This is going to be short and sweet σαν καλοτηγανισμένο χόμπιτ. Τι; Δε σας αρέσουν τα χόμπιτ τηγανισμένα; Ούτε κι εμένα αλλά νομίζω είναι μία εξαιρετικά επιτυχημένη παρομοίωση που αποδίδει πλήρως τη σημερινή μου πρόθεση.

Σήμερα είναι μία καινούργια ημέρα. Τα ίδια έλεγα κι εχθές αλλά εχθές ήταν μία πολύ κακή ημέρα. Μία από αυτές τις ημέρες που σκέφτομαι τον Άτλαντα να κουβαλά την υδρόγειο στις στιβαρές του πλάτες και γελώ γιατί εγώ ένιωθα πως κουβαλώ στους κατά πολύ λιγότερο δυνατούς μου ώμους όλο τον γαλαξία. Και το μαρτύριο είχε αυξητικές τάσεις γιατί η υπαρξιακή αστροφυσική ανακάλυπτε διαρκώς καινούργια αστρικά συστήματα που προστίθεντο επάνω στο βάρος που έπρεπε να κουβαλήσω. Μέχρι το βράδυ ένιωθα πως ο Milky way θα με έπνιγε κάτω από ένα συνοθύλευμα αστρικής σκόνης και σκοτεινής ύλης. Χαχαχαχά, Άτλαντα γατάκι!

(περισσότερα…)

Υπάρχει μία ταινία, η πιο αγαπημένη μου απ’όλες, η οποία περιλαμβάνει την εξής σκηνή, με τον κάτωθι διάλογο που θα παραθέσω ακριβώς όπως εμφανίζεται χωρίς να αλλάξω κάτι. Ο ήρωας περπατά παράλληλα σε σιδηροδρομικές γραμμές, δίπλα σε ένα σταματημένο τρένο, όταν ένας τύπος με μπλούζα που γράφει επάνω “Free Radio” πηδά από ένα βαγόνι κι αρχίζει να περπατά δίπλα του μιλώντας του.

“Hey”.
“Hey”.
“You a dreamer?”
“Yeah”.
“Haven’t seen too many around lately. Things have been tough lately for dreamers. They say dreaming’s dead, that no one does it anymore. It’s not dead, it’s just been forgotten. Removed from our language. No one teaches it so no one knows it exists. The dreamer is banished to obscurity. Well I’m trying to change all that, and I hope you are too. By dreaming every day. Dreaming with our hands and dreaming with our minds. Our planet is facing the greatest problems it’s ever faced. Ever. So whatever you do, don’t be bored. This is absolutely the most exciting time we could have possibly hoped to be alive. And things are just starting.”

(περισσότερα…)

Πάντοτε θαύμαζα ανθρώπους σαν την Έλεν Κέλερ που, παρότι δεν μπορούσε να μιλήσει, κατάφερε να ακουστεί σε όλη την ανθρωπότητα και η πραγματική της φωνή, αυτή που δεν περιορίζεται σε φωνητικούς φθόγγους, να επηρεάσει αναρίθμητες ζωές. Παρόλες τις αντιξοότητες, θεωρητικά υπεράνθρωπες, αυτοί οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να υπερβούν τις αντικειμενικές συνθήκες και να αλλάξουν το ρου της ιστορίας προς το καλύτερο.

Η ρομαντική μου πλευρά, αυτή που διάβαζε στη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας στενάζοντας τη Γέφυρα των Στεναγμών και τον Κόμη του Μόντε Κρίστο, αισθάνεται ευγνώμων για αυτό. Αυτή η πλευρά μου λοιπόν, που τελικά είναι αρκετά ισχυρή, τους βλέπει σα φάρους έμπνευσης που μπορούν να με καθοδηγήσουν, μέσα από τη θαλασσοταραχή και τις τρικυμίες της πεζής καθημερινότητας με τα άφθονα realities και τις τρομολαγνικές ειδήσεις, στο απάνεμο λιμάνι της πραγματικής δημιουργικής έκφρασης.

(περισσότερα…)

“Τι θέλεις από εμένα;” ρώτησε η πολλά βαριά ηρωίδα τον ήρωα την ώρα που αυτός αυτοπροσκλήθηκε στο τραπέζι σ’ εκείνο το παρακμιακό μπαρ στο Βιετνάμ.

“Είμαι ερωτευμένος μαζί σου” αποκρίθηκε ο γαλαζόμορφος άντρας με μηχανική φωνή που δεν πρόδιδε κανένα συναίσθημα αλλά προφανώς υπέκρυπτε το ασίγαστο πάθος.

“Και τι θα γίνει μ’ εμάς;” αναρωτήθηκε εκείνη που σιγά σιγά είχε αρχίσει να λιώνει από το απατηλό ψυχρό παρουσιαστικό του άντρα απέναντί της.

Ο γοητευτικός υπεράνθρωπος ο οποίος αντιλαμβανόταν διαφορετικά το χρόνο, σε σχέση με όλους εμάς τους χρονογραμμικούς, ακούμπησε απαλά το γαλάζιο του χέρι στο τραπέζι, δίπλα στη μπίρα του που δεν είχε αγγίξει ακόμα.

“Θα ζήσουμε δέκα χρόνια ευτυχισμένοι και μετά θα μας συμβεί μία τραγωδία” είπε άτονα σα να παρέθετε απλώς την πιθανότητα να βρέξει κατά 20% σήμερα.

(περισσότερα…)

Ανοίγεις τα μάτια και ευθύς εύχεσαι να μην το είχες κάνει. Θέλεις να τα ξανακλείσεις και να τ’ ανοίξεις πάλι όταν όλο αυτό θα έχει περάσει. Όταν, ως δια μαγείας, η εταιρεία σου θα σε έχει ξαναπροσλάβει δίνοντάς σου προαγωγή, αύξηση και τιμητικό δίπλωμα ως ο πιο παραγωγικός υπαλληλος τον καιρό του κορωνοϊού, όταν θα μπορείς να βγεις έξω όποτε και με όποιον θελήσεις, όταν δε θα κοιτάς καχύποπτα τον κάθε εν δυνάμει φορέα που περνά από δίπλα σου σε ακτίνα μικρότερη των δέκα χιλιομέτρων. Όταν τέλος πάντων ο διαολεμένος COVID-19, αυτός ο αόρατος εχθρός με τα χίλια διαφορετικά ονόματα, θα έχει πλήρως κατατροπωθεί και θα έχει γυρίσει από εκεί απ’όπου ήρθε. Είτε αυτό είναι μια αγορά θαλασσινών ή ένα βιοχημικό εργαστήριο ή οι υπόγειες εγκαταστάσεις ενός τρελού επιστήμονα που τον εξαπέλυσε με σκοπό να μειώσει τον ανθρώπινο πληθυσμό. Δεν έχει σημασία το που αλλά το πότε. Θέλεις να εξαφανιστεί χθες για να μπορέσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου.

(περισσότερα…)

Μεγάλο Σάββατο 2020, λίγο πριν την Ανάσταση. Οι περίοικοι έχουν βγει όλοι μπερδεμένοι στα φωταγωγημένα τους μπαλκόνια. Να υποδεχτούν την Ανάσταση ή το Νέο Έτος; Καλως ήρθατε στην κινέζικη χρονιά του κορωνοϊού με σύμβολο τη νυχτερίδα καθώς πετά πάνω από το μολυσμένο ουρανό της Wuhan. Τη στιγμή που αρχίζουν οι κυρίως ομοβροντίες (γιατί οι μικροεκλάψεις έχουν ξεκινήσει εδώ και κάμποσες ώρες) εγώ είμαι μέσα και παρακολουθώ τις επαναστατικές ομοβροντίες από κάποιο άλλο σύμπαν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου. Πλησιάζει το τέλος του V for Vendetta και το σχέδιο του V φτάνει στην κορύφωσή του με την έκρηξη του βρετανικού κοινοβουλίου, ολοκληρώνοντας αυτό που άφησε ημιτελές ο Guy Fawkes πριν 170 χρόνια. Καθώς παρακολουθώ τα πυροτεχνήματα να ξεπροβάλουν μέσα από τα ερείπια του κτιρίου αισθάνομαι μία έντονη παρόρμηση να βγω στο μπαλκόνι και μέσα σε όλη αυτή την οχλαβοή να φωνάξω “Remember remember the 5th of November!” Μαζί με την Ανάσταση έχει έρθει και η Επ-ανάσταση.

(περισσότερα…)

Τι εστί βερίκοκο; Ένα εποχιακό φρούτο με ενοχλητικό περίβλημα και γευστικό περιεχόμενο, ένα μέλλον χωρίς αύριο, ένα αύριο χωρίς μέλλον ή μία πραγματικότητα με άπειρες δυνατότητες;

Take your pick, αγαπητέ αναγνώστη. Εγώ αν και προσπαθώ να διατηρήσω μία σχετική αισιοδοξία συχνά πυκνά βρίσκομαι να ταλανίζομαι ανάμεσα σε υπαρξιακά δυστοπικά αδιέξοδα βγαλμένα από τις πραγματικότητες που είχε δημιουργήσει ο Philip K. Dick.

(περισσότερα…)

Νιοστή εβδομάδα απαγόρευσης κυκλοφορίας και όλα βαίνουν καλώς. Δε θυμάμαι να υπήρχε ζωή πριν την καραντίνα και αν υπήρχε, έχει χαθεί σε κάποιο κρυφό δωμάτιο της μνήμης μου. Όλη μου η ύπαρξη περικλείεται σ’ ένα διαμέρισμα παρέα με τη σκυλίτσα μου. Οι φυσικές κοινωνικές μου επαφές είναι οι άνθρωποι που αποφεύγουν να με αγγίξουν στο σούπερ μάρκετ και οι άνθρωποι που αποφεύγουν να περάσουν πιο κοντά από τα δύο μέτρα στις βόλτες μου με την Candy. Εγώ που θεωρούσα ότι έχω θέμα με την κοινωνικοποίηση και την επαφή με τους άλλους, τώρα βλέπω να τρώω τη σκόνη τους σε αντικοινωνικότητα. “Παιδιά, μισό λεπτό! Εγώ υποτίθεται πως έχω το πρόβλημα κι όμως έχετε φύγει έτη φωτός μπροστά στην ανθρωποφοβία. Σταθείτε! Μύγδαλα!”

(περισσότερα…)

Η Νέμεσις εμφανίζεται στον καθέναν από εμάς με διαφορετικό πρόσωπο και τρόπο. Η δική μου είχε τη μορφή ενός εξαιρετικά μικροκαμωμένου ανθρώπου. Και όταν λέω μικροκαμωμένο, εννοώ λίγο παραπάνω από 1.49 μέτρα και λίγο παρακάτω από 1.50 μέτρα. Θα μπορούσε να τον τοποθετήσει κανείς με σχετική ακρίβεια (γιατί πάντα υπάρχουν περιθώρια σφάλματος ακόμα και στις πιο σίγουρες φαινομενικά περιπτώσεις) στα 1.495 για να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.

(περισσότερα…)

Πρώτες ημέρες απαγόρευσης κυκλοφορίας. Μερικές φορές μπερδεύομαι όταν ανοίγω το ραδιόφωνο και φοβάμαι ότι θα ακούσω καμία από τις ξακουστές ομιλίες/διαγγέλματα του Παπαδόπουλου (δεν εννοώ τον γνωστό ηθοποιό/παρουσιαστή) αλλά μετά επανέρχομαι στη σύγχρονη πραγματικότητα της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της έλλειψης αντισηπτικών. Όλα βαίνουν καλώς στη Strangetopia και σκέφτομαι ότι αν, ως εκ θαύματος, κάποιος δόκτωρ Φρανκεστάιν επανέφερε στη ζωή τον Aldous Huxley η πρώτη φράση που θα αναφωνούσε εκείνος αμέσως μόλις άνοιγε τα μάτια του δεν είναι “Γιατί έχω αυτές τις ασύμμετρες ραφές στο πρόσωπό μου;” αλλά “ω, τι κόσμος, μπαμπά!” και θα ξεκινούσε ευθύς να γράφει καινούργιο βιβλίο με τον τίτλο “Θαυμαστός Καινούργιος Κορωνοϊός”.

(περισσότερα…)