Ένας ελαφρύς χτύπος ακούστηκε στην πόρτα του ιατρείου. Ο γιατρός αναστέναξε κουρασμένα. Τον τελευταίο μήνα η εισροή ασθενών είχε αυξηθεί κατακόρυφα. Χρειαζόταν κι ο ίδιος λίγη ξεκούραση και διακοπές επειγόντως.
“Εμπρός” είπε με την ήρεμη κατευναστική του φωνή. Η πόρτα άνοιξε δειλά δειλά και πρόβαλε ένας νεαρός άνθρωπος ο οποίος φαινόταν να βρίσκεται σε άθλια κατάσταση.
“Καλησπέρα, γιατρέ” είπε και προχώρησε τρεκλίζοντας προς το εσωτερικό του ιατρείου. Ήταν κάτισχνος και ανέπνεε με δυσκολία.
Ο γιατρός τον κοίταξε με ένα βλέμμα όλο συμπόνοια. “Περάστε, καθίστε”.
Ο νεαρός προχώρησε με δυσκολία σα να βάδιζε σε κινούμενη άμμο και κάθισε στην καρέκλα μπροστά από το γραφείου του γιατρού. “Ορίστε οι εξετάσεις μου” είπε και άφησε με μία ξέπνοη κίνηση ένα μάτσο χαρτιά επάνω στο γραφείο.
Ο γιατρός τις πήρε στα χέρια του και τις κοίταξε προσεκτικά. Μετά αναστέναξε πάλι. Άλλος ένας λοιπόν. “Από ότι βλέπω εδώ όλοι οι δείκτες σας έχουν πιάσει κόκκινο”.
“Ναι, γιατρέ, και κανείς δεν ξέρει ποια είναι η αιτία”.
“Ηρεμήστε. Θα σας κάνω μια σειρά ερωτήσεων για να δούμε που ακριβώς οφείλεται όλο αυτό και τι είδους θεραπευτική πορεία θα ακολουθήσουμε. Εντάξει;”.
Ο κάτισχνος νεαρός φάνηκε λίγο να ηρεμεί. “Ότι νομίζετε εσείς καλύτερο”.
“Για πείτε μου, σας αρέσει ο αθλητισμός;”.
“Πως, γιατρέ. Και βέβαια! Πηγαίνω συστηματικά για τρέξιμο. Και να τονίσω πως προσέχω και τη διατροφή μου!” είπε με έμφαση.
“Μάλιστα. Ποδόσφαιρο παρακολουθείτε;”.
“Όχι, το απεχθάνομαι. Δε βλέπω καθόλου”.
Ο γιατρός κούνησε με νόημα το κεφάλι του. “Κατάλαβα. Τα συμπτώματα πότε περίπου σας εμφανίστηκαν;”.
Ο άντρας τον κοίταξε με απορία. “Πριν ένα περίπου μήνα. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με το ποδόσφαιρο;”.
Ο γιατρός ξεφύσηξε κουρασμένα έτοιμος να επαναλάβει αυτό που είχε ήδη πει τόσες φορές τις τελευταίες εβδομάδες σε πολυάριθμους ασθενείς.
“Είναι πολύ απλά τα πράγματα, αγαπητέ μου. Είστε άμπαλος. Και μόλις διανύσαμε περίοδο μουντιάλ. Για αυτό αρρωστήσατε.”
Ο νέος απεναντί του τον κοίταξε έκπληκτος. “Τι λέτε, γιατρέ; Τι σχέση έχει το ότι είμαι άμπαλος με την ασθένειά μου;”
“Κοιτάξτε. Σκεφτείτε κάποιον που έχει δυσανεξία στη λακτόζη να αναγκαστεί ξαφνικά να πιει απότομα δέκα λίτρα γάλα. Θα είναι θαύμα αν επιβιώσει. Το ίδιο έγινε με εσάς. Όντας άμπαλος αναγκαστήκατε να βρεθείτε για ένα μήνα σε ένα περιβάλλον άκρως τοξικό για τον οργανισμό σας. Και παρότι το μουντιάλ τελείωσε, εσείς έχετε ήδη ασθενήσει σοβαρά και χρειάζεται εντατική θεραπεία για να μην έχετε άκρως δυσάρεστη κατάληξη”.
Ο άντρας χλώμιασε ακόμα περισσότερο. Τώρα έμοιαζε να είναι πιο άσπρος και από χαρτοπετσέτα. “Τι εννοείτε, γιατρέ; Πείτε μου τι χρειάζεται να κάνω και θα το κάνω!”.
“Ακούστε, αγαπητέ. Αν είμασταν ακόμα στην αρχή της αρρώστιας θα σας έλεγα να το αντιμετωπίσουμε ομοιοπαθητικά. Λίγη μπαλίτσα κάθε ημέρα στην τηλεόραση για να μπορέσει ο οργανισμός να συνηθίσει. Τώρα όμως πρέπει να ακολουθήσουμε επιθετική θεραπεία”. Και λέγοντας αυτά άνοιξε το πρώτο συρτάρι του γραφείου του και έβγαλε από μέσα μία εξάδα περίπου DVD αφήνοντάς τα απέναντι από τον ασθενή του.
“Για τις επόμενες δέκα ημέρες θα πρέπει να βλέπετε τουλάχιστον πέντε ώρες την ημέρα από αυτά τα DVD”.
Ο νεαρός περιεργάστηκε δυο τρία διαβάζοντας βιαστικά τα εξώφυλλα και έπειτα τα άφησε απότομα λες και τον είχε τσιμπήσει σκορπιός. “Γιατρέ, τι μου δίνετε; Ταινίες του Αγγελόπουλου και του Ταρκόφσκι; Ο θίασος; Ο μελισσοκόμος; Το βλέμμα του Οδυσσέα; Η θυσία; Θέλετε δίχως άλλο να με αποτελειώσετε!”.
“Πιστέψτε με και για εμένα είναι ένα μυστήριο αλλά είναι η μόνη θεραπεία που φαίνεται να έχει αποτέλεσμα. Καμία φαρμακευτική αγωγή δεν καταπολεμά τα συμπτώματα αυτής της ξαφνικής ασθένειας παρά μόνο η εντατική εντρύφηση σε βαριά κουλτούρα για τουλάχιστον πέντε ώρες κάθε ημέρα. Μόνο τότε ο ασθενής αναρρώνει. Ειδάλλως…” Και με αυτά τα λόγια κοίταξε λυπημένα τον άντρα απέναντί του.
Ο νεαρός τρέμοντας και χωρίς να πει κουβέντα πλήρωσε το γιατρό και πήρε όλα τα DVD παραμάσχαλα σα να επρόκειτο για κάποιον πολύτιμο θησαυρό. Στο γυρισμό σταμάτησε στο video club και νοίκιασε όλες τις ταινίες του Μπέργκμαν και του Λαρς Φον Τρίερ. Σκόπευε να εφαρμόσει το μέγιστο δυνατό ποσοστό θεραπείας προκειμένου να επιβιώσει της τρομερής ασθένειας που τον είχε καταβάλει έτσι. Αν κατόρθωνε να βγει σώος από αυτή τη δοκιμασία ήθελε να ξεκινήσει δειλά δειλά να πηγαίνει που και που στο γήπεδο για να βλέπει κανέναν αγώνα. Επιθυμούσε απεγνωσμένα να ζήσει και θα έκανε τα πάντα για αυτό!