Caveman ήταν δέντρο ο Cavenerd θα ήταν ένα από τα παρακλάδια του. Το πρόβλημα όμως με τον Caveman είναι πως ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ. Αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τη Wikipedia που τον παρουσιάζει σαν “a stock character representative of primitive man in the Paleolithic”. Παρότι όμως είναι μία στερεοτυπική αντιπροσώπευση του είδους μας σε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο εξακολουθεί να διατηρεί τη δημοφιλία του. Βλέπετε, παρουσιάζει μία ελκυστική απλοϊκή γραμμική σκέψη σε αντιδιαστολή με τις περίπλοκες νοητικές διεργασίες όπως το να αναμοχλεύσουμε όλα αυτά τα δυσάρεστα που κατοικοεδρεύουν μέσα μας και μας τσιμπάνε διαρκώς σαν άτακτες μέλισσες.

Ο Caveman γοητεύει συγκεκριμένους και συγκεκριμένες γιατί δεν προβληματίζεται κι έτσι δεν προβληματίζει. Η συμπεριφορά του περιορίζεται στις πρώτες βαθμίδες της πυραμίδας του Maslow. Αν πεινάσει θα βγει να σκοτώσει και θα επιστρέψει με το θήραμα προορισμένο να θρέψει αυτόν και τους υπολοίπους που βρίσκονται υπό την θεωρητική προστασία του. Αν θέλήσει να συνουσιαστεί θα βουτήξει ένα θηλυκό από τα μαλλιά και είτε θα τη σύρει μέχρι μία σκοτεινή γωνιά της σπηλιάς ή αν επείγεται θα επιτελέσει τη γενετήσια πράξη εκεί δα μπροστά στα όχι και τόσο έκπληκτα μάτια όλων. Με αυτό τον ενστικτώδη τρόπο ο στερεοτυπικός Caveman αντιδρά σε όλες τις προκλήσεις της ζωής. Η υπερβολική σκέψη των βραχυκυκλώνει. Η ανάλυση τον βγάζει έξω από τα νερά του γιατί δεν έχει τα απαραίτητα διανοητικά εργαλεία να την αντιμετωπίσει. Μία γερή ροπαλιά είναι καλύτερη από χιλιες λέξεις και με το ρόπαλο ανά χείρας ο Caveman πορεύεται στη ζηλευτή (από κάποιους, όπως είπαμε) πορεία του.

(περισσότερα…)

O πρώτος ήχος που φτάνει στα αυτιά μου μέσα από τα ανοιχτά τζάμια είναι αυτός ενός γυναικείου ουρλιαχτού. Ανοίγω τα μάτια. Το μυαλό μου προσπαθεί να καταλάβει σε αυτή την ημιληθαργική κατάσταση τι ακριβώς συμβαίνει. Υπάρχει κάποιος κίνδυνος; Χρειάζεται να κινητοποιηθώ; Μετά ακούω πιο προσεκτικά. Η φωνάσκουσα σκούζει σα να την έχει περιλάβει μία δέρνουσα ιτιά βγαλμένη από τις σελίδες του Χάρι Πότερ (Whomping Willow) αλλά μέσα από την κραυγή διακρίνω την κορύφωση ενός οργασμού. Το κρεσέντο εκτινάσσεται στα ύψη και μετά σιγά σιγά καταπέφτει σ’ έναν αναστεναγμό πληρότητας. Η ώρα είναι έξι το πρωί κι όλοι στη γειτονιά ζηλεύουμε την τύχη της άγνωστης ανάμεσά μας.

Αυτό το καλοκαίρι, το καλοκαίρι μετά την καραντίνα, τα τζάμια παραμένουν ανοιχτά. Tα κλιματιστικά σωπαίνουν. Πολλοί φοβούνται τη μετάδοση του κορωνοϊού ή ίσως τρέμουν το λογαριασμό του ρεύματος που είναι εκατό φορές πιο θανατηφόρος και άκρως μεταδοτικός. Σημεία των καιρών που μας έχουν καταστήσει ακούσιους λαθρακροατές της ζωής των άλλων.

(περισσότερα…)

This is going to be short and sweet σαν καλοτηγανισμένο χόμπιτ. Τι; Δε σας αρέσουν τα χόμπιτ τηγανισμένα; Ούτε κι εμένα αλλά νομίζω είναι μία εξαιρετικά επιτυχημένη παρομοίωση που αποδίδει πλήρως τη σημερινή μου πρόθεση.

Σήμερα είναι μία καινούργια ημέρα. Τα ίδια έλεγα κι εχθές αλλά εχθές ήταν μία πολύ κακή ημέρα. Μία από αυτές τις ημέρες που σκέφτομαι τον Άτλαντα να κουβαλά την υδρόγειο στις στιβαρές του πλάτες και γελώ γιατί εγώ ένιωθα πως κουβαλώ στους κατά πολύ λιγότερο δυνατούς μου ώμους όλο τον γαλαξία. Και το μαρτύριο είχε αυξητικές τάσεις γιατί η υπαρξιακή αστροφυσική ανακάλυπτε διαρκώς καινούργια αστρικά συστήματα που προστίθεντο επάνω στο βάρος που έπρεπε να κουβαλήσω. Μέχρι το βράδυ ένιωθα πως ο Milky way θα με έπνιγε κάτω από ένα συνοθύλευμα αστρικής σκόνης και σκοτεινής ύλης. Χαχαχαχά, Άτλαντα γατάκι!

(περισσότερα…)

Υπάρχει μία ταινία, η πιο αγαπημένη μου απ’όλες, η οποία περιλαμβάνει την εξής σκηνή, με τον κάτωθι διάλογο που θα παραθέσω ακριβώς όπως εμφανίζεται χωρίς να αλλάξω κάτι. Ο ήρωας περπατά παράλληλα σε σιδηροδρομικές γραμμές, δίπλα σε ένα σταματημένο τρένο, όταν ένας τύπος με μπλούζα που γράφει επάνω “Free Radio” πηδά από ένα βαγόνι κι αρχίζει να περπατά δίπλα του μιλώντας του.

“Hey”.
“Hey”.
“You a dreamer?”
“Yeah”.
“Haven’t seen too many around lately. Things have been tough lately for dreamers. They say dreaming’s dead, that no one does it anymore. It’s not dead, it’s just been forgotten. Removed from our language. No one teaches it so no one knows it exists. The dreamer is banished to obscurity. Well I’m trying to change all that, and I hope you are too. By dreaming every day. Dreaming with our hands and dreaming with our minds. Our planet is facing the greatest problems it’s ever faced. Ever. So whatever you do, don’t be bored. This is absolutely the most exciting time we could have possibly hoped to be alive. And things are just starting.”

(περισσότερα…)

Πάντοτε θαύμαζα ανθρώπους σαν την Έλεν Κέλερ που, παρότι δεν μπορούσε να μιλήσει, κατάφερε να ακουστεί σε όλη την ανθρωπότητα και η πραγματική της φωνή, αυτή που δεν περιορίζεται σε φωνητικούς φθόγγους, να επηρεάσει αναρίθμητες ζωές. Παρόλες τις αντιξοότητες, θεωρητικά υπεράνθρωπες, αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να υπερβούν τις αντικειμενικές συνθήκες και να αλλάξουν το ρου της ιστορίας προς το καλύτερο.

Η ρομαντική μου πλευρά, αυτή που διάβαζε στη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας στενάζοντας τη Γέφυρα των Στεναγμών και τον Κόμη του Μόντε Κρίστο, αισθάνεται ευγνώμων για αυτό. Αυτή η πλευρά μου λοιπόν, που τελικά είναι αρκετά ισχυρή, τους βλέπει σα φάρους έμπνευσης που μπορούν να με καθοδηγήσουν, μέσα από τη θαλασσοταραχή και τις τρικυμίες της πεζής καθημερινότητας με τα άφθονα realities και τις τρομολαγνικές ειδήσεις, στο απάνεμο λιμάνι της πραγματικής δημιουργικής έκφρασης.

(περισσότερα…)

“Τι θέλεις από εμένα;” ρώτησε η πολλά βαριά ηρωίδα τον ήρωα την ώρα που αυτός αυτοπροσκλήθηκε στο τραπέζι σ’ εκείνο το παρακμιακό μπαρ στο Βιετνάμ.

“Είμαι ερωτευμένος μαζί σου” αποκρίθηκε ο γαλαζόμορφος άντρας με μηχανική φωνή που δεν πρόδιδε κανένα συναίσθημα αλλά προφανώς υπέκρυπτε το ασίγαστο πάθος.

“Και τι θα γίνει μ’ εμάς;” αναρωτήθηκε εκείνη που σιγά σιγά είχε αρχίσει να λιώνει από το απατηλό ψυχρό παρουσιαστικό του άντρα απέναντί της.

Ο γοητευτικός υπεράνθρωπος ο οποίος αντιλαμβανόταν διαφορετικά το χρόνο, σε σχέση με όλους εμάς τους χρονογραμμικούς, ακούμπησε απαλά το γαλάζιο του χέρι στο τραπέζι, δίπλα στη μπίρα του που δεν είχε αγγίξει ακόμα.

“Θα ζήσουμε δέκα χρόνια ευτυχισμένοι και μετά θα μας συμβεί μία τραγωδία” είπε άτονα σα να παρέθετε απλώς την πιθανότητα να βρέξει κατά 20% σήμερα.

(περισσότερα…)