Και τώρα στην εποχή της καραντίνας, τι; Λίγες μονάχα μέρες έχουν περάσει από την έναρξη του εκούσιου εγκλεισμού και νιώθεις πως σιγά σιγά βυθίζεσαι σε μία βαλτώδη εσωστρέφεια. Πως θα ‘ναι άραγε τα πράγματα δέκα μέρες μετά, όταν ήδη φλερτάρεις επικίνδυνα με τα πρώτα συμπτώματα της υστερίας;

Τσεκάρεις πάλι τα μπουκαλάκια με τις βιταμίνες στο ντουλαπάκι  του μπάνιου. Όλα εντάξει. Έχεις εξασφαλίσει το κατάλληλο σύμπλεγμα πολύτιμων συστατικών για την αντιμετώπιση κάθε ασθένειας που μαστίζει το ανθρώπινο είδος. Ακόμα και ο μαύρος θάνατος θα γινόταν σκόνη μπροστά στην πολυβιταμίνη που συμπεριλαμβάνει επιπρόσθετα εχινάκεια, αλόη και πόσα ακόμα βότανα τις ονομασίες των οποίων διαβάζεις με κρυφή ευχαρίστηση στο πίσω μέρος της συσκευασίας.

Φτιάχνεις πρωινό με super foods, βρώμη αλεσμένη, γάλα καρύδας και ξηρούς καρπούς. Όλα εντάξει κι εδώ. Κάνεις γαργάρες με το γνωστό αυτό διάλυμα που σκοτώνει όλα τα μικρόβια. Γιατί όχι και τους ιούς; Ένα τέτοιο σκεύασμα που κόστισε είκοσι ευρώ οπωσδήποτε θα κατατροπώνει και τον κορωνοϊό κατά τη διάρκεια εκείνου του κρίσιμου μεσοδιαστήματος που μπορεί να έχει κατοικοεδρεύσει στο λαιμό σου. Σίγουρα θα τον ξεπαστρέψεις με το θαυματουργό τούτο μπουκάλι. Πλένεις τα χέρια σου. Τα ξαναπλένεις. Έπειτα καθαρίζεις το μπάνιο με το ειδικό εκείνο προϊόν που στήθηκες πρωί πρωί στην ουρά του σούπερ μάρκετ για να αποκτήσεις. Απολυμαίνει τα πάντα. Το είχες δει στην τηλεόραση.

Μετά το μπάνιο, σκουπίζεις και σφουγγαρίζεις όλο το σπίτι με χλωρίνη. Ξανά. Φοβάσαι μήπως το πρωί που βγήκες έξω για ψώνια έφερες μετά μαζί σου τον ιό. Πλένεις τα ρούχα που φορούσες στους εξήντα βαθμούς παρότι γνωρίζεις ότι μάλλον δε θα επιβιώσουν σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες, αλλά δεν πειράζει. Ποιος θα σε δει εδώ μέσα για τον επόμενο μήνα να φοράς το ξεχειλωμένο σου πουλόβερ; Γιατί ξέρεις πως θα είναι μήνας. Τουλάχιστον. Στο είπε ένας φίλος που του το είχε πει ένας κοινός γνωστός που γνώριζε κάποιον από το Υπουργείο. Έτσι φημολογείται.

Κι έπειτα οι δουλειές τελειώνουν και ο υπαρξιακός τρόμος ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. “Τι θα απογίνω;” Όχι! Μην το σκέφτεσαι. Γρήγορα κάνε κάτι για να μην το σκέφτεσαι. Γιόγκα! Είναι η ώρα της γυμναστικής. Νους υγιής(;) εν σώματι υγιεί. Μία ώρα μετά ολοκληρώνεις με το χαιρετισμό στον ήλιο που δε βλέπεις γιατί έχει και συννεφιά σήμερα. Είσαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Βουρ για το μπάνιο όπου και πλένεσαι με το ειδικό αυτό αφρόλουτρο το οποίο εμπεριέχει και μικρή ποσότητα αντισηπτικού. Τόση ώστε να μην προκαλεί ερεθισμούς στην επιδερμίδα. Βάζεις τα ρούχα της γυμναστικής στο πλυντήριο.

Έχει σχεδόν μεσημεριάσει. Ωραία. Πέρασε κάπως η ώρα. Ανοίγεις την τηλεόραση και συντονίζεσαι στο Netflix. Σερβίρεις και το μεσημεριανό σου φαγητό. Φασόλια με κινόα και σαλάτα λάχανο με μηλόξυδο και χοντρό αλάτι κατευθείαν από τις αλυκές του Μεσολογγίου. Πίνεις νερό. Πολύ νερό. Έχουν πει πως πρέπει να είμαστε αφυδατωμένοι. Τέσσερις ώρες μετά κλείνεις την τηλεόραση. Είδες και το τελευταίο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν του Blacklist.

Αισθάνεσαι σαν παραζαλισμένο κοτόπουλο. Δεν μπορείς άλλο τηλεόραση. Δοκιμάζεις να διαβάσεις από το “Πόλεμος και Ειρήνη” που έχει αρχίσει να πιάνει σκόνη εδώ και καιρό στη βιβλιοθήκη σου. Το είχες αγοράσει γιατί ήξερες πως είναι από τα βιβλία που οφείλεις να διαβάσεις. Αυτό και το “Οδυσσέας” του Τζέιμς Τζόις. Και τα δύο πριν πέντε χρόνια. Διαβάζεις πέντε σελίδες, το εισαγωγικό σημείωμα δηλαδή του μεταφραστή που εκθειάζει αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μετά σε πιάνει χασμουρητό. Πνευματική καλλιέργεια αύριο πάλι. Ίσως τότε καταφέρεις να φτάσεις στο κυρίως μέρος.

Ανοίγεις τον υπολογιστή. Σερφάρεις στο Facebook. Όλοι μιλούν για τον ιό και το πόσο υπέροχα περνάνε ως εκούσιοι χικικομόρι. Δε συμμερίζεσαι τον ενθουσιασμό τους. Ήδη νιώθεις πως παρουσιάζεις τα πρώτα συμπτώματα του ιδρυματισμού. Σκρολάρεις μήπως δεις κάτι άλλο, σκρολάρεις περισσότερο με ελπίδα. Και τότε, λίγο πριν κλείσεις βαριεστημένα το tab, το βλέπεις. Το έχει ποστάρει ένας φίλος, συνάδελφος από τη δουλειά και τώρα πια κι εκείνος έγκλειστος. Ένα λιτό αφισάκι με μαύρο φόντο και τη φράση “It’s Ok, you can touch youself”. Στο πάνω δεξί του μέρος έχει σε σκίτσο τον κορωνοϊό ενώ προς τα κάτω βρίσκεται το λογότυπο του Pornhub. Γελάς. Σου αρέσει. Αλλά είναι και κάτι άλλο…

Έχεις αρχίσει να αισθάνεσαι κάπως περίεργα. Έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα και ακόμα και τότε οι τελευταίες φορές δεν ήταν ιδιαίτερα καλές. Βιαστικές ξεπέτες, περάστε σκουπίστε, τελειώσατε. “Θέε μου!” σκέφτεσαι. “Πόσον καιρό έχω να κάνω σεξ και πόσον έχω να το ευχαριστηθώ πραγματικά;” Συνειδητοποιείς πως μέχρι τώρα ζούσες σ’ ένα σεξουαλικό τέλμα. Ε λοιπόν η προτροπή του Pornhub δεν είναι κακή ιδέα. Καθόλου κακή ιδέα! Ούτως η άλλως το ταξίδι στην ηδονή ξεκινά πάντα με μοναχικές αναζητήσεις. Όπως τότε που ήσουνα παιδί. Γιατί το έχεις σταματήσει; “Γιατί σε έχει φάει η ρουτίνα” σου ψιθυρίζει μια φωνή μέσα σου.

Ξαφνικά νιώθεις τη διάθεση για “αταξίες”. Σε μία εποχή που όλα μεταβάλλονται τρομακτικά, που η οσμή του επικείμενου ολέθρου διαπερνά τα πάντα, εσυ θες να ζήσεις, θέλεις να αισθανθείς αυτά που κοντεύεις πια να ξεχάσεις. Πηγαίνεις μπροστά στον ολόσωμο καθρέφτη του χολ. Σιγά σιγά και αισθησιακά βγάζεις τα ρούχα σου ένα ένα. Μένεις να κοιτάζεις το γυμνό σου είδωλο που σου αντιγυρίζει πονηρά το βλέμμα. Παρατηρείς το σώμα σου, τις καμπύλες, τις στρογγυλάδες, τις ελκυστικές του ατέλειες. Ακόμα και αυτές σου φαίνονται να ξεχειλίζουν από ερωτική επιθυμία.

Μέσα στον τρόμο της πανδημίας συνειδητοποιείς πως για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολύ καιρό έχεις χρόνο. Έχεις άφθονο χρόνο για να εξερευνήσεις το σώμα σου, να ανακαλύψεις ξανά τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί. Το χέρι σου κατεβαίνει χαμηλά. Παρατηρείς το πρόσωπό σου, τις κόρες σου που διαστέλλονται, ακούς την ανάσα σου που γίνεται πιο γρήγορη, ελαφρά βογκητά βγαίνουν από το μισάνοιχτο στόμα σου. Λίγο πριν την κορύφωση αναρωτιέσαι “Γιατί δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα;”

Η ίδια η σεξουαλική πράξη, ακόμα και με τον εαυτό μας, σε τέτοιες εποχές είναι από μόνη της μία επανάσταση. “The end is coming. You should too”. Αυτοερωτεύσου.