Ο Ζόφος των Χριστουγέννων έκανε και φέτος την εμφάνισή του στην πολύχρωμη πόλη. Πέρασε αθόρυβα σα σκιά ανάμεσα από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα χιλιάδες λαμπιόνια και τα πλαστικά αγγελάκια που τον παρατηρούσαν με το άψυχό τους βλέμμα και κατευθύνθηκε γοργά σαν ερεβώδες σύννεφο πάνω από το κεντρικό δημόσιο ψυχιατρείο που φιλοξενούσε χιλιάδες βασανισμένες ψυχές.
Ο Ζόφος δεν ήταν ένα δαιμονικό πλάσμα. Δε ραδιουργούσε, δεν ονειρευόταν μεγαλόπνοα σατανικά σχέδια για να βασανίσει, δεν αντλούσε ηδονή εξευτελίζοντας τα θύματά του. Όλα αυτά ήταν ανθρώπινα χαρακτηριστικά και εντελώς ξένα προς τη φύση του. Ο Ζόφος ήταν απλά μία οντότητα με κύριο μέλημά της να επιβιώσει και για να επιβιώσει χρειαζόταν να τραφεί. Στις βασικές του τις δομές δε διέφερε και πολύ από ένα άγριο ζώο που σκοτώνει για να ικανοποιήσει την πείνα του. Μπορείς να κατηγορήσεις ένα φίδι που κουλουριάζεται σιγά σιγά γύρω από το θύμα του και συνθλίβει τη σπονδυλική του στήλη για να μπορέσει μετά να το καταβροχθίσει;
Οι τρόφιμοι στο τμήμα του ψυχιατρείου με τα βαριά περιστατικά ήταν το πρώτο και πιο πρόσφορο έδαφος για να τραφεί. Σταμάτησε πάνω από το ετοιμόρροπο κτίριο, μία σκοτεινή νεφελώδης μορφή που δεν προμήνυε βροχή αλλά κάτι απροσδιόριστα δυσοίωνο. Απελευθέρωσε τα σπόρια του και αυτά με τη μορφή αόρατων σχεδόν κόκκων σκόνης διείσδυσαν μέσα στις εγκατάστάσεις αναζητώντας ξενιστές. Οι ασθενείς με τις πιο σοβαρές περιπτώσεις ψύχωσης ήταν και οι πιο εύκολοι να προσβληθούν. Οι σχισμές που υπήρχαν ήδη μέσα στον ψυχισμό τους άφηναν μεγάλα περιθώρια για το παράσιτο να εισχωρήσει. Ο Ζόφος τρεφόταν από το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής και τα σπόρια ήταν το μέσο για να δημιουργήσει περισσότερο φόβο, πόνο, παράνοια, οργή. Απομυζούσε αργά αλλά σταθερά τα θύματά του μέχρι να τα οδηγήσει στον οριστικό αφανισμό τους απογυμνώνοντάς τα από οτιδήποτε ανθρώπινο.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της παραμονής των Χριστουγέννων ξέσπασε το πρώτο κρούσμα βίας στον τελευταίο όροφο. Ο τρόφιμος Νο 2019, το θλιβερό αποτέλεσμα μίας αποτυχημένης λοβοτομής, βγήκε ξαφνικά από τη μόνιμη κατατονική του κατάσταση και δάγκωσε χωρίς κανέναν προφανή λόγο τον διπλανό του, τρόφιμο Νο 2020, επιδεικνύοντας ασυνήθιστες γαστριμαργικές προτιμήσεις. Ο τρόφιμος Νο 2020 δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Αισθάνθηκε έναν οξύ πόνο από την αριστερή πλευρά του κρανίου του, εκεί όπου είχε δεχτεί την επίθεση και όταν άγγιξε ενστικτωδώς εκείνο το σημείο ψηλάφησε μία οπή που αιμορραγούσε φριχτά στη θέση που θα έπρεπε να βρίσκεται κανονικά το αυτί του. Άιμα έρεε από την πληγή, τόσο κόκκινο που ανταγωνιζόταν ισάξια το κόκκινο της αγιοβασιλίτικης στολής, ενώ ο τρόφιμος Νο 2019 καθόταν ευχαριστημένος στη γωνιά του μασουλώντας όλο περηφάνια το τρόπαιό του. Οι φύλακες έτρεξαν για να προλάβουν προτού ολοκληρώσει το μακάβριο γεύμα του αλλά ήταν πια αργά. Είχε ήδη ξεκινήσει η διαδικασία της χώνεψης.
Η αναταραχή επεκτάθηκε με γοργούς ρυθμούς σε ολόκληρο το κτίριο. Παρότι το προσωπικό ήταν προετοιμασμένο, γιατί γνώριζε πως κάθε χρόνο αυτή την περίοδο τα περιστατικά βίας και επιθετικότητας αυξάνονταν κατακόρυφα, ήταν αδύνατον να αντισταθούν σε αυτό το πρωτοφανές κύμα παράνοιας που μεταδόθηκε με την ταχύτητα άκρως μολυσματικού ιού σε όλους σχεδόν τους ορόφους.
Το ξημέρωμα της αυριανής ημέρας των Χριστουγέννων η ατμόσφαιρα στους χώρους του ψυχιατρείου θύμιζε πεδίο μάχης αμέσως μετά το τέλος των εχθροπραξιών. Η νοσηρή σκιά, που κανείς δεν πρόσεξε, είχε φύγει αφήνοντας πίσω της νεκρούς, τραυματίες και ανυπολόγιστες καταστροφές. Τίποτα όμως δεν είχε τελειώσει. Τα γρανάζια του μηχανισμού που είχε τεθεί σε λειτουργία θα συνέχιζαν το μολυσματικό τους έργο για πολύ καιρό ακόμα. Τα σπόρια θα εξακολουθούσαν να δυναμώνουν μέσα στους ξενιστές τους. Οι λιγότεροι υγιείς αφέθηκαν στον τρόμο σχεδόν αμέσως. Οι υπόλοιποι, όσο κι αν αντιστέκονταν, με το πέρασμα του χρόνου θα παραιτούνταν σιγά σιγά στη φρίκη μέχρι να έρθουν πάλι τα χριστούγεννα και να αποτελέσουν το προσάναμμα για την επόμενη επίσκεψη του Ζόφου. Θα ήταν οι πρώτοι που θα τον έτρεφαν.
Tα δελτία ειδήσεων προσπέρασαν το γεγονός κάνοντας μία απλή αναφορά στην αύξηση των αυτοκτονιών και της βίας κατά την περίοδο των γιορτών, με την ευχή να γίνει ένας εκσυγχρονισμός των δομών ψυχικής υγείας και των παραπλήσιων υπηρεσιών φροντίδας και κοινωνικής συμμόρφωσης. Ήταν τουλάχιστον κακόγουστο να επηρεάζεται η χαρμόσυνη γιορτινή διάθεση του πληθυσμού από τέτοια θλιβερά γεγονότα. Έπειτα το ενδιαφέρον στράφηκε στο καινούργιο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στόλιζε την κεντρική πλατεία της πόλης. Χιλιάδες πολίτες το επισκέπτονταν καθημερινά για να φωτογραφηθούν μπροστά του. Η ευτυχία πακεταριζόταν σε συσκευασία selfies και σερβιριζόταν στους αναρίθμητους followers του Instagram.
Ο Ζόφος των Χριστουγέννων για πρώτη φορά στα χρονικά των αιώνων ύπαρξής του αποφάσισε να κάνει ένα πέρασμα από την κεντρική πλατεία. Η πείνα του δεν είχε ικανοποιηθεί ακόμα παρότι είχε επισκεφτεί ήδη όλους τους χώρους που θα μπορούσαν θεωρητικά να του παράσχουν τροφή. Από τα ψυχιατρεία, μέχρι τα νοσοκομεία, τα κέντρα προσφύγων και τις φυλακές, είχε ρουφήξει ήδη όσα μπορούσαν να του προσφέρουν. Όμως χρειαζόταν κι άλλο. Χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και πιο δύσκολο να χορτάσει.
Η ανάγκη της επιβίωσης έκανε τον Ζόφο παράτολμο ενάντια σε όλους τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας του. Ποτέ δεν επισκεπτόταν ανοιχτούς χώρους όπου γίνονταν εκδηλώσεις τέτοιου είδους. Ίσως ανάμεσα σε όλο αυτό το συμφερτό να έβρισκε λίγους από τους οποίους μπορεί να έπαιρνε κάποιες ελάχιστες ρανίδες τροφής. Κι έτσι το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς το ζοφερό σκότος σκέπασε την ασφυκτικά γεμάτη με κόσμο πλατεία που περίμενε σε λίγη ώρα να αποχαιρετήσει το χρόνο που έφευγε. Μέσα στη φασαρία και τον ενθουσιασμό για το πολυσυζητημένο θέαμα με τα πυροτεχνήματα, κανένας δεν έδωσε σημασία στο μεγάλο σύννεφο που έκρυψε τα λογιστά αστέρια. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στις οθόνες των κινητών, έτοιμα να αποθανατίσουν τη στιγμή σε ένα μοναδικό εσταντανέ που θα μεταφραζόταν σε χιλιάδες likes.
Ο Ζόφος παρατηρώντας από ψηλά προσπάθησε να αφουγκραστεί αυτό που υπήρχε κάτω από τη γυαλιστερή επιφάνεια, πίσω από τα στρας, τα φλας και τα χαμόγελα της Colgate. Ήταν πρόσφορο το έδαφος για να απελευθερώσει τα σπόρια του; Δεν ήταν σίγουρος. Οι συνθήκες όμως ήταν πιεστικές. Έπρεπε να γίνει πιο ευέλικτος αν ήθελε να επιβιώσει και αυτό σήμαινε κάτι πρωτόφαντο για τον τρόπο που είχε μάθει να λειτουργεί μέχρι τώρα. Αποφάσισε να ρισκάρει και απελευθέρωσε γρήγορα τα σπόρια, λίγα μόλις δευτερόλεπτα προτού γίνει η αλλαγή του χρόνου.
Έπεσαν ανάμεσα στο ενθουσιώδες πλήθος την ώρα που ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση. 5, 4, 3, 2, 1! Ο νεαρός δήμαρχος σήμανε την έναρξη του 2020 θέτοντας σε λειτουργία το μηχανισμό με τα πυροτεχνήματα. Χιλιάδες χρωματιστά συντριβάνια πλημμύρισαν τον ουρανό της πόλης απ’άκρη σ’άκρη. Εκρήξεις χρωμάτων σε διάφορους συνδυασμούς και σχήματα φώτισαν το μουντό τοπίο. Το show συνεχίστηκε για κάμποσα λεπτά. Όταν το τελευταίο πυροτέχνημα έσβησε με ένα υπόκωφο ήχο η πλατεία βυθίστηκε στην απόλυτη σιωπή. Χιλιάδες αμίλητα πρόσωπα απέμειναν να κοιτάζουν το κενό. Τα χαμόγελα της οδοντόπαστας φαίνονταν τώρα παράταιρα, χαραγμένα σε γκροτέσκες σάρκινες μάσκες. Βουβά δάκρυα κυλούσαν πάνω από το εορταστικό μακιγιάζ λερώνοντας την αλαβάστρινη επιδερμίδα με ρίμελ. Από κάπου μέσα από το μουδιασμένο πλήθος ανυψώθηκε ένας αναστεναγμός θλίψης κι ύστερα κι άλλος, κι άλλος… Κάποιος άφησε έναν σιγανό λυγμό, ενώ την ίδια στιγμή άλλοι άρχισαν να κλαίνε γοερά. Από το κέντρο της πλατείας ακούστηκε το πρώτο ουρλιαχτό φόβου και απόγνωσης κι έπειτα… όλα έγιναν ένα μπερδεμένο υφαντό τρόμου και παράνοιας. Το πλήθος μετατράπηκε σε μανιασμένο όχλο.
Ο Ζόφος των Χριστουγέννων παρακολουθούσε από ψηλά το φαινόμενο να κλιμακώνεται, ρουφώντας με βουλιμία τη νοσηρότητα που αναδυόταν σε συνεχή κύματα.Όλα αυτά τα χρόνια είχε αφεθεί να ξεγελαστεί από μία πλαστική ατμόσφαιρα χαράς και πλησμονής. Οι σχισμές όμως υπήρχαν κρυμμένες εκεί, κάτω από τα εύθραυστα προσωπεία περιμένοντας να τις ανακαλύψει.
Το κύμα βίας που είχε ξεσπάσει εξαπλωνόταν ήδη προς τα άκρα του πλήθους. Ο εορταστικός διάκοσμος, από τα πλαστικά αγγελάκια μέχρι τα λαμπιόνια και τις γιρλάντες, ξεριζώθηκε και ποδοπατήθηκε με μένος. Πέρασαν ώρες μέχρι να κοπάσει η παράνοια και ενώ ανέτειλε ο ήλιος, η πρώτη αυγή του νέου χρόνου βρήκε τη μεγαλύτερη πλατεία της πόλης βυθισμένη μέσα σε μια νεκρική ηρεμία. Απ’άκρη σ’άκρη εκτεινόταν ένα μακάβριο ψηφιδωτό από ανθρώπινα μέλη ανακατεμμένα με χριστουγεννιάτικα στολίδια σε παράταιρους συνδυασμούς λες και ήταν το μεγαλοφυές δημιούργημα ενός παρανοϊκού καλλιτέχνη.
Ο Ζόφος είχε αποχωρήσει χορτασμένος, λίγο πριν εμφανιστούν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, με μία αίσθηση που μέσα από το πρίσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ικανοποίηση. Ναι, ικανοποίηση είναι η πιο κοντινή λέξη για αυτό που αισθανόταν. Έδωσε την υπόσχεση στον εαυτό του την επόμενη χρονιά να επαναλάβει το πέρασμά του από την πλατεία κι έπειτα εξαφανίστηκε στο σκοτάδι που τον φιλοξενούσε μέχρι να τον ξυπνήσει η πείνα που τον καλούσε και πάλι να εμφανιστεί στον κόσμο μας. Καλές Γιορτές!