Είναι ένα απόγευμα παρόμοιο με όλα τ’ άλλα τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω ακόμα πως θα είναι το τελευταίο απόγευμα του εκούσιου εγκλεισμού. Kάνοντας scroll στο Facebook σε εναγώνια αναζήτηση κάποιας αισιόδοξης είδησης παρατηρώ ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο να περνά μπροστά από τα μάτια μου. Μία αχανής θάλασσα αναρτήσεων που σφύζει από φόβο και τρομολαγνεία. Με τον καιρό μαθαίνεις να κολυμπάς εν μέσω τρόμου όπως το μεταλλαγμένο ψάρι σε μολυσμένα νερά. Παρόλη όμως την εκπαίδευσή μου, ομολογώ πως κάποιες φορές πιάνομαι εξαπίνης όταν βρίσκομαι μπροστά σε μία απρόσμενη φρίκη που ξεπετάγεται όπως η κατσαρίδα πίσω από την πόρτα.

(περισσότερα…)

Ο Ζόφος των Χριστουγέννων έκανε και φέτος την εμφάνισή του στην πολύχρωμη πόλη. Πέρασε αθόρυβα σα σκιά ανάμεσα από τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, τα χιλιάδες λαμπιόνια και τα πλαστικά αγγελάκια που τον παρατηρούσαν με το άψυχό τους βλέμμα και κατευθύνθηκε γοργά σαν ερεβώδες σύννεφο πάνω από το κεντρικό δημόσιο ψυχιατρείο που φιλοξενούσε χιλιάδες βασανισμένες ψυχές.

(περισσότερα…)

Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ

Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ

Μπορείτε να διαβάσετε την τρίτη πράξη πατώντας εδώ

Μπορείτε να διαβάσετε την τέταρτη πράξη πατώντας εδώ

Είναι ένα ακόμα πρωινό Νοέμβρη. Για τους περισσότερους μία ημέρα ρουτίνας. Καθώς βγαίνω από το μετρό και προχωρώ προς το νοσοκομείο Έλενα σκέφτομαι ότι, σε αντίθεση με την πλειοψηφία, για εμένα η ζωή έχει σασπένς. Η ζωή είναι αβέβαιη. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και το μέλλον υπόσχεται περιπέτειες. Είναι η ημέρα που θα μου βγάλουν τα ράμματα και πιθανολογώ ότι θα μου πουν και τα αποτελέσματα της βιοψίας, άρα πέρα από τα ράμματα υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να έχουμε και δράματα. Αν τα δράματα είναι πολύ πιο δραματικά από αυτά που μπορώ να διαχειριστώ την παρούσα στιγμή, έχω ήδη καταστρώσει σχέδιο απόδρασης. Θα γυρίσω σπίτι, θα φτιάξω μία βαλιτσούλα με τα απολύτως απαραίτητα, θα πάρω παραμάσχαλα τη σκυλίτσα μου και το ίδιο βράδυ θα επιβιβαστώ στο πρώτο καράβι για Ικαρία. Θα βρω ένα μικρό σπιτάκι κοντά στη θάλασσα. Τα πρωινά θα σηκώνομαι και θα αγναντεύω το πέλαγος, όλη την υπόλοιπη ημέρα θα γράφω και θα καλλιεργώ το μποστάνι μου, ενώ το βράδυ θα πηγαίνω στην πλατεία του χωριού για να μιλάω και να κάνω παρέα με τους ντόπιους. Αν γνωρίζω με σιγουριά πως δε θα ζήσω πολύ, κάπως έτσι θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου και όχι μέσα στο θάλαμο ενός νοσοκομείου.

(περισσότερα…)

Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ

Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ

Μπορείτε να διαβάσετε την τρίτη πράξη πατώντας εδώ

Γλυκό πρωινό Οκτώβρη. Για κάποιους. Για εμένα είναι το πρωινό όπου θα γίνει η επέμβαση της βιοψίας. Αισθάνομαι κάμποσο τρομαγμένη. Ευτυχώς έχει προσφερθεί να με συνοδεύσει η φίλη που είχε έρθει και στην εξέταση της εντοπιστικής. Νιώθω πραγματικά καλύτερα που την έχω δίπλα μου δεδομένου ότι δε θα είχα το θάρρος να ζητήσω από κανέναν να κάνει την πρωινή του βόλτα στο Έλενα και να παραμείνει μαζί μου μέχρι να ολοκληρωθεί η επέμβαση.

(περισσότερα…)

Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ

Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ

Απόγευμα Σεπτέμβρη. Περιμένω στην αίθουσα αναμονής γνωστού διαγνωστικού κέντρου. Σε λίγη ώρα είναι το ραντεβού μου στο τμήμα Υπερήχου το οποίο έχει κλειστεί εδώ και παραπάνω από ένα μήνα. Ο συγκεκριμένος γιατρός που θα μου κάνει την εξέταση είναι περιζήτητος και το καρνέ του ήταν γεμάτο. Παρόλα ταύτα κατόρθωσα κι εγώ να χωρέσω στο πολυάσχολο πρόγραμμά του. Η παιδική φίλη/νοσηλεύτρια της ζωής μου ήταν ανένδοτη. Σε αυτόν θα πας, είναι πάρα πολύ καλός, σε αυτόν πάω κι εγώ. Συμφωνώ χωρίς πολλά πολλά. Εφόσον είναι δοκιμασμένος και έχει σφραγίδα έγκρισης από τη νοσηλεύτρια της ζωής μου θα προτιμήσω αυτόν και μόνο αυτόν!

(περισσότερα…)

Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ

Ηλιόκαφτο αυγουστιάτικο μεσημεράκι. Καταφθάνω στο Κέντρο Μαστού του νοσοκομείου Έλενα. Έχω οδηγίες για το πως να το βρω γιατί όντως είναι λίγο κρυμμένο. Προσπερνώ το κεντρικό κτίριο και κατευθύνομαι αριστερά. Διασχίζω μία μικρή γεφυρούλα (ναι, καλά διαβάσατε) και επιτέλους το βρίσκω.

(περισσότερα…)

“All the world’s a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances;”

William Shakespeare – As You Like It

Ο μήνας που μας πέρασε, ο Οκτώβριος, ήταν αφιερωμένος στην πρόληψη και θεραπεία του καρκίνου του μαστού. Η ιστορία αυτή είναι η προσωπική μου καταγραφή της δικής μου εμπειρίας . Την έχω χωρίσει σε πέντε πράξεις με τον τρόπο που χωρίζονται τα θεατρικά έργα γιατί, αν το σκεφτούμε λίγο, κάλλιστα το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή ομοιάζει κάπως με μία θεατρική παράσταση μέχρι βέβαια να εγκαταλείψουμε με τον δικό μας τρόπο τη σκηνή…

(περισσότερα…)

Όταν έφτασα στο νησί το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω ήταν το σπίτι που μεγάλωσες. Το θαύμασα από απόσταση. Μένανε άλλοι τώρα. Μπήκανε όταν φύγατε διωγμένοι ουσιαστικά από το στρατό. Σπίτια, αμπέλια, χωράφια, τίποτα δεν έμεινε στην οικογένειά σου. Μέσα σε μία νύχτα αλλάξανε όλα χέρια. Ένα ολάκερο βιος εξανεμίστηκε, παρασύρθηκε στα βάθη της Ιμβριώτικης θάλασσας.

(περισσότερα…)