Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ Μπορείτε να διαβάσετε την τρίτη πράξη πατώντας εδώ Γλυκό πρωινό Οκτώβρη. Για κάποιους. Για εμένα είναι το πρωινό όπου θα γίνει η επέμβαση της βιοψίας. Αισθάνομαι κάμποσο τρομαγμένη. Ευτυχώς έχει προσφερθεί να με συνοδεύσει η φίλη που είχε έρθει και στην εξέταση της εντοπιστικής. Νιώθω πραγματικά καλύτερα που την έχω δίπλα μου δεδομένου ότι δε θα είχα το θάρρος να ζητήσω από κανέναν να κάνει την πρωινή του βόλτα στο Έλενα και να παραμείνει μαζί μου μέχρι να ολοκληρωθεί η επέμβαση. Στάση Νο1 σε αυτή την πράξη, το τμήμα Υπερήχου του νοσοκομείου. Ναι, η διαδικασία όπως με είχαν ήδη ενημερώσει, επιμερίζεται σε υποδιαδικασίες. Πρέπει να περάσω αρχικά από τον Υπέρηχο για να μου τοποθετήσουν ένα σύρμα. Την πρώτη φορά που μου το είχαν αναφέρει εγώ είχα ακούσει να μου λένε “σήμα”. Ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν η παρανόησή μου ήταν θέμα λανθάνουσας βαρηκοΐας ή αναμενόμενου μηχανισμού άμυνας ο οποίος παραποιεί τα λεγόμενα ώστε να καταφθάνουν λιγότερα απειλητικά στα ώτα του εκάστοτε δέκτη. Η διαφορά ανάμεσα στο σήμα και το σύρμα είναι τεράστια. Ως σήμα είχα εύλογα υποθέσει ότι προφανώς θα μου βάλουν ένα είδους check point με ανεξίτηλο μαρκαδόρο ή ίσως ένα βελάκι που θα δείχνει το επίμαχο σημείο όπου είναι να γίνει η τομή. Πιθανότατα να προσέθεταν και την βοηθητική λεζάντα “Κόψτε εδώ!” Little did I know. Το σήμα είναι τελικά σύρμα/οδηγός. Υποψιάζομαι ότι η λέξη “οδηγός” έχει τοποθετηθεί δίπλα για να το κάνει πιο φιλικό στο αυτί της ασθενούς. Ένα απλό σύρμα που μπαίνει στο στήθος είναι κάτι βάρβαρο ακουστικά ενώ ένα σύρμα/οδηγός έχει, όπως και να το κάνεις, βαρύτητα, εξουσία, ηγετική φυσιογνωμία. Για να μην μπαίνω σε λεπτομέρειες που πιθανόν να αγχώσουν όσες μελλοντικά κάνουν αυτή τη διαδικασία, απλά να αναφέρω πως δεν είναι κάτι φοβερό την ώρα που γίνεται (ή μπορεί και να σας το λέω έτσι για να μη σας τρομάξω). Το εικαστικό αποτέλεσμα όμως κατόπιν είναι αξιομνημόνευτο. Στο αριστερό μου στήθος έχει όντως μπει ένα σύρμα το οποίο μέχρι να το διπλώσουν κατάλληλα το έβλεπα να εκτείνεται σε απόσταση γύρω στα είκοσι εκατοστά έξω από το στήθος προς το Υπερπέραν. “Λες να λειτουργεί και ως κεραία;” σκέφτομαι. Γιατί όχι; Πως θα μπορούσα όμως να το μάθω; Χρειαζόμουν πέρα από την κεραία και κάτι για να αλλάζω συχνότητα. Η προσοχή μου στρέφεται στα μαλλιά μου. Μήπως αν τραβήξω ένα τσουλούφι αριστερά ή δεξιά να μπορώ να περιηγηθώ στα FM ή ακόμα και στα μεσαία; Σχεδόν λυπάμαι που δεν έχω κοτσιδάκια γιατί θα έδινα εντελώς νέο νόημα στην έκφραση “Τραβάω τις κοτσίδες μου”. Η φαντασία μου οργιάζει και αναρωτιέμαι μήπως είναι δυνατόν το σύρμα πέρα από οδηγός να γίνει και πομπός, ενισχυτής και αναμεταδότης 5G σήματος. Ναι, οκ, το 5G δεν έχει πατήσει ακόμα τα ελληνικά χώματα αλλά και τι μ’αυτό; Ένα τέτοιο εξειδικευμένο σύρμα με λίγο τεχνολογικό “πείραγμα” θα μπορούσε να παράσχει ακόμα και ευρυζωνικές σούπερ δυνάμεις! Κοιτάζω την τσάντα μου που είναι κρεμασμένη πιο πέρα σε έναν καλόγερο. Αν ήταν πιο κοντά θα έβγαζα από μέσα το κινητό και θα αναζητούσα το δίκτυό μου με την πρόδηλη ονομασία “Hackare me an tolmas”. Θα το ξεκλείδωνα με τον κωδικό “Ta_eho_kanei_epano_mou_2019@$!” και θα ήμουν έτοιμη να περιηγηθώ με αστρονομικές ταχύτητες στο διαδίκτυο. Σκέφτομαι να σηκωθώ αλλά φοβάμαι μήπως βγάλω καταλάθος το μάτι κάποιας από τις τρεις θαυμάσιες υπέρηχες κυρίες που μου έκαναν την εξέταση. Οι συνθήκες είναι απαγορευτικές για την επιτέλεση του πειράματος. Αναστενάζω απογοητευμένη. Οι τρεις αξιαγάπητες κυρίες του Υπερήχου μου διπλώνουν το σύρμα και έτσι, προς μεγάλη μου λύπη, μειώνονται αισθητά οι πιθανότητες να επικοινωνήσω έστω με κάποιον διαστημικό σταθμό. Ετοιμάζομαι να μεταβώ στην στάση Νο2, στο Κέντρο Μαστού, εγώ, το σύρμα μου και η φίλη που με συνοδεύει προκειμένου να περάσουμε στην κυρίως υποδιαδικασία: Την επέμβαση. Είσοδος στο Κέντρο Μαστού όχι και με την καλύτερη των διαθέσεων. Έχω ένα σύρμα δίχως σούπερ δυνάμεις, δεν πιάνω ραδιόφωνο και ετοιμάζομαι να μου κάνουν τομή στο αριστερό μου στήθος, το οποίο οι υπέρηχες κυρίες είχαν αποκαλέσει “Ωραίος μαστός”. Μάλιστα… Με βάζουν στην αίθουσα που είναι να γίνει η επέμβαση. Από μέσα μου αναρωτιέμαι. “Why me?” Tο σύμπαν δεν απαντά. Τι γίνεται; Δεν υποτίθεται ότι σε τέτοιες περιπτώσεις συνωμοτεί για να επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα; Κοέλιο, τι κάνω λάθος; Οι τρεις χάριτες του Υπερήχου μου είχαν εξηγήσει τι ακριβώς θα γίνει. Θα μου αφαιρέσουν την αλλοίωση. Όπου αλλοίωση στον Υπέρηχο (ως γνωστόν με τους τοπικούς ιδιωματισμούς) ίσον αποτιτανώσεις στο Κέντρο Μαστού. Σκέφτομαι όταν τελειώσουν όλα αυτά να εισηγηθώ στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο τη συγγραφή και έκδοση διατμηματικού ιατρικού λεξικού όπου θα γίνεται μετάφραση των διάφορων ακατανόητων όρων από τη μία ειδικότητα στην άλλη και έπειτα στην απλή καθομιλουμένη ελληνική. Μία έκδοση τσέπης θα ήταν ιδιαίτερα πρακτική. Πας στο γιατρό, σε αρχίζει στις ακατανόητες ορολογίες οπότε εσύ βγάζεις το εύχρηστο λεξικό, πηγαίνεις στην αντίστοιχη ειδικότητα (π.χ. Γαστρεντερολόγος) και ξεκινάς απόδοση του κειμένου στη νέα ελληνική. Case closed. Αφήνω τις μεγαλεπήβολες επιχειρηματικές μου ιδέες για μία παγκόσμια ιατρική γλώσσα προσιτή σε όλη την ανθρωπότητα και επιστρέφω στο τώρα. Στο χώρο όπου θα γίνει η επέμβαση μου κάνει παρέα αγγελική νοσηλεύτρια. Κάπως έτσι είναι η πρώτη μου εντύπωση όταν την βλέπω και κάπως έτσι την έχω ακόμα στη θύμησή μου. Έχει όμορφο χαμόγελο και αποπνέει συναισθηματική ζεστασιά. Με ρωτάει αν όλα μου τα ρούχα είναι βαμβακερά. Εκείνη τη στιγμή θυμάμαι ένα χαρτί που μου είχαν δώσει όταν είχε κανονιστεί η επέμβαση όπου ανέφερε με έμφαση πως οφείλω να φοράω βαμβακερά ρούχα. Επίσης θυμάμαι ότι δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία με αποτέλεσμα το εσώρουχό μου κάτω να είναι συνθετικό. Αναγκάζομαι να το βγάλω αλλά αρνούμαι να βάλω αυτή τη ρόμπα τη χειρουργική. Nope! Όχι, τέτοια πράγματα εγώ. Υπάρχει κι άλλος τρόπος. Ξαναφοράω το βαμβακερό μου παντελόνι χωρίς εσώρουχο. Problem solved! Αποφασίζω ότι όταν τελειώσουν όλα θα φροντίσω να κάνω μεταλαμπάδευση της πολύτιμης γνώσης “Πως αποφεύγουμε τη χειρουργική ρόμπα με πρωτότυπους τρόπους” προς κάθε ενδιαφερόμενο. Η αγγελική νοσηλεύτρια προσπαθεί να με καθησυχάσει. “Περνάμε”, λέει, “ωραία στο χειρουργείο. Γελάμε και κάνουμε αστεία”. Την κοιτάζω με δυσπιστία. Έπειτα το βλέμμα μου στρέφεται όλο νόημα ακριβώς δίπλα από το ιατρικό ανάκλιντρο στη βάση με τα εργαλεία, το νυστέρι δηλαδή και όλα τα υπόλοιπα που δε γνωρίζω να κατονομάσω. Τα βλέπω και δεν έχω καμία διάθεση να γελάσω. Μάλλον ανατριχίλα μου προκαλούν. Η έκφραση μου σίγουρα προδίδει τη σύγχυσή μου. Μου λέει πως θα δω τι εννοεί. Δεν καταλαβαίνω προς το παρόν αλλά σίγουρα δε νιώθω να βρίσκομαι σε party mood. Μου φέρνει δύο αντιστρές μπαλάκια, ένα για το κάθε μου χέρι γιατί, όπως λέει, φαίνομαι λίγο ανήσυχη. That’s an understatement. Τα πιέζω και τα σφίγγω τόσο πολύ που οι κόμποι στα δάκτυλά μου ασπρίζουν από την πίεση. Με ρωτάει τι μουσική ακούω. Τι εννοεί; Ξέρει κάτι που δεν ξέρω για το σύρμα; Μήπως πρέπει να δοκιμάσω να τραβήξω κανένα τσουλούφι; Τελικά όχι. Αναφέρεται στο ραδιόφωνο που δεν έχω παρατηρήσει και το οποίο βρίσκεται ακριβώς πίσω από εμένα, επάνω σε έναν πάγκο. Το ανοίγει. Ακούω τη Σωτηρία Μπέλλου να τραγουδά “Μ’αεροπλάνα και βαπόρια”. Τρόμος! Την παρακαλώ επιτακτικά να αλλάξουμε σταθμό. Βάζει κάτι πιο χαρούμενο και ξεφυσώ με ανακούφιση. Είμαι ήδη έτοιμη και ξαπλωμένη στο χειρουργικό κρεβάτι, γυμνή από τη μέση και πάνω σφίγγοντας ταυτοχρόνως όσο πιο δυνατά μπορώ τα μπαλάκια μου, όταν συνειδητοποιώ πως, μάλλον λόγω άγχους, αισθάνομαι μία ακατανίκητη επιθυμία να ουρήσω. Αρχικά σκέφτομαι να το αγνοήσω αλλά η ανάγκη για ούρηση δεν είναι κάτι που μπορείς απλά να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχει. Κι αν έχουμε κανένα ατύχημα κατά τη διάρκεια της επέμβασης; Δε θα ήθελα να με θυμούνται ως την κατουρλού ασθενή που τα έκανε επάνω της ενώ ο γιατρός ήταν αφοσιωμένος στο να αφαιρεί μία μία τις ύποπτες αποτιτανώσεις. Το λέω διακριτικά στην αγγελική νοσηλεύτρια. Μου απαντά πως πρέπει να πάω γρήγορα τουαλέτα γιατί από λεπτό σε λεπτό ο γιατρός καταφθάνει. Διάολε! Ο χρόνος με κυνηγά. Σηκώνομαι, ντύνομαι βιαστικά ξεχνώντας να κουμπώσω κάποια κουμπιά στο πουκάμισό μου και βγαίνω άρον άρον έξω, περνώντας αναμαλλιασμένη και μισοντυμένη ανάμεσα από το χώρο αναμονής για να πάω στην τουαλέτα. Η φίλη με κοιτάζει ξαφνιασμένη όπως και όλοι όσοι βρίσκονται εκεί. Τελείωσα κιόλας; “Όχι” της λέω. “Ανωτάτη ανάγκη τουαλέτας”. Βιαστική επιστροφή στη βάση μου την ώρα που μπαίνει ο γιατρός. Σχεδόν μπαίνουμε μαζί. Ήδη είχα διαταράξει το πρωτόκολλο. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη και έτοιμη να ξεκινήσει η διαδικασία. Τον γιατρό συνοδεύει νεαρός έφηβος. Η αγγελική νοσηλεύτρια μου λέει ότι είναι ο ειδικευόμενος που θα είναι επίσης παρών στην επέμβαση. Τον κοιτάζω καλά καλά. Αδιανόητο! Ειδικευόμενος σημαίνει ότι κοντοζυγώνει τα τριάντα και αυτός φαίνεται ακόμα να πηγαίνει λύκειο. Μα τις αφέλειες του Όσκαρ Γουάιλντ! Το παιδί έχει πολλά κοινά με τον Ντόριαν Γκρέυ. Δε θα ξαφνιαζόμουν καθόλου αν αποκαλυπτόταν πως κρατά κρυμμένο στη σοφίτα του σπιτιού του πορτραίτο που δείχνει την πραγματική του ηλικία ενώ αυτός περιφέρεται στους διαδρόμους του Κέντρου Μαστού ως αιώνιος έφηβος! Δεν έχω χρόνο να το σκεφτώ περαιτέρω. Μετά την κατάφορη παραβίαση του πρωτοκόλλου στην ουσία με περιμένουν αυτοί να ετοιμαστώ. Γδύνομαι βιαστικά και κρεμάω τα ρούχα μου περνώντας ανάμεσα από τον γιατρό Jedi και τον ειδικευόμενο Ντόριαν Γκρέυ για να τα κρεμάσω. Το σκηνικό μου φαίνεται κάπως σουρεαλιστικό αλλά αυτοί δε δίνουν καθόλου σημασία. Είναι άκρως απορροφημένοι με το να συζητούν τα διαδικαστικά. Υποψιάζομαι ότι η συγκεκριμένη επέμβαση είναι για αυτούς λίγο πολύ ρουτίνα ενώ για εμένα είναι η πρώτη και ευελπιστώ τελευταία φορά! Ξαπλώνω και ο γιατρός (που μάλλον πρέπει να έχει συνομιλήσει με τη νοσηλεύτρια της ζωής μου) μου κάνει τη χαρακτηριστική κίνηση που στην ουσία σημαίνει αν είμαι έτοιμη να τα κάνω επάνω μου από το φόβο μου. Χα! Ώστε έτσι λοιπόν. Ο γιατρός Jedi νομίζει πως επειδή κραδαίνει ένα φωτόσπαθο εγώ θα κιοτέψω να του πω ότι κιοτεύω. Jamais. “Εντελώς!” απαντώ αδίστακτα και εννοώ κάθε γράμμα στη λέξη μέχρι και το θαυμαστικό. Μου απλώνουν ένα πράσινο πανί επάνω από το στήθος αφήνοντας γυμνό μόνο το σημείο όπου βρίσκεται το σύρμα/οδηγός. Μου ζητάνε να γυρίσω το κεφάλι από την άλλη πλευρά για να μη μολύνω κατά λάθος με μικρόβια από το στόμα μου την τομή που θα γίνει. Καταλαβαίνω ότι μάλλον μου το λένε για να μην σοκαριστώ με την εικόνα του στήθους μου ανοιγμένου και τα εσώτερά του εκτεθειμένα με τρόπο που δε θα ήθελα πραγματικά να αντικρύσω. Δε λέω τίποτα. I go with the flow. Αντιστέκομαι στην παρόρμηση να προσθέσω ότι μικρόβια από το στοματάκι μου δεν πρόκειται να υπάρξουν γιατί προσέχω πολύ τη στοματική μου υγιεινή. Αποφασίζω να παίξω κι εγώ το παιχνίδι γιατί με βολεύει εξίσου. Γυρίζω το κεφάλι προς τα δεξιά έτσι ώστε να έχω μέσα στο οπτικό μου πεδίο μόνο τον ειδικευόμενο Ντόριαν Γκρέυ και την εξωπραγματική νεότητά του. Η διαδικασία επιτέλους ξεκινά! Η αναισθησία είναι τοπική και έχω συναίσθηση όλων όσων συμβαίνουν. Το ραδιοφωνάκι παίζει χαρωπή μουσική. Η αγγελική νοσηλεύτρια είναι πίσω από το κεφάλι μου και μου χαϊδεύει διαρκώς τα μαλλιά γιατί “Είμαι”, λέει, “γλυκούλα”. Η αίσθηση είναι τρυφερή και ανακουφιστική κατά έναν περίεργο τρόπο για ένα άτομο όπως εγώ που δεν έχω μάθει στις τρυφερότητες. Ο γιατρός φαίνεται απόλυτα προσηλωμένος στο να ξεριζώσει τις αποτιτανώσεις από την μέχρι τώρα κατοικία τους, ενώ ο ειδικευόμενος παρατηρεί με τεράστια προσοχή. Ξεκινάμε και ψιλοκουβέντα με άκρως ενδιαφέροντα για εμένα θέματα, όπως είναι το Star Wars. Ποια η γνώμη μας για την τελευταία τριλογία και τη θαυμάσια Rey; Εγώ δηλώνω ευθαρσώς πως το καλύτερο στοιχείο είναι ότι επιτέλους υπάρχει μία γυναίκα Jedi ανάμεσα στην πατριαρχική κοινωνία της φωτεινής πλευράς της δύναμης. Η ατμόσφαιρα είναι χαλαρή. Καθόλη τη διάρκεια της επέμβασης ο γιατρός με τον ειδικευόμενο ανταλλάσσουν διαρκώς αστείες ατάκες σα γρήγορη παρτίδα τένις. Σε κάποια φάση γελάω τόσο πολύ που τραντάζομαι ολόκληρη και ανησυχώ μήπως χαλάσω τη συνέχεια της επέμβασης. Ευτυχώς όχι. Αντιλαμβάνομαι μέσα σε μία στιγμή διαύγειας ποιος ήταν τελικά ο μεγαλύτερός μου φόβος. Ο φόβος μου ήταν να αφεθώ να με φροντίσουν. Μου ήταν τρομερά δύσκολο να αφήσω τη φροντίδα του εαυτού μου σε κάποιους άλλους, έστω και για ένα πρόβλημα υγείας. Είχα την αίσθηση ότι θα είμαι απίστευτα ευάλωτη και άρα απροστάτευτη. Καταλαβαίνω ευθύς πως αυτά είναι θέματα που προέρχονται από την παιδική μου ηλικία αλλά ευτυχώς ακόμα κι έτσι, ακόμα και σε αυτό το χώρο ενός νοσοκομείου γνωρίζω κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που φοβόμουν και αισθάνομαι πραγματική ευγνωμοσύνη. Ενώ περίμενα να πονέσω και να βιώσω μία πολύ άσχημη εμπειρία, βρίσκομαι εδώ ανάμεσα σε ανθρώπους που θέλουν στ’αλήθεια να με βοηθήσουν και νιώθω ότι το κάνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φτάνουμε προς το τέλος της επέμβασης. Τι καλά! Ενώ ο γιατρός έχει αρχίσει να ράβει την τομή ξαφνικά μου λέει:”Ξέρεις, Νάνσυ, δε γνωρίζω καθόλου να ράβω”. Μου κόβεται η ανάσα. “Θεέ μου”, σκέφτομαι,”θα βγω από εδώ μέσα συρραμμένη σαν τη νύφη του Φρανκενστάιν”. Κλάσματα δευτερολέπτου μετά καταλαβαίνω πως αστειεύεται και ξεσφίγγομαι. Διάολε! Πως την πάτησα εγώ έτσι; Όλη αυτή η κατάσταση με τις αποτιτανώσεις με έχει κάνει να χάσω το mojo μου. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα απαντούσα στο φτερό. Τώρα άργησα να αντιληφθώ ότι δεν κυριολεκτεί. Wake up, Nancy. You need to get your mojo back! Η διαδικασία ολοκληρώνεται. Μου δείχνουν την τομή και προς μεγάλη μου ανακούφιση βλέπω πως δε φαίνεται τίποτα. Γιούπι! Τώρα πρέπει να καθίσω μισή ώρα στο χώρο αναμονής κρατώντας το αριστερό μου στήθος και πιέζοντας τη γάζα που μου έχουν βάλει επάνω στην τομή. Βγαίνω στην αίθουσα αναμονής αυτή τη φορά κανονικά ντυμένη και με κουμπωμένα όλα μου τα κουμπιά αλλά εξίσου αναμαλλιασμένη με πριν. Η φίλη που είναι μαζί μου τα φροντίζει όλα. Μου φέρνει καφέ που τον νιώθω εκείνη τη στιγμή να πλημμυρίζει τους γευστικούς μου κάλυκες σα να είναι νέκταρ. Κανονίζει τα γραφειοκρατικά, μέχρι που βρίσκει και μία άλλη φίλη που τυγχάνει να είναι κι αυτή στο Έλενα για άλλο λόγο την ίδια ημέρα και τη φέρνει μαζί. Περνάει το μισάωρο και μπαίνω στο γραφείο του γιατρού για τις τελικές οδηγίες. Φυσικά η πρώτη μου ερώτηση είναι πότε θα βγάλω τα ράμματα. “Μετά από είκοσι ημέρες” μου λέει και έχω ήδη αρχίσει να μετράω αντίστροφα. Μέσα στο ίδιο περίπου χρονικό διάστημα θα βγουν και τα αποτελέσματα της βιοψίας. Σφίγγεται λίγο η καρδιά μου σε αυτή τη σκέψη. Σε είκοσι ημέρες θα βγει η ετυμηγορία. Θέλω τόσο πολύ να είναι αθωωτική που οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται αδιανόητο, εξίσου αδιανόητο με την διαχρονική εφηβική νεότητα του νεαρού ειδικευόμενου. Λίγο πριν φύγω μου πετάει και έναν ιατρικό όρο με την υποσημείωση “για να μαθαίνω καινούργια πράγματα”. Γελάω από μέσα μου όταν το ακούω γιατί σκέφτομαι το διατμηματικό λεξικό. Αν δεν υπήρχε μόνο στη σφαίρα της φαντασίας θα το έβγαζα επιτόπου και θα πήγαινα κατευθείαν στην ενότητα “Μαστολόγος” για να κάνω την αντίστοιχη μετάφραση. Όπως είναι αναμενόμενο μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά έχω ήδη ξεχάσει αυτή την καινούργια γνώση. Sorry, doc! Αποχαιρετώ το γιατρό με περισυλλογή και επιτέλους μπορώ να βγω στον έξω κόσμο. Προχωρούμε με τη φίλη στον προαύλιο χώρο και κατευθυνόμαστε στην έξοδο. Η μέρα είναι ηλιόλουστη. Επόμενη στάση σε αυτό το ταξίδι: Στο Κέντρο Μαστού part 3 a.k.a. Η ώρα για τα (δ)ρά(μ)ματα. Μπορείτε να διαβάσετε την πέμπτη και τελευταία πράξη από εδώ