Ένας και μισός χρόνος έχει περάσει από την τελευταία φορά που έγραψα για το ‘The right 2 write’. Από τότε δε θεωρώ πως έχω γράψει κάτι που να έχει σκοπό και μία αίσθηση συνέχειας.

Είναι αρχές 2023 και η γυναίκα που γράφει τώρα δε βουτά στα ίδια υπαρξιακά νερά με πριν ενάμιση χρόνο. Τότε νόμιζε πως είχε ερωτευθεί. Τώρα χαμογελά με κατανόηση στον εαυτό της, όταν φέρνει στον νου εκείνη την ανάμνηση. Δεν είναι επίσης η ίδια γυναίκα με πριν έναν χρόνο. Τότε νόμιζε πως είχε βρει ‘τη φυλή’ της. Τώρα ξέρει πως τους δικούς της ανθρώπους, τα αδέλφια της καρδιάς δεν τα βρίσκει με το να είναι η αιώνια καλή, βολική, έτοιμη να στρογγυλέψει τις γωνίες της για να μην τρομάξει τους τριγύρω ή γιατί πιστεύει ότι θα τρομάξει τους τριγύρω. Εν τέλει δεν έχει καμία διαφορά. Τους πραγματικούς συνοδοιπόρους οποιασδήποτε μορφής ή χρονικής διάρκειας τους βρίσκουμε με το να μοιραζόμαστε εκείνο που πραγματικά είμαστε και όχι τις επιφάσεις μας.

Κάποτε είχα διαβάσει πως το ταξίδι της προσωπικής μας ανακάλυψης μπορεί να παρομοιαστεί με τον περίτεχνο ρουχισμό που βάζουμε για να καλύψουμε αυτό που είμαστε. Μέσα από προσωπική δουλειά και αναζητήσεις σιγά σιγά απογυμνωνόμαστε και με κάθε ρούχο που βγάζουμε φτάνουμε όλο και πιο κοντά στον βαθύτερο πυρήνα μας. Κάποιοι έχουν βγάλει τις μπότες και μπορούν να δουν πως εκείνα που μέχρι τότε θεωρούσαν πόδια ήταν στην ουσία κακοφτιαγμένα υποδήματα. Άλλοι δεν έχουν φτάσει ακόμα στις μπότες. Μόλις έχουν βγάλει το καπέλο και απορούν τι είναι αυτό που κρατάνε στα χέρια τους και που μέχρι τότε θεωρούσαν προέκταση του κεφαλιού τους. Καθένας προχωρά με τον δικό του ρυθμό και τρόπο. Η εξέλιξη δεν είναι μία κατακόρυφη ευθεία, δεν είναι κύκλος που μας παγιδεύει στη φαυλότητά του. Η εξέλιξη είναι ανοδική σπείρα. Τα μαθήματα που δε λάβαμε με την πρώτη, θα ξανακάνουν τον κύκλο τους μέχρι να εκπληρώσουν το έργο τους και μετά θα συνεχίσουμε προς τα πάνω ώσπου να χρειαστεί να επαναλάβουμε την ίδια διαδικασία.

Ξέρω πως μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έλαβα πολλά χρήσιμα μαθήματα. Κάποια πιστεύω πως ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους. Άλλα ίσως επαναληφθούν λίγο διαφορετικά την επόμενη φορά μέχρι να κατανοήσω τι είναι αυτό που χρειάζεται να δω και να αντιμετωπίσω. Αλλά μαζί με τη γενικότερη επιτάχυνση της εποχής βλέπω πως πλέον αφομοιώνω εκείνα που είναι να μάθω πολύ πιο γρήγορα.

Παρατηρώ πως πολλοί από εμάς, μετά από αυτά τα δύο πρωτόγνωρα χρόνια, έχουμε βγει εντελώς αλλαγμένοι. Κάποιοι περνάμε ένα είδους μετατραυματικού στρες. Άλλοι το περνάνε χωρίς καν να το ανιχνεύουν σε συνειδητό επίπεδο, οπότε τα διάφορα συμπτώματα τους πιάνουν κυριολεκτικά στον ύπνο, αναρωτούμενοι γιατί συμβαίνει το ένα και γιατί γίνεται το άλλο και ‘τι άδικος που είναι ο κόσμος μπαμπά’.

Η πλειοψηφία προσποιείται ότι όλα ανήκουν στο παρελθόν. Τίποτα δε συνέβη. Συνεχίζουν να κρύβουν τις δυσάρεστες συνειδητοποιήσεις κάτω απ’ το χαλάκι που έχει διογκωθεί τόσο πολύ, ώστε κινδυνεύει να γκρεμίσει τη στέγη. Αυτό δε θα δουλέψει τούτη τη φορά. Πολλά εκείνα που χρειάζονται ξεσκαρτάρισμα και όσα περισσότερα συσσωρεύονται τόσο πιο εκρητικό θα είναι το αποτέλεσμα. Ο φόβος αντιμετώπισης είναι αυτός που οδηγεί στο να προβάλουμε τα θέματα μας στους άλλους, στον άπονο ντουνιά, στον κόσμο τον σκληρό, τον άδικο.

Ο κόσμος δεν είναι άδικος, ο κόσμος δεν είναι δίκαιος. Ο κόσμος κατά βάση είναι αυτό που θέλουμε και χρειαζόμαστε να έχουμε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Βέβαια όταν είμαστε μέσα στη φωτιά και περνάμε απ’ όλη αυτή την κάθαρση δεν καθόμαστε να σκεφτούμε ‘Πω, τι σκληρή θεραπεία περνάω τώρα αλλά αξίζει τον κόπο’. Η πρώτη σκέψη που έρχεται είναι ‘Βοήθεια, καίγομαι’. Ευτυχώς ορισμένοι με το πέρασμα του χρόνου ακόμα και πάνω στην πυρά έχουν στιγμές αναλαμπής και καταλαβαίνουν πως αυτό είναι κάτι που στο μέλλον θα θυμούνται με ευγνωμοσύνη. Ορισμένοι έγραψα; Μάλλον ελάχιστοι ήθελα να πω.

Μέσα στο πλαίσιο των δικών μου εσωτερικών αλλαγών και της μικρής μου κάθαρσης αποφάσισα να αλλάξω και την εμφάνιση του ‘The right 2 write’. Ήθελα κάτι minimal, κάτι που να ρίχνει φως και να έχει στο επίκεντρο μόνο το κείμενο. Έτσι αφαίρεσα όλα τα γραφικά, τα τριγύρω πλουμίδια και κράτησα μόνο τα πολύ βασικά. Διατήρησα τις ωραίες φωτογραφίες με τα διάφορα γνωμικά που έβρισκα, τότε που είχα τον διακαή πόθο να αρέσκω και να αφυπνίσω. Τώρα… τώρα δεν ξέρω πως θα πάει. Ας πούμε ότι περνάμε στην επόμενη φάση αυτού του διαδικτυακού ζωντανού οργανισμού. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως, μετά από μία γενναία ανάνηψη, έχει επανέλθει. It’s alive…