Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ Ηλιόκαφτο αυγουστιάτικο μεσημεράκι. Καταφθάνω στο Κέντρο Μαστού του νοσοκομείου Έλενα. Έχω οδηγίες για το πως να το βρω γιατί όντως είναι λίγο κρυμμένο. Προσπερνώ το κεντρικό κτίριο και κατευθύνομαι αριστερά. Διασχίζω μία μικρή γεφυρούλα (ναι, καλά διαβάσατε) και επιτέλους το βρίσκω. Απέξω το Κέντρο Μαστού φαίνεται προχωρημένης ηλικίας όπως και όλες οι κτιριακές εγκαταστάσεις του νοσοκομείου. “Εντάξει, δεν περίμενα και κάτι άλλο” σκέφτομαι και μπαίνω μέσα για να συνειδητοποιήσω ότι χωρίς να το καταλάβω πρέπει να διέσχισα την πύλη του Stargate. Ξαφνικά βρίσκομαι σε μία άλλη διάσταση. Μια διάσταση στην οποία κυριαρχούν τα παστέλ χρώματα, οι πίνακες ζωγραφικής και ο μοντέρνος διάκοσμος. Το εσωτερικό είναι ολοφάνερα καινούργιο. Ξαφνιάζομαι ευχάριστα. Η περιορισμένη μου μέχρι τώρα tour στα ελληνική δημόσια νοσοκομεία μου είχε δείξει πως ο στόλος του ΕΣΥ απαρτίζεται κυρίως από ετοιμόρροπα κτίρια με γκρίζες αποχρώσεις και αντίστοιχη ψυχολογική διάθεση. Κόσμος πολύς στο εσωτερικό, γυναίκες και ένας ιερέας που περπατά διαρκώς πάνω κάτω σαν εκκλησιαστικό εκκρεμές. Μου περνά μία φευγαλέα σκέψη μήπως ο ιερέας υποφέρει από γυναικομαστία όμως μετά αποφασίζω πως αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και κατευθύνομαι προς τη γραμματεία. Με υποδέχεται ευγενική κυρία με retro γυαλιά. Κρατάει τα στοιχεία μου. Μου ζητάει να περιμένω. Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής. Κοιτάζω διακριτικά δεξιά κι αριστερά. Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο να έχουν έρθει όλες αυτές οι γυναίκες που βρίσκονται εδώ. Νομίζω πως μπορώ να διακρίνω διαβαθμίσεις ανησυχίας στην έκφρασή τους. Μερικές είναι χαλαρές, ορισμένες φαίνονται λίγο αγχωμένες και κάποιες ελάχιστες αληθινά τρομαγμένες. Άραγε σε ποια συνομοταξία από όλες να υπάγομαι εγώ; Θα ήθελα πάρα πολύ να ανήκω στην ομάδα των χαλαρών αλλά νιώθω πως τελικά το μαγικό καπέλο επιλογής του Χόγκουαρτς αντί να με βάλει στο Γκρίφιντορ με έχει ήδη κατατάξει στο γκρουπ των έξτρα κατατρομοκρατημένων. Με φωνάζουν να περάσω στα ημιενδότερα. Τα ημιενδότερα δεν είναι οι καθαρά ιατρικοί χώροι αλλά τα γραφεία. Πρέπει πρώτα να μου ανοίξουν φάκελο. “Ωραία” σκέφτομαι. “Φακελώνομαι στο Κέντρο Μαστού. Το περίμενες ποτέ αυτό, αγαπητή Νάνσυ; Αντί να σε φακελώσει η NSA ως μία εκκολαπτόμενη black hat γίνεσαι αρχείο καταγραφής σε ένα μέρος που ποτέ δεν είχες σκεφτεί πως θα ερχόσουν”. “Life is like a box of chocolates”. Καλά τα έλεγε ο Forrest Gump μόνο που είχε ξεχάσει να αναφέρει πως ορισμένα από αυτά είναι σαν Kinder Έκπληξη. Δαγκώνεις ένα και βρίσκεις μέσα το Κέντρο Μαστού να σου γνέφει για να το ακολουθήσεις. Η διαδικασία της καταγραφής ολοκληρώνεται και μου ζητάνε να συνεχίσω στα ενδότερα. Προχωρώ με σφιγμένη καρδιά. Εγώ ήμουν έτοιμη για νησιά, παραλίες, θάλασσες αυτό το καλοκαίρι και τώρα να ‘μαι εδώ να μπαίνω στο Εξεταστήριο Νο4, το τελευταίο στο βάθος του διαδρόμου, για να περιμένω το γιατρό. Ο tempora o mores! Κάθομαι σε μία καρέκλα και κοιτάζω το χώρο. Είναι μικρός αλλά και αυτός προσεγμένος. Παρατηρώ πως το εξεταστήριο δεν είναι εντελώς απομονωμένο από τα διπλανά του. Το διαχωριστικό αφήνει ένα μικρό κενό επάνω στην οροφή κι έτσι τεντώνω όλο περιέργεια τα αυτιά μου για να ακούσω τι γίνεται εκεί έξω. Είναι ένας άγνωστος κόσμος για εμένα. Σαν τον Κολόμβο ξεκίνησα αυτό το καλοκαίρι για την Αμερική αλλά έχω καταλήξει στις Μπαχάμες. Είμαι μία μικρή Ντόρα/εξερευνήτρια με καλύτερο όμως κούρεμα. Στο διπλανό εξεταστήριο από εμένα βρίσκεται κάποια κυρία. Την ακούω που συνομιλεί με μία νοσηλεύτρια. Από τη φωνή της την κάνω γύρω στα εξήντα, κάτι που επιβεβαιώνει και η ίδια μόνη της λίγο αργότερα. Έχει ανάγκη βασικά να μιλήσει. Το καταλαβαίνω αμέσως. Είναι από αυτές τις φορές που το μόνο που μπορείς να κάνεις για τον άλλον είναι απλά να τον ακούσεις. Από όλα όσα αναφέρει για τη ζωή της, και που είναι συγκινητικά, κρατάω την τελευταία της φράση: “Ερχόμαστε αντιμέτωπες με τους δαίμονές μας”. Κάτι μου κάνει αυτή η τελευταία φράση. Είναι σα να μου πατήθηκε ένα εσωτερικό κουμπί συνειδητοποίησης αλλά δεν είμαι σε θέση ακόμα να το επεξεργαστώ. Λέω στον εαυτό μου πως θα το σκεφτώ αργότερα στην ησυχία του σπιτιού μου. Ενόσω περιμένω κάνω έναν σιωπηλό απολογισμό των τελευταίων ημερών. Τα σχέδια για διακοπές είναι πλέον φτερό στον άνεμο με ασαφή προορισμό. Μετά την επίσκεψη στη γυναικολόγο ο χρόνος κυλάει πιο γρήγορα μια και ανέλαβαν δράση οι νοσηλεύτριες της ζωής μου. Μέχρι να επιστρέψω σπίτι εκείνη την υπεροχότατη ημέρα από το γυναικολογικό ιατρείο η αδελφή μου είχε ήδη επικοινωνήσει με μία αδελφική μας φίλη νοσηλεύτρια και της είχε πει τα πάντα. Η παιδική φίλη μπιρμπιλομάτα νοσηλεύτρια με πήρε τηλέφωνο. “Να μην ανησυχώ” μου είπε. “Θα πάω στον τάδε γιατρό που είναι μαστολόγος” μου είπε. Είναι πολύ καλός, είναι ο γιατρός της, τον γνωρίζει. Οι πληροφορίες έρχονται με τέτοιο καταιγιστικό ρυθμό που δεν προλαβαίνω να τις επεξεργαστώ αλλά δεν πειράζει. Εμπιστεύομαι τυφλά τις νοσηλεύτριες της ζωής μου που τις ξέρω από τότε που ακόμα δεν είχα μάθει με ποιον τρόπο γίνεται η ανθρώπινη αναπαραγωγή. Με συμβουλεύουν/καθοδηγούν/προστάζουν προτού πάω στο γιατρό να επισκεφτώ άμεσα ένα διαγνωστικό κέντρο για να κάνω αυτή την εντοπιστική η οποία τελικά, όπως μαθαίνω, είναι κάτι σαν μεγεθυντική μαστογραφία ειδικά για την περιοχή που φαίνεται να υπάρχει πρόβλημα. Πηγαίνω ακριβώς την επόμενη με τη συνοδεία άλλης φίλης που προσφέρεται να έρθει μαζί μου για να μην περάσω όλη αυτή τη διαδικασία χωρίς να έχω κάποιον δίπλα μου. Δέχομαι την πρότασή της με ευγνωμοσύνη. Θεωρούσα πως είναι δεδομένο ότι θα περάσω αυτό που αναμένεται να περάσω εντελώς μόνη μου και με ανακουφίζει που καταλαβαίνω πως δε θα είναι έτσι. Η εντοπιστική έχει τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε με καλούν επιτακτικά να μιλήσω και με τη γιατρό/ακτινοδιαγνώστρια. “Θα είναι για να μου δώσουν συγχαρητήρια για τον υπέροχο μαστό μου με τις εκπληκτικές αποτιτανώσεις” σκέφτομαι γλυκόπικρα. Η αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχει κάποιο θέμα που χρήζει συζήτησης και αυτό δεν συμπεριλαμβάνει συγχαρητήρια. Μπαίνω στο γραφείο της ακτινοδιαγνώστριας. Σκοτάδι. Πολύ σκοτάδι. Προφανώς η ακτινοδιαγνώστρια είναι σκοτεινός τύπος. Την βλέπω να κάθεται μπροστά από μία οθόνη με οπίσθιο έντονο φωτισμό πάνω στην οποία βρίσκεται τοποθετημένη η καινούργια εντοπιστική μαστογραφία μου. Ταυτοχρόνως η εικόνα μεταφέρεται και σε μία δεύτερη οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή με πολύ μεγάλη ανάλυση και τερατώδες ζουμ. Η ακτινοδιαγνώστρια ακόμα και καθισμένη μου φαίνεται ιδιαίτερα ψηλή και ευθυτενής. Το κοντό καρέ κουρεμά της με παραπέμπει σε μυστική πράκτορα του μεσοπολέμου. Αποπνέει μία αίσθηση ιατρικής νιρβάνας και αταραξίας. Μου μιλά ψύχραιμα αλλά ειλικρινά, όπως ακριβώς θα περίμενα από μία μελαχρινή έκδοση της Λορίν Μπακόλ. Μου δείχνει το ύποπτο σημείο (έτσι το λέει) και, ενώ την ακούω να εξηγεί πως χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση για να δούμε αν είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί (καρκίνος δηλαδή αλλά όλοι αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη λέξη), ταυτοχρόνως αντιλαμβάνομαι πως μου έχει κολλήσει στο μυαλό ρεφρέν λαϊκού άσματος. “Ύποπτο το αίσθημά σου, ύποπτο”. Καταλαβαίνω ότι είναι μία σπασμωδική αντίδραση απέναντι στο άγχος που με έχει καταβάλλει ειδάλλως θα πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ μήπως χάνω τα λογικά μου ταυτόχρονα με το εκλεπτυσμένο μου μουσικό γούστο. Τουλάχιστον δε θυμάμαι ποιος είναι ο αοιδός και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Μία ημέρα μετά τα γεγονότα της πολύπαθης εντοπιστικής με παίρνει τηλέφωνο η σύζυγος του γιατρού. Η παιδική φίλη/νοσηλεύτρια της ζωής μου την έχει ήδη ενημερώσει. Μου δίνει λεπτομερειακές πληροφορίες για το πως θα πάω στο Κέντρο Μαστού. Τόσο λεπτομερειακές που σκέφτομαι ότι αν δεν το βρω θα πρέπει να πάρω το μέγα βραβείο ηλιθιότητας. Μου λέει να πάω τώρα. Έχει ήδη ενημερώσει. Την ευχαριστώ και προσπαθώ να χωνέψω λίγο την ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία κινούνται όλα. Είναι σα να έχω δώσει αλλού το τιμόνι της ζωής μου και το γκάζι έχει πατηθεί στο τέρμα κάνοντάς με να αγκαλιάσω φοβισμένη το κάθισμα. Τα σχέδια για εφ’όρου ζωής απόδραση στην Ικαρία, που είχαν αρχίσει να σχηματίζονται στο μυαλό μου, μπαίνουν στην αρχειοθήκη με τους φακέλους προς μελλοντική εξέταση. Και κάπως έτσι σήμερα είχα βρεθεί εδώ στο εξεταστήριο Νο4. Τώρα έχω την ευκαιρία να πατήσω λίγο φρένο για να αφομοιώσω κάπως όλα όσα συμβαίνουν. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και καθώς ρίχνω άλλη μία ματιά στο χώρο το μάτι μου πέφτει σε ένα μηχάνημα που στέκεται καρτερικά λίγο πιο πέρα. Είναι ένα μηχάνημα υπερήχων απ’ ότι καταλαβαίνω με τις περιορισμένες μου γνώσεις επάνω στον συγκεκριμένο κλάδο. Αλλά αυτό που το ξεχωρίζει είναι ένα αυτοκόλλητο στη βάση του μηχανήματος. Μα πως δεν το είχα παρατηρήσει πιο πριν; Το αυτοκόλλητο απεικονίζει έναν από τους πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες στο Star Wars, το ρομπότ R2-D2. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για ποιον μιλάμε έχουν προσθέσει και το όνομα του μαζί με τη φωτογραφία. Ουάου (βαρουφάκειον)! Το Κέντρο Μαστού φαίνεται να έχει διασυνδέσεις με τη φωτεινή πλευρά της δύναμης, σίγουρα με τον Luke Skywalker και οπωσδήποτε και με την Rey. Χαμογελάω καθώς συνεχίζω να κοιτάζω το αυτοκόλλητο. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι κάπως καλύτερα και οι έντονες τάσεις φυγής προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα σιγά σιγά κατευνάζονται. Είμαι μάλιστα έτοιμη να πιάσω ψιλοκουβεντούλα με τον R2-D2 για να τον ρωτήσω που σκοπεύουν να το πάνε με την τελευταία τριλογία όταν ξαφνικά η πόρτα ανοίγει απότομα… Αναπηδώ σχεδόν στη θέση μου από την τρομάρα. Είναι ο γιατρός, ο μαστολόγος γιατρός. Μπαίνει τόσο γρήγορα μέσα που αναρωτιέμαι αν θα προλάβει να σταματήσει ή αν ο νόμος της αδράνειας θα τον σπρώξει πέρα από τους τοίχους του εξεταστηρίου προς άγνωστη κατεύθυνση. “Καλησπέρα”, μου λέει βαριά και μετά μου πετάει το όνομά του που μετά βίας ακούω μέσα στο ξάφνιασμά μου. Ευτυχώς που μου το είχε ήδη πει η φίλη μου. Ζαρώνω στο κάθισμά μου σαν τοσοδούλικο μερμηγκάκι. Ψελλίζω κι εγώ το δικό μου. “Γεια σας, Νάνσυ”. Ξεροκαταπίνω. Ο κύριος γιατρός μου φαίνεται πολύ αγριωπός σαν πρώτη εντύπωση. Η πόρτα έχει ήδη κλείσει πίσω του και οποιαδήποτε προσπάθεια διαφυγής μάλλον θα γινόταν άμεσα αντιληπτή. “Τώρα ότι κι αν είναι θα το υποστείς”, σκέφτομαι. Τον βλέπω που έχει ήδη πάει στον πάγκο λίγο πιο πέρα από εμένα και κοιτάζει με προσήλωση τις εξετάσεις μου, διαγνώσεις και μαστογραφίες, εντοπιστικές και μη. Φαίνεται σα να διαβάζει το πιο ενδιαφέρον λογοτεχνικό πόνημα του αιώνα μέσα σε αυτές τις ακτινογραφικές απεικονίσεις. “Μάλιστα” λέει ενώ έχει πάρει μία από τις μαστογραφίες στα χέρια του και την παρατηρεί με προσοχή. Έχω κρύψει τα δικά μου χέρια τρομαγμένη ανάμεσα στο γόνατά μου και περιμένω να ακούσω αυτό που δε θέλω να ακούσω αλλά φοβάμαι ότι θα ακούσω. Κάτι δηλαδή σαν “Λοιπόν, η κατάσταση είναι προχωρημένη. Αύριο μπαίνετε χειρουργείο και από μεθαύριο χημειοθεραπεία και ακτινοβολία. Ταξίδια στην Ικαρία ή άλλα νησιά κομμένα με το μαχαίρι. Το πιο πιθανό είναι πως για το επόμενο μεγάλο χρονικό διάστημα δε θα βλέπετε κάτι άλλο εκτός από το θάλαμο ενός νοσοκομείου. Ίσως και για το υπόλοιπο της ζωής σας”. Αντί για αυτό όμως, γυρίζει και με ρωτάει: “Τι σας έφερε εδώ;” “Ο πανικός” απαντώ κατευθείαν χωρίς να φιλτράρω καθόλου τις σκέψεις μου και μετά δαγκώνομαι. “Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος” μου λέει. Μουρμουρίζω κάτι σαν “Το γνωρίζω” μέσα από τα δόντια μου. Αισθάνομαι σα να προετοιμάζομαι να λάβω τη θανατική μου καταδίκη. Δε θέλω να μπω σε αυτή την κατάσταση. Είχα δει τι ακριβώς είχε κάνει στον πατέρα μου ο καρκίνος, πως αποδομεί το σώμα, πως αλλοιώνει την προσωπικότητα προτού σε πάρει για πάντα. Μου προκαλεί τρόμο το να γίνω μέλος αυτής της λέσχης. Ξεκινά να με εξετάζει. Την ώρα που μου κάνει ψηλάφηση αρχίζει να μου μιλά. Μου εξηγεί πως το 75% των γυναικών που έρχονται στο Κέντρο Μαστού αποδεικνύεται στο τέλος πως δεν έχουν κάποιο πρόβλημα. Μου λέει πως για το στήθος δεν είναι αρμόδιος ο γυναικολόγος αλλά ο μαστολόγος και αυτόν οφείλω να ακούω. Λέει κι άλλα πολλά ενώ έχει φέρει τον R2-D2 για να μου κάνει υπέρηχο. Καταλαβαίνω πως πρέπει να δίνω την εντύπωση φοβισμένου παιδιού. Ο φόβος τελικά εξισώνει όλες τις ηλικίες, έτσι κι εγώ έχω γίνει μία τρομαγμένη 12χρονη που τρέμει ότι θα πάθει κακό. Το μπούμπα των παιδικών μου χρόνων έχει πάρει ιατρική ονομασία και λέγεται Ductal carcinoma. Μέχρι να τελειώσει η εξέταση όλα αυτά που έχω ακούσει με έχουν ηρεμήσει κατά ένα σημαντικό μέρος. Το τεράστιο κόκκινο μπαλόνι που γράφει με μεγάλα γράμματα επάνω “Φόβος” έχει ξεφουσκώσει αρκετά. Ίσως τελικά να μη ζω ένα δράμα αλλά μια μικρή ιλαροτραγωδία. Μου ζητά μέσα σε ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα που μου δίνει να πάω να κάνω υπέρηχο στήθους και να του πάω τα αποτελέσματα. Από εκεί και έπειτα θα δούμε τι θα γίνει. Το πιο πιθανό είναι πως δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό αλλά ακόμα και αν είναι μπορεί να αντιμετωπιστεί. O scary doctor μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα έχει μεταμορφωθεί σε έναν γιατρό Jedi. Κοιτάζω να δω μήπως έχει πουθενά κρυμμένο κάποιο φωτόσπαθο αλλά δεν αντιλαμβάνομαι κάτι. “R2-D2, μήπως ξέρεις εσύ κάτι παραπάνω για όλα αυτά;” Βγαίνω από το κέντρο μαστού με καλύτερη ψυχολογία από αυτήν που μπήκα. “Οκ” σκέφτομαι. “Φοβάμαι ακόμα αλλά τουλάχιστον έχω ξεκινήσει να κάνω κάτι για αυτό. Δεν θα το αφήσω έτσι.” Εκείνη τη στιγμή χτυπά το κινητό. Είναι η σύζυγος του γιατρού μαζί με την παιδική φίλη/νοσηλεύτρια της ζωής μου. Η παιδική φίλη σχεδόν καταρρέει από ανακούφιση όταν της μεταφέρω αυτά που μου είπε ο γιατρός. Ώστε λοιπόν ήταν σε κατάσταση τρομάρας και αυτή; Χμμ… Δεν είχα καταλάβει τίποτα. Υποθέτω ο επαγγελματικός κλάδος που έχει επιλέξει της έχει καλλιεργήσει σε ύψιστο βαθμό την ικανότητα του να δείχνει καταρχάς ψυχραιμία. Good to know. Αν είχε φανεί την πρώτη φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο πανικοβλημένη θα είχε μεγεθυνθεί γεωμετρικά και ο δικός μου πανικός. Το χειρίστηκε άψογα. Κλείνω το τηλέφωνο και κατεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες για το μετρό. Επόμενη στάση σε αυτή τη νέα διαδρομή: Υπέρηχος ο Υπέροχος! Μπορείτε να διαβάσετε την τρίτη πράξη από εδώ