Όπως το μπουμπούκι που μετά από καιρό που παρέμενε πεισματικά κλειστό, αρχίζει να ανοίγει σιγά σιγά τα πέταλά του στον ήλιο, έτσι κι εγώ σήμερα ένιωσα ένα μικρό άνοιγμα από όπου άφησα να μπει μέσα το φως, η φυσική ενέργεια της αγάπης που υπάρχει πάντα τριγύρω μας. Ένιωσα τη ζεστασιά να με διαποτίζει, να χρωματίζει όλη μου την ύπαρξη με ουσία και σκοπό. Η σύνδεση μαζί της προσδίδει σε όλα ροή και μια αβίαστη συνέχεια.
(περισσότερα…)
Από όλα τα μοναχικά πλάσματα σε τούτη την πλάση ο άνθρωπος της μεγαλούπολης είναι το πιο μοναχικό απ’όλα. Μόνος ανάμεσα στο απρόσωπο πλήθος, έρημος μέσα στις ορδές των ‘βαρβάρων’ που στοιβάζονται κάθε πρωί και απόγευμα στο μετρό, αποκομμένος από όλους και όλα σε έναν τρόπο ζωής που υποτίθεται πως προάγει τη συνδεσιμότητα λόγω της αναγκαστικής εγγύτητας. Ναι, ο αστός είναι σαν ένα θηρίο πεινασμένο για σύνδεση, για νόημα, για σκοπό. Μια πείνα καταδικασμένη να παραμείνει ανικανοποίητη καθώς ο αστός κλωθογυρίζει μέσα στην καθημερινότητά του προσπαθώντας να δραπευτεύσει από τον μεγαλύτερό του εχθρό, εκείνον που αντικρύζει κάθε φορά που κοιτάζεται στον καθρέφτη.
(περισσότερα…)
Τα Xριστούγεννα είναι ένας εμπορικός μύθος. Κάποτε, είμαι σχεδόν σίγουρη, πως ήταν ένας πνευματικός μεταφυσικός μύθος. Ένας μύθος που σε προσκαλούσε να τον ερμηνεύσεις όπως εσύ ένιωθες. Τώρα οι περισσότεροι δε νιώθουν. Απλά καταναλώνουν μηχανικά γιατί έτσι τους έχουν πει. Τα Xριστούγεννα ισούνται με δώρα, δώρα ακριβά, δώρα τυλιγμένα σε κόκκινο ιλουστρασιόν χαρτί με καμπανούλες, γιρλάντες και χρυσαφί κορδέλα. Και χρειάζεται να πάρεις αυτό το δώρο γιατί το δώρο σημαίνει αγάπη και εσύ, όπως σου έχουν πει, τα Xριστούγεννα πρέπει ο-π-ω-σ-δ-ή-π-ο-τ-ε να δείξεις την αγάπη σου στους άλλους μόνο με δώρα.
(περισσότερα…)
Στο διήγημά του ‘Τα κυκλικά ερείπια’ ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες μιλάει για έναν μάγο που ήθελε να ονειρευτεί στην ύπαρξη έναν άλλον άνθρωπο μόνο και μόνο για να καταλάβει στο τέλος πως και εκείνος ήταν το όνειρο κάποιου άλλου.
Τον τελευταίο καιρό πολλές φορές κι εγώ αναρωτιέμαι αν ο κόσμος μας είναι το όνειρο ενός αγγέλου, ενός δαίμονα, ενός θεού πέρα από αγγέλους και δαίμονες και ποιος άραγε τους έχει ονειρευτεί πρώτα προτού ονειρευτούν εκείνοι εμάς.
(περισσότερα…)
Σύμφωνα με τους παλαιούς, τους σοφούς και εκείνους που ‘γνωρίζουν’ υπάρχει ένα μέρος που όλοι αναζητούμε, κάποιοι βρίσκουμε και κάποιοι φεύγουν απ’ αυτή τη ζωή χωρίς να το έχουν βρει ποτέ και γυρίζουν ξανά για να το ψάξουν πάλι. Για κάθε έναν έχει διαφορετικό όνομα. Είναι εκείνο το μέρος όπου αγαλιάζει η ψυχή και καταλαβαίνεις πως εδώ επιτέλους είναι το σωστό σημείο, εδώ μπορείς να αγκυροβολήσεις και να ατενίσεις χωρίς φόβο τις τρικυμίες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Υπάρχει λοιπόν μία ιστορία που λέει πως κάποτε ήταν ένα ζευγάρι νέων. Ζούσαν σε μία μεγαλούπολη και μόλις είχαν παντρευτεί. Πάσχιζαν να βρουν τον δρόμο τους και να ορθοποδήσουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες, δουλεύοντας ώρες ατελείωτες στο εργοστάσιο. Πέρασε κάμποσος καιρός μέχρι να καταλάβουν πως η καθημερινότητα στη μεγάλη πόλη είναι απάνθρωπη. Σε αποξενώνει, σε εξαθλιώνει και στο τέλος σε αποκτηνώνει. Αποφάσισαν λοιπόν να επιστρέψουν σε έναν πιο φυσικό και οργανικό τρόπο ζωής. Έψαχναν να βρουν αυτό που αποκαλούσαν “την κοιλάδα του φεγγαριού”. Με αυτό το όραμα στην καρδιά ξεκίνησαν για ένα ταξίδι γεμάτο δυσκολίες και περιπέτειες ώσπου στο τέλος βρήκαν αυτό που έψαχναν. Η κοιλάδα τους περίμενε λουσμένη στο φως της πανσελήνου. Μόλις την αντίκρυσαν, ήξεραν ότι είχαν βρει τον τόπο τους, το αραξοβόλι τους.
(περισσότερα…)
Ένας και μισός χρόνος έχει περάσει από την τελευταία φορά που έγραψα για το ‘The right 2 write’. Από τότε δε θεωρώ πως έχω γράψει κάτι που να έχει σκοπό και μία αίσθηση συνέχειας.
Είναι αρχές 2023 και η γυναίκα που γράφει τώρα δε βουτά στα ίδια υπαρξιακά νερά με πριν ενάμιση χρόνο. Τότε νόμιζε πως είχε ερωτευθεί. Τώρα χαμογελά με κατανόηση στον εαυτό της, όταν φέρνει στον νου εκείνη την ανάμνηση. Δεν είναι επίσης η ίδια γυναίκα με πριν έναν χρόνο. Τότε νόμιζε πως είχε βρει ‘τη φυλή’ της. Τώρα ξέρει πως τους δικούς της ανθρώπους, τα αδέλφια της καρδιάς δεν τα βρίσκει με το να είναι η αιώνια καλή, βολική, έτοιμη να στρογγυλέψει τις γωνίες της για να μην τρομάξει τους τριγύρω ή γιατί πιστεύει ότι θα τρομάξει τους τριγύρω. Εν τέλει δεν έχει καμία διαφορά. Τους πραγματικούς συνοδοιπόρους οποιασδήποτε μορφής ή χρονικής διάρκειας τους βρίσκουμε με το να μοιραζόμαστε εκείνο που πραγματικά είμαστε και όχι τις επιφάσεις μας.
(περισσότερα…)
Κάπου κάπως κάποτε (σύμφωνα με τον αστικό μύθο) ένας άνθρωπος περπατούσε ξέγνοιαστος σ’ έναν μεγάλο εμπορικό δρόμο της Ελλάδας. Ίσως την Ερμού, δεν είμαι σίγουρη καθόσον ο αστικός μύθος έχει περάσει από χιλιάδες στόματα και δυσκολεύομαι να εντοπίσω την αρχή της προέλευσής του. Καθώς λοιπόν βάδιζε, μπορεί και σιγοτραγουδώντας, του ήρθε μία κατακέφαλη επιφοίτηση με τη μορφή μεγάλης διαφημιστικής ταμπέλας που μάλλον δεν ήταν γερά τοποθετημένη στις βάσεις της. Δε γνωρίζω τι είδους προϊόν διαφήμιζε η ταμπέλα αλλά ξέρω πως ο άνθρωπος δεν επιβίωσε από τη συνάντηση μαζί της.
Τι ακριβώς θέλω να πω με αυτό; Όχι πάντως να αποφεύγετε τους εμπορικούς δρόμους και να κοιτάτε ψηλά για ουρανοκατέβετες ταμπέλες. Ούτως ή άλλως αυτή την περίοδο, όπου όλα είναι κλειστά και οι διαφημίσεις δυσεύρετες, δύσκολα θα σας συμβεί κάτι παρόμοιο. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι, όπως ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή μας, το ίδιο ισχύει και για την αβεβαιότητα.
Πριν λίγους μήνες ήρθε πάλι να με επισκεφτεί ένας παλιός καλός φίλος. Άρχισε να μου χτυπάει την πόρτα αλλά εγώ δεν ήθελα να μπει. “Φεύγα”, του είπα. “Δε θέλω να είσαι εδώ”. Όμως, όπως κάθε φορά, δε με άκουσε και σύρθηκε κάτω από τη αναθεματισμένη χαραματιά, που πάντα λέω πως θα φτιάξω και ποτέ δεν κάνω, τρυπώνοντας στην καρδιά μου. Το κενό με είχε πάλι κυριεύσει και θα με αποχαιρετούσε μετά από λίγες εβδομάδες.
Συνήθως έρχεται κατά τη διάρκεια των εορτών όταν όλοι υποτίθεται πως είναι χαρούμενοι και έτοιμοι να κατακυριεύσουν τον κόσμο ξεκινώντας από το πολυκατάστημα της περιοχής τους. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα ευτυχίας, επίπλαστη ή όχι, έρχεται και κάθεται τούμπα γωνία με τις παιδικές μου αναμνήσεις. Ποτέ δε θυμάμαι να έχω περάσει ευτυχισμένες γιορτές με το νόημα και τη χαρουμενιά που έβλεπα σε άλλους. Από τότε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα είναι σα να έρχονται για να ξύσουν εκείνη την παλιά κακοφορμισμένη πληγή.
Τι ακριβώς είναι ο Cavenerd; Χμ… Αν ο Caveman ήταν δέντρο ο Cavenerd θα ήταν ένα από τα παρακλάδια του. Το πρόβλημα όμως με τον Caveman είναι πως ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ. Αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τη Wikipedia που τον παρουσιάζει σαν “a stock character representative of primitive man in the Paleolithic”. Παρότι όμως είναι μία στερεοτυπική αντιπροσώπευση του είδους μας σε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο εξακολουθεί να διατηρεί τη δημοφιλία του. Βλέπετε, παρουσιάζει μία ελκυστική απλοϊκή γραμμική σκέψη σε αντιδιαστολή με τις περίπλοκες νοητικές διεργασίες όπως το να αναμοχλεύσουμε όλα αυτά τα δυσάρεστα που κατοικοεδρεύουν μέσα μας και μας τσιμπάνε διαρκώς σαν άτακτες μέλισσες.
Ο Caveman γοητεύει συγκεκριμένους και συγκεκριμένες γιατί δεν προβληματίζεται κι έτσι δεν προβληματίζει. Η συμπεριφορά του περιορίζεται στις πρώτες βαθμίδες της πυραμίδας του Maslow. Αν πεινάσει θα βγει να σκοτώσει και θα επιστρέψει με το θήραμα προορισμένο να θρέψει αυτόν και τους υπολοίπους που βρίσκονται υπό την θεωρητική προστασία του. Αν θέλήσει να συνουσιαστεί θα βουτήξει ένα θηλυκό από τα μαλλιά και είτε θα τη σύρει μέχρι μία σκοτεινή γωνιά της σπηλιάς ή αν επείγεται θα επιτελέσει τη γενετήσια πράξη εκεί δα μπροστά στα όχι και τόσο έκπληκτα μάτια όλων. Με αυτό τον ενστικτώδη τρόπο ο στερεοτυπικός Caveman αντιδρά σε όλες τις προκλήσεις της ζωής. Η υπερβολική σκέψη των βραχυκυκλώνει. Η ανάλυση τον βγάζει έξω από τα νερά του γιατί δεν έχει τα απαραίτητα διανοητικά εργαλεία να την αντιμετωπίσει. Μία γερή ροπαλιά είναι καλύτερη από χιλιες λέξεις και με το ρόπαλο ανά χείρας ο Caveman πορεύεται στη ζηλευτή (από κάποιους, όπως είπαμε) πορεία του.
O πρώτος ήχος που φτάνει στα αυτιά μου μέσα από τα ανοιχτά τζάμια είναι αυτός ενός γυναικείου ουρλιαχτού. Ανοίγω τα μάτια. Το μυαλό μου προσπαθεί να καταλάβει σε αυτή την ημιληθαργική κατάσταση τι ακριβώς συμβαίνει. Υπάρχει κάποιος κίνδυνος; Χρειάζεται να κινητοποιηθώ; Μετά ακούω πιο προσεκτικά. Η φωνάσκουσα σκούζει σα να την έχει περιλάβει μία δέρνουσα ιτιά βγαλμένη από τις σελίδες του Χάρι Πότερ (Whomping Willow) αλλά μέσα από την κραυγή διακρίνω την κορύφωση ενός οργασμού. Το κρεσέντο εκτινάσσεται στα ύψη και μετά σιγά σιγά καταπέφτει σ’ έναν αναστεναγμό πληρότητας. Η ώρα είναι έξι το πρωί κι όλοι στη γειτονιά ζηλεύουμε την τύχη της άγνωστης ανάμεσά μας.
Αυτό το καλοκαίρι, το καλοκαίρι μετά την καραντίνα, τα τζάμια παραμένουν ανοιχτά. Tα κλιματιστικά σωπαίνουν. Πολλοί φοβούνται τη μετάδοση του κορωνοϊού ή ίσως τρέμουν το λογαριασμό του ρεύματος που είναι εκατό φορές πιο θανατηφόρος και άκρως μεταδοτικός. Σημεία των καιρών που μας έχουν καταστήσει ακούσιους λαθρακροατές της ζωής των άλλων.