Ήταν κάποτε (το οποίο κάποτε μπορεί να συνέβη εχθές, να συμβαίνει τώρα, να συμβεί στο άμεσο μέλλον ή όλα μαζί για να παίξω κάπως και με το χωροχρόνο) ένας αμύθητα πλούσιος άντρας, ας τον πούμε Mr. Peacock. Κάνοντας μία αναζήτηση στο Google ανακάλυψα πως υπάρχει και ένα μπαρ στο Χαλάνδρι με το ίδιο ακριβώς όνομα. Καμία σχέση όμως με τον ήρωά μας ο οποίος δε θα σύχναζε ποτέ στο Χαλάνδρι. Αν τύχαινε να επισκεφτεί την Αθήνα θα προτιμούσε μέρη από την Πολιτεία και πάνω, περιοχές δηλαδή που να βρίσκονται υψηλά στην κλίμακα βαθμολόγησης αίγλης.

Ο Mr. Peacock δεν ήξερε πραγματικά πόσο τεράστιο ήταν το μέγεθος της περιουσίας του γιατί ήταν κυριολεκτικά απροσμέτρητη. Ακόμα και ο Σκρουτζ Μακ Ντακ θα χλώμιαζε από ζήλια μπροστά του και θα έτριβε μανιασμένα την τυχερή του δεκάρα προς αναζήτηση ανακούφισης και παρηγοριάς.

O ζάμπλουτος λοιπόν αυτός μεσήλικος άντρας βρέθηκε  με δύο τινά ταυτόχρονα, αηδιαστικά πολλά χρήματα και άπλετο ελεύθερο χρόνο. Και δεν ήξερε τι να κάνει και με τα δύο. Είχε δοκιμάσει τα πάντα, τα είχε βαρεθεί όλα και τώρα πια έψαχνε κάτι για να δώσει νόημα στο υπόλοιπο της ζωής του που ήλπιζε να είναι μακρά και άκρως υγιής.

Ο Mr. Peacock δεν ήταν κακός άνθρωπος, τουλάχιστον όχι με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Δεν τον ενδιέφερε συνειδητά να βλάψει τους άλλους με τον τρόπο που πράττουν οι συνήθεις και προβλέψιμοι διαβολικοί άνθρωποι. Αυτό δηλαδή έλεγε στον εαυτό του. Συνάμα όμως έτρεφε και συντηρούσε μία επικίνδυνη δομική πεποίθηση. Λέγοντας δομική εννοούμε πεποίθηση ακρογωνιαίος λίθος που πάνω της στηριζόταν το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικοτητάς του. Πίστευε πως είναι ανώτερος απ’ όλους τους άλλους οι οποίοι όλοι άλλοι όφειλαν να τον υπακούν. Αυτό φυσικά έκρυβε διάφορα ενδιαφέροντα κόμπλεξ και συμπλέγματα αλλά ο καημενούλης δεν είχε την απαραίτητη αυτογνωσία και γενναιότητα να δει απογυμνωμένο τον εαυτό του για να καταλάβει το μέγεθος του τραύματος που κουβαλούσε.

Για έναν μόνο άνθρωπο είχε αισθανθεί σεβασμό, τον πατέρα του, ο οποίος είχε διαδραματίσει τεράστιο ρόλο στη διαμόρφωση της δομικής αυτής πεποίθησης του ήρωά μας. Ο πατέρας του όμως είχε πλέον πεθάνει και μαζί του οποιαδήποτε αίσθηση στοιχειώδους σεβασμού απέναντι σε κάποιο μέλος του ανθρώπινου είδους. Ο Mr. Peacock πραγματικά δε συμπαθούσε κανέναν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων αισθανόταν μία χαλαρή ενόχληση να αργοχαρχαλεύει τα σωθικά του. Στη χειρότερη…ας το αφήσουμε καλύτερα. Αυτό όμως που του προξενούσε τεράστια αηδία ήταν η μάζα των απλών ανθρώπων, που ο ίδιος, όχι και τόσο κολακευτικά, τους αποκαλούσε πρόβατα ή και κατσαρίδες, ανάλογα με τα κέφια του.

Αυτή η πληθώρα την ηλιθίων ήταν για τον Mr. Peacock η μεγάλη μάστιγα τούτου του πλανήτη. Γεννοβολούσαν χωρίς όρια και εξαντλούσαν με ταχύτατους ρυθμούς τους πόρους της γης (τους περισσότερους εκ των οποίων είχε φροντίσει να αποκτήσει με διάφορους, όχι πάντα ηθικούς, τρόπους ο Mr. Peacock). Kατανάλωναν δίχως σταματημό (και κατά συνέπεια τον έκαναν ακόμα πιο πλούσιο αφού τα περισσότερα καταναλωτικά προϊόντα προέρχονταν από τις δικές του εταιρείες). Ο Mr. Peacock είχε γίνει πλούσιος χάρη σ’ αυτή την άμυαλη, όπως θεωρούσε μάζα, αλλά φαινόταν πλέον να το έχει ξεχάσει. Η τεράστια περιουσία του τον είχε απομακρύνει (αν και ποτέ δε βρισκόταν ιδιαίτερα κοντά) από τα βάσανα, τα πάθη και τις χαρές των απλών ανθρώπων.

Όπως και να ‘χει τους περιφρονούσε και τους απεχθανόταν. Αν μπορούσε, θα τους πατούσε με τη σόλα του πανάκριβου παπουτσιού του για να τους λιώσει σαν κατσαρίδες αλλά δυστυχώς αυτό θα γινόταν κάποτε αντιληπτό (αυτός βασικά ήταν ο μόνος του ενδοιασμός) με αποτέλεσμα να διακυβεύεται η θέση του. Ή όχι; Ο Mr.Peacock αποφάσισε να διερευνήσει αυτό το ενδεχόμενο, δηλαδή πόσο εύκολα ελεγχόμενη είναι η μάζα και πόσο με την απαραίτητη καθοδήγηση μπορεί να εθελοτυφλεί ακόμα και μπροστά στο ενδεχόμενο της αυτοκαταστροφής της.

Αποφάσισε λοιπόν να διεξάγει ένα μεγάλο πείραμα. Βέβαια για το σχέδιο που είχε στο μυαλό του θα χρειαζόταν τη συνεργασία των κυβερνήσεων παγκοσμίως αλλά αυτό δεν αποτελούσε ουσιαστικό εμπόδιο γιατί είχε ήδη εξαγοράσει τις περισσότερες και οι υπόλοιπες θα υπέκυπταν στην πίεση μαζί με λίγη παραπάνω “πειθώ”.

Για το πείραμά του εμπνεύστηκε από τη γνωστή ραδιοφωνική φάρσα του Όρσον Ουέλς. Ξέρετε, το γνωστό εκείνο broadcasting που είχε κάνει το 1938 ο Ουέλς, όπου και είχε παρουσιάσει με μεγάλη πειστικότητα, μία υποτιθέμενη εισβολή από τον Άρη. Η μετάδοση είχε γίνει τόσο πιστευτή που πολλοί αμερικανοί είχαν καταπανικοβληθεί γιατί οι Αρειανοί είχαν αποφασίσει να καταλάβουν τον πλανήτη μας.

Ο Mr. Peacock αποφάσισε να επαναλάβει αυτή τη φάρσα με αρκετές όμως παραλλαγές και ευρύτερο κοινό. Το κοινό αυτή τη φορά θα ήταν η μάζα των προβάτων ολόκληρου του πλανήτη ενώ πλέον διέθετε στο οπλοστάσιό του την εξελιγμένη τεχνολογία των ολογραμμάτων. Την ίδια τεχνολογία που χρησιμοποιούσε μέχρι και ο πάπας καθώς πολλές φορές δεν εμφανιζόταν ο ίδιος στο ποίμνιό του, γιατί πιθανόν να αισθανόταν ελαφρά αδιαθεσία από τις κραιπάλες της προηγούμενης νύχτας, αλλά έστελνε το πιστό του ολόγραμμα να επιτελέσει τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Με τον ίδιο τρόπο κάποιες εταιρείες έχουν αναστήσει τη Whitney Houston και την εμφανίζουν να τραγουδά σε διάφορες συναυλίες ανά τον κόσμο, πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλου μακάβριο.

Η προετοιμασία ξεκίνησε με άκρα μυστικότητα και διήρκεσε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Όλα όμως ήταν έτοιμα το καλοκαίρι του περίεργου εκείνου χρόνου που είχε ξεκινήσει άσχημα, συνεχίστηκε ασχημότερα και θα εξελισσόταν παρανοϊκά.

Την προγραμματισμένη ημέρα και ώρα, με τη γνώση όλων των κυβερνήσεων του πλανήτη,  εξωγήινα αεροσκάφη εμφανίστηκαν σε κεντρικές πόλεις ανά την υφήλιο σπέρνοντας τον πανικό. Οι εξωγήινοι σάρωσαν με ακτίνες την περίμετρο των αστικών κέντρων και επιδόθηκαν σε εχθρικές ριπές ενάντια, ευτυχώς, σε εγκαταλελειμμένα κτίρια που ναι μεν καταστράφηκαν αλλά δεν είχαμε θύματα. Ήταν μεγάλη επιτυχία το γεγονός ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις κάθε χώρας βρίσκονταν σε ετοιμότητα και τους κατατρόπωσαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ήταν οι ίδιες στρατιωτικές δυνάμεις που λίγες ώρες πιο πριν τοποθετούσαν με άκρα μυστικότητα εκρηκτικούς μηχανισμούς στα κτίρια που υποτίθεται ότι θα ανατίνασσαν οι εξωγήινοι εισβολείς.

Η εισβολή προκάλεσε πανικό και οι κυβερνήσεις, μαζί με τη βοήθεια και την επιστασία του Mr. Peacock, άρχισαν συσκέψεις για να βρουν την υποτιθέμενη λύση απέναντι σε μία πιθανή νέα εισβολή. Μετά από πολύωρες διασκέψεις και συνδιασκέψεις, που διακόπτονταν από συχνά γέλια και κακόγουστα αστεία για την ηλιθιότητα της μάζας που είναι έτοιμη να πιστέψει άκριτα τα πάντα, τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η απάντηση βρίσκεται στο… Silly Walk. Για όσους δε γνωρίζουν τι είναι το Silly Walk καλό είναι να επιστρέψουν στα θρανία και να δουν λίγο Monty Python. Εγώ απλά θα αναφέρω πως το Silly Walk συνίσταται σε αυτό ακριβώς που εννοεί η φράση, κοινώς να περπατάς με όσο πιο ηλίθιο τρόπο μπορείς. Οι Monty Python μάλιστα είχαν δημιουργήσει και αρμόδιο υπουργείο, το Ministry of Silly Walks.

Οι παγκόσμιοι ηγέτες έβγαλαν πλανητικό φιρμάνι προτρέποντας έντονα τον πληθυσμό να περπατά όσο πιο ηλίθια μπορεί γιατί στην ουσία εκεί βρισκόταν η λύση και οι εξωγήινοι, όσο πιο ηλιθιωδώς περπατούσαν οι άνθρωποι, τόσο λιγότερες πιθανότητες είχαν να επανεμφανιστούν. Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο γέμισαν με διαφημιστικές καμπάνιες και mottos του στυλ “Περπατώ ηλίθια, ζω καλύτερα”. Οι στάσεις των λεωφορείων, τα περιοδικά, οι δημόσιοι χώροι καλύφθηκαν με πόστερς που έδειχναν ανθρώπους να περπατούν σαν τεράστιοι βλάκες κι από κάτω φρασούλες τύπου “Όσο πιο ηλίθια περπατάς, τόσο πιο ασφαλής είσαι”.

Οι CEO των μεγαλύτερων πολυεθνικών έδωσαν πρώτοι το παράδειγμα υιοθετώντας τρόπους βαδίσματος που θα εποφθαλμιούσε μέχρι και ο τσαλαπετεινός του Γουαϊόμινγκ. Αρθρογράφοι πληρώθηκαν αδρά να γράψουν προπαγανδιστικά άρθρα για την αναγκαιότητα του Silly Walk. Γιατροί το συνιστούσαν, μελλοντικοί εργοδότες το θεωρούσαν προαπαιτούμενο για προσλήψεις στις εταιρείες τους.

Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε μόλις μερικές εβδομάδες η συντριπτική πλειοψηφία του ανθρώπινου πληθυσμού να περπατά με τρόπο τόσο ηλίθιο που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι κρετίνοι. Το Ministry of Silly Walks των Monty Python θα ήταν εξαιρετικά περήφανο γι’ αυτή την εξέλιξη.

Ο Mr. Peacock παρατηρούσε τα τεκταινόμενα με κρυφή ικανοποίηση και ένα ελαφρύ μειδίασμα. Το μειδίαμα ήταν το περισσότερο στο οποίο μπορούσε εκφραστικά να φτάσει για να εκδηλώσει τη χαρά του. Μάλιστα ήταν τόσο ικανοποιημένος που, μια δυο φορές για λόγους δημοσίων σχέσεων και πάντα με την παρουσία τηλεοπτικής κάμερας, φρόντισε να περπατά κι αυτός με Silly Walk γιατί πραγματικά εκεί βρισκόταν η σωτηρία μας.

Όσοι ελάχιστοι αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν αυτό που οι ίδιοι αποκάλεσαν παράνοια και γελοιότητα περιθωριοποιήθηκαν και στοχοποιήθηκαν ως εχθροί της ανθρωπότητας. Το να συνεχίσουν να περπατούν φυσιολογικά και να έχουν κριτική σκέψη θεωρήθηκε πράξη αντίστασης και αδιαφορίας προς το κοινωνικό σύνολο.

Η πρώτη και σχετικά ανώδυνη λοιπόν φάση του σχεδίου είχε επιτευχθεί με απόλυτη επιτυχία. Τώρα ήταν καιρός για τον Mr. Peacock να περάσει στην επόμενη κι εκεί γνώριζε πως θα κρίνονταν όλα.

Μετά από λίγους μήνες Silly Walk κι ενώ όλα φαίνονταν να βαίνουν καλώς στον πλανήτη, οι εξωγήινοι έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά και πέρα από τα γκρεμισμένα κτίρια υπήρξαν και κάμποσα θύματα. Ήταν ο απαραίτητος άμαχος πληθυσμός που είχε απαιτήσει ο Mr. Peacock να θυσιαστεί προκειμένου η απάτη να γίνει ακόμα πιο πιστευτή. Η εισβολή απωθήθηκε ξανά αλλά τώρα έπρεπε να ληφθούν πιο δραστικά μέτρα.

Η πλειοψηφία των κατοίκων του πλανήτη βρέθηκε εκ νέου σε κατάσταση πανικού. Μα αφού βάδιζαν σαν απολύτως ηλίθιοι εδώ και αρκετό καιρό. Τι είχαν κάνει λάθος;

Οι κυβερνήσεις συνεδρίασαν υπό την επιστασία του Mr. Peacock που είχε αναδειχθεί σε σωτήρα της ανθρωπότητας και απεφάνθησαν πως η λύση τώρα βρισκόταν στο Γιβραλτάρ. Και συγκεκριμένα στα Στενά του Γιβραλτάρ. Δυστυχώς οι εξωγήινοι είχαν επανέλθει δριμύτεροι και πλέον το Silly Walk δεν ήταν αρκετό. Η ανθρωπότητα όφειλε να αλλάξει γραμμή πλεύσης προκειμένου να αντιμετωπίσει αυτή την παγκόσμια απειλή. Όλοι έπρεπε να πάνε στα Στενά του Γιβραλτάρ και να πέσουν από το πιο υψηλό σημείο στη θάλασσα. Με αυτό τον τρόπο και μόνο με αυτόν οι εξωγήινοι θα αποκρούονταν αποτελεσματικά. Καμία αιτιολόγηση δε δόθηκε για την επιλογή της συγκεκριμένης στρατηγικής αντιμετώπισης παρά μόνο τονίστηκε η επιτακτικότητα αυτής της λύσης.

Οι διαφημιστικές καμπάνιες άλλαξαν περιεχόμενο, τα πόστερς ανανεώθηκαν δείχνοντας χαρούμενες γυναίκες, άνδρες, παιδιά να βουτούν από διάφορα απόκρημνα σημεία στα Στενά του Γιβραλτάρ με χαμόγελο στα χείλη και από κάτω το motto “Βουτώ από τα Στενά, σώζομαι οριστικά”. Αεροπλάνα μισθώθηκαν, πλοία, ακόμα και αποφασισμένοι πεζοπόροι ξεκίνησαν από διάφορα σημεία της γης για να σωθούν βουτώντας στα Στενά του Γιβραλτάρ.

Ένα χρόνο μετά το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Οι εξωγήινοι δεν επανεμφανίστηκαν και ο παγκόσμιος πληθυσμός είχε μειωθεί στο ένα δισεκατομμύριο. Η καμπάνια αποσύρθηκε όταν ο Mr. Peacock έκρινε πως περαιτέρω μείωση θα είχε αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία και τα πλούτη του καθόσον τα εργατικά χέρια που απασχολούνταν στις επιχειρήσεις του θα μειώνονταν δραματικά.

Ο εκκεντρικός και, κατά πως φαίνεται, ψυχοπαθής μεγιστάνας ήταν απόλυτα ευχαριστημένος με την ολοκλήρωση του σχεδίου του, το “Μικρό του Κοινωνικό Πείραμα”, όπως το αποκαλούσε. Κατά τη γνώμη του είχε αποδείξει πως όντως η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι απόλυτα κατευθυνόμενη, ενάντια μάλιστα και στο ίδιο το ένστικτο της αυτοσυντήρησής της. Όμως πέρα απ’ αυτό είχε καθαρίσει τον πλανήτη από πάμπολλες ανθρώπινες κατσαρίδες χωρίς να χρειαστεί να λερώσει στο ελάχιστο τη σόλα των παπουτσιών του.

Δυστυχώς δεν πρόλαβε να ευχαριστηθεί επαρκώς το μέγεθος της επιτυχίας του. Λίγες εβδομάδες μετά, καθώς διέσχιζε γνωστό δρόμο της Silicon Valley, καταπλακώθηκε από πιάνο που διέφυγε από τις τροχαλίες γερανού μεταφορικής εταιρείας και έλιωσε τον Mr. Peacock σαν κατσαρίδα επάνω στο πεζοδρόμιο. Ήταν ένας άκρως ειρωνικός τρόπος να πεθάνει κυρίως γιατί απεχθανόταν όσο τίποτε άλλο τη μουσική. Rest in Peace, Mr. Peacock.

Η ιστορία είναι καθαρή μυθοπλασία, προϊόν μίας ανεξάντλητης φαντασίας, αν και συχνά η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία.

*Φωτογραφία από εδώ

Ministry of Silly Walks —>