Όπως το μπουμπούκι που μετά από καιρό που παρέμενε πεισματικά κλειστό, αρχίζει να ανοίγει σιγά σιγά τα πέταλά του στον ήλιο, έτσι κι εγώ σήμερα ένιωσα ένα μικρό άνοιγμα από όπου άφησα να μπει μέσα το φως, η φυσική ενέργεια της αγάπης που υπάρχει πάντα τριγύρω μας. Ένιωσα τη ζεστασιά να με διαποτίζει, να χρωματίζει όλη μου την ύπαρξη με ουσία και σκοπό. Η σύνδεση μαζί της προσδίδει σε όλα ροή και μια αβίαστη συνέχεια.

Η μεγαλύτερη τραγωδία μας σαν άνθρωποι είναι πως από νωρίς αποσυνδεόμαστε από αυτή την ενέργεια που είναι η πηγή της ζωής. Η μεγαλύτερη τραγωδία μου είναι πως μεγάλωσα αγνοώντας την ύπαρξή της. Και το μεγαλύτερο κατόρθωμά μου είναι πως εγώ, που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν αποκομμένη από αυτήν, εγώ που ποτέ δε διδάχθηκα πως να συνδέομαι μαζί της, τώρα σιγά σιγά με αργά βήματα, δειλά, δισταχτικά, με χίλια δύο πισωγυρίσματα απλώνω το χέρι μου και προσδοκώ να με λούσει το ζεστό της φως. Γιατί μου αξίζει.

Ποια ακριβώς στιγμή στη ζωή μας χάνουμε αυτή την τόσο φυσική σύνδεση με την ενέργεια που ενώνει τα πάντα, τη ‘Σκόνη’ όπως την αποκαλεί ο Φίλιπ Πούλμαν στην ‘Τριλογία του Κόσμου’; Γεννιόμαστε με τη σύνδεση, είναι ήδη μαζί μας όταν παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα σε αυτόν τον κόσμο. Όμως αντί να τη διατηρήσουμε, να την καλλιεργήσουμε, να την εμβαθύνουμε, διδασκόμαστε πως η σύνδεση είναι μια παιδική φαντασίωση γιατί η ζωή… αχ η ζωή… η ζωή είναι σκληρή, η ζωή είναι δύσκολη, η ζωή έχει πόνο.

Το καθημερινό αγκομαχητό της επιβίωσης δεν αφήνει χώρο για την ενέργεια της αγάπης. Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει πως αν ανοιχτούν και αφεθούν σε αυτή τη φυσική ενέργεια η ύπαρξή τους θα αποκτήσει χάρη και σκοπό. Δε θα είναι απλά επιβίωση, δε θα είναι κάματος, θα είναι δώρο προς εξερεύνηση.

Νομίζω τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο έντονο το πόσο πολύ έχουν ξεστρατίσει οι περισσότεροι από τη φυσική τους πορεία. Έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ζωντανός και απλά σηκώνονται κάθε πρωί σαν αυτόματα και περιμένουν να περάσει και αυτή η ημέρα, να περάσει και αυτός ο χρόνος και όταν έρθει η ύστατη στιγμή θα έχει περάσει έτσι άχρωμα και θλιβερά όλη τους η ζωή.

Αν συνεχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί παρότι κάνεις όλα όσα λένε και κάθε ημέρα σου φαίνεται σαν μία ακόμα δοκιμασία που χρειάζεται να υποστείς, τότε σκέψου μήπως χρειάζεται να αλλάξεις πορεία και να σταματήσεις να τους ακούς. Δεν κουράστηκες να φοβάσαι;