Ήταν ένα μικρό κακάδι που ήταν αταξίδευτο. Αλλά έμελλε να μην παραμείνει για πάντα έτσι. Μόνιμος κάτοικος για έτη πολλά μίας μεγάλης, άνετης ηλιοκαμένης μύτης απολάμβανε την κακαδίστική του ύπαρξη στο ασφαλές υγρό περιβάλλον πίσω από το δεξί ρουθούνι που τον φιλοξενούσε. Δεν ήθελε και πολλά στη ζωή του το κακάδι μας. Του έφτανε να είναι προστατευμένο στη μικρή του υγρή συνοικία. Και αν βαριότανε λιγάκι έκανε ταξιδάκι αναψυχής στην άκρη του ρουθουνιού για να χαζέψει τη θέα από το προσωπικό του μπαλκόνι. Από εκεί έριχνε κλεφτές ματιές στον έξω κόσμο και όταν χόρταινε από το οφθαλμόλουτρο των ανθρώπινων πλασμάτων, επέστρεφε στο καταφύγιό του για να ξεκουραστεί και να ανακτήσει δυνάμεις.