Τι ακριβώς είναι ο Cavenerd; Χμ… Αν ο Caveman ήταν δέντρο ο Cavenerd θα ήταν ένα από τα παρακλάδια του. Το πρόβλημα όμως με τον Caveman είναι πως ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ. Αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τη Wikipedia που τον παρουσιάζει σαν “a stock character representative of primitive man in the Paleolithic”. Παρότι όμως είναι μία στερεοτυπική αντιπροσώπευση του είδους μας σε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο εξακολουθεί να διατηρεί τη δημοφιλία του. Βλέπετε, παρουσιάζει μία ελκυστική απλοϊκή γραμμική σκέψη σε αντιδιαστολή με τις περίπλοκες νοητικές διεργασίες όπως το να αναμοχλεύσουμε όλα αυτά τα δυσάρεστα που κατοικοεδρεύουν μέσα μας και μας τσιμπάνε διαρκώς σαν άτακτες μέλισσες.

Ο Caveman γοητεύει συγκεκριμένους και συγκεκριμένες γιατί δεν προβληματίζεται κι έτσι δεν προβληματίζει. Η συμπεριφορά του περιορίζεται στις πρώτες βαθμίδες της πυραμίδας του Maslow. Αν πεινάσει θα βγει να σκοτώσει και θα επιστρέψει με το θήραμα προορισμένο να θρέψει αυτόν και τους υπολοίπους που βρίσκονται υπό την θεωρητική προστασία του. Αν θέλήσει να συνουσιαστεί θα βουτήξει ένα θηλυκό από τα μαλλιά και είτε θα τη σύρει μέχρι μία σκοτεινή γωνιά της σπηλιάς ή αν επείγεται θα επιτελέσει τη γενετήσια πράξη εκεί δα μπροστά στα όχι και τόσο έκπληκτα μάτια όλων. Με αυτό τον ενστικτώδη τρόπο ο στερεοτυπικός Caveman αντιδρά σε όλες τις προκλήσεις της ζωής. Η υπερβολική σκέψη των βραχυκυκλώνει. Η ανάλυση τον βγάζει έξω από τα νερά του γιατί δεν έχει τα απαραίτητα διανοητικά εργαλεία να την αντιμετωπίσει. Μία γερή ροπαλιά είναι καλύτερη από χιλιες λέξεις και με το ρόπαλο ανά χείρας ο Caveman πορεύεται στη ζηλευτή (από κάποιους, όπως είπαμε) πορεία του.

Ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ποτέ άλλωστε η σωματική ρώμη δεν ήταν το κυρίαρχο χαρακτηριστικό μας. Ο εγκέφαλός μας είναι αυτός που μας βοήθησε να επιβιώσουμε και να εξελιχθούμε (με τον τρόπο, τέλος πάντων, που εξελιχθήκαμε). Δημιουργήσαμε εργαλεία που υποκατάστησαν τη δύναμη που δε διαθέταμε ως είδος. Κάποια εργαλεία εξελίχθηκαν σε μηχανήματα, τα μηχανήματα έγιναν πολυσύνθετα και πλέον έχουμε φτάσει στην εποχή της AI όπου εναποθέτουμε ακόμα και τις εγκεφαλικές μας λειτουργίες σε μία οντότητα δημιουργημένη τεχνητά από εμάς. Το μέλλον φαίνεται ενδιαφέρον αν λάβουμε υπόψη μας ταινίες όπως το “Terminator”…

Παρόλη όμως την εξελικτική μας πορεία κάποια πράγματα παραμένουν βαθιά ριζωμένα στα γονίδιά μας και μας μπερδεύουν ενισχυόμενα ενίοτε από κοινωνικές αντιλήψεις που ενώ φαίνονται απαρχαιωμένες δυσκολευόμαστε ακόμα να τις αποτινάξουμε από την καθημερινότητά μας. Και κάπως έτσι παρεισφρύει το φαινόμενο του Caveman στη σύγχρονη ζωή με ενδιαφέρουσες παρενέργειες.

Τι γίνεται λοιπόν όταν ο Caveman ρίχνει την πρωτόγονη σκιά του πάνω στο μέρος του αντρικού πληθυσμού που αγωνίζεται μέσα σε μία τεχνοκρατική εποχή να βρει την ταυτότητά του; Και ακόμα χειρότερα. Τι γίνεται όταν οι ίδιοι είναι άνθρωποι της τεχνολογίας, κομπιουτεράκηδες, nerds με τη βούλα αλλά λαχταράνε να βιώσουν την ωμότητα ενός ανθρώπου των σπηλαίων και από τους πόρους τους ακόμα και ο ιδρώτας που βγαίνει να είναι γεμάτος από τη βαρβατίλα ενός πρωτόγονου; Την ώρα που χτυπάνε τα δάχτυλά τους στο πληκτρολόγιο γράφοντας κώδικα και λιγουρεύονται την τελευταίας τεχνολογίας ψύκτρα για τον υπερεξελιγμένο υπολογιστή τους, ένα μέρος τους λαχταρά την ωμότητα της δύναμης του Caveman και το σφρίγος της παρουσίας του απέναντι στους άλλους.

Τα πράγματα φαινομενικά είναι πιο εύκολα για έναν άντρα που ασχολείται με χειρωνακτική εργασία. Εκεί τα εργαλεία του υποκαθιστούν το ρόπαλο, οι σφυριές επάνω στον τοίχο, είναι ο ήχος του θηράματος που πεθαίνει μετά από απανωτά χτυπήματα. Σε αυτή την περίπτωση ο Caveman βγαίνει συμβολικά μεν αλλά με μεγαλύτερη άνεση. Για κάποιους όμως τρελαμένους nerds η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή. Η σύγκρουση ανάμεσα στον Caveman και τον nerd κάπως έπρεπε να λυθεί για αυτό ακριβώς δημιουργήθηκε το στερεοτυπικό παρακλάδι του Cavenerd.

H ιστορία που θα σας αναφέρω μπορεί να είναι αληθινή αλλά μπορεί και όχι. Το αφήνω στην προσωπική σας βούληση για να καταλήξει καθένας στα δικά του συμπεράσματα. Όπως και να έχει οι ιδιαίτερες συνθήκες που προϋπήρχαν συνετέλεσαν σε τιτανομεγιστοτεράστιο βαθμό στο τελικό αποτέλεσμα.

O ήρωάς μας ήταν και είναι ένας εκπληκτικός κομπιουτεράς. Εξαιρετικά ευφυής μεγαλωμένος σε ένα καταπιεστικό περιβάλλον με γονείς να τον υποτιμούν διαρκώς και να τον επικρίνουν. Η παρουσία του πατέρα ήταν επιβλητική. Ιατρός στο επάγγελμα και καταξιωμένος. Η μητέρα κι αυτή έντονη προσωπικότητα καταδυνάστευε τον γιο και πρωταγωνιστή της ιστορίας μας από όταν φορούσε ακόμα πάνες (ο γιος).

Ο Cavenerd της ιστορίας μας μεγάλωσε με την αίσθηση πως δεν είναι αρκετός για τίποτα αν και ποτέ δεν του έλειψε σε υλικό επίπεδο κάτι. Από νωρίς λοιπόν, για να αντιμετωπίσει αυτή την καταστροφική αίσθηση έλλειψης που τον τυραννούσε, στράφηκε σε δύο πράγματα, τους υπολογιστές και τις ουσίες. Δεν τελείωσε ποτέ κάποια ανώτερη σχολή αλλά αυτό δεν έπαιξε ρόλο. Οι γνωριμίες της οικογένειας και η δεινή του γνώση επάνω στον προγραμματισμό τον έβαλαν γρήρορα στο δρόμο της επαγγελματικής αποκατάστασης. Όσο όμως κι αν το ταλέντο του άστραφτε στη highway της εργασιακής του καθημερινότητας, η προσωπική του ζωή ήταν ένα χάος με απανωτές και αποτυχημένες προσπάθειες να καλύψει το κενό που όλο και μεγάλωνε μέσα του και απειλούσε να τον καταβροχθίσει. Χρειαζόταν κάποια για να του το καλύψει. Και κάπως έτσι εμφανίστηκε εκείνη.

Εκείνη ήταν δυναμική, επιτυχημένη με προδιαγραφές να γίνει ακόμα πιο επιτυχημένη. Και το πιο θαυμαστό; Εκείνη του έδωσε σημασία. Έριξε το μεγαλεπήβολο βλέμμα της επάνω του και αυτό το βλέμμα ήταν γεμάτο υποσχέσεις. Μαζί με το βλέμμα της έριξε και τα δίχτυα της επάνω στο δύσμοιρο Cavenerd που αγνοούσε δύο βασικά πράγματα. Πρώτον πως από τη στιγμή που τον έβαλε στο στόχαστρό της δεν είχε καν περιθώρια επιλογής και δεύτερον πως η έλξη που αισθανόταν για αυτή τη γυναίκα ήταν αποτόκι της προβληματικής του ανατροφής. Μεγάλωσε νιώθοντας ανεπαρκής με μία μητρική φιγούρα που κυριαρχούσε στη ζωή του και αυτό ακριβώς αναζήτησε χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Θα μπορούσε να το είχε αντιμετωπίσει αν είχε ζητήσει επαγγελματική βοήθεια αλλά… φευ!

Το σενάριο παιζόταν ξανά με λίγο διαφορετικούς ηθοποιούς. Ήταν μία καλογυαλισμένη επανέκδοση της ίδιας ταινίας. Και αυτό φάνηκε πολύ γρήγορα. Εκείνη (στη θέση της αυταρχικής μητέρας) άρχισε να τον καταδυναστεύει και να τον υποτιμά. Έβαζε διαρκείς όρους για να συνεχίσει να είναι μαζί του. Το σεξ περιορίστηκε στο απολύτως αναγκαίο ενώ οι επικρίσεις αυξήθηκαν κατακόρυφα. Ο Cavenerd βρέθηκε εγκλωβισμένος σε μία κατάσταση που δεν μπορούσε να αντιληφθεί. Ήξερε πως διαρκώς αισθανόταν ένα σκουπίδι. Τις σπάνιες φορές που έβγαινε με τους φίλους του, χωρίς την παρουσία της, έπινε ώσπου να γίνει χάλια κι έβγαζε κάθε φορά στην παρέα το ίδιο παράπονο. Δεν ήταν καλό boyfriend ότι και αν έκανε γι’ αυτή τη μοιραία γυναίκα.

Μια βραδιά η σύντροφος ήταν εκτός Αθηνών και το λουρί ήταν κάπως πιο χαλαρό. Ο ήρωάς μας είχε γίνει πάλι τύφλα κι μιλούσε ξανά για τον πόνο του, τη δυσλειτουργικότητα της σχέσης και το εξαιρετικά σπάνιο σεξ. Επάνω στην κορύφωση του δράματος το κινητό του χτύπησε. Ήταν εκείνη που γυρνούσε νωρίτερα και βρισκόταν καθοδόν για το σπίτι τους. Του είπε ευγενικά να τσακιστεί να γυρίσει σπίτι και να είναι εκεί όταν θα φθάσει για να την προϋπαντήσει. Ο Cavenerd μάζεψε τα κομμάτια του, ενημέρωσε ακόμα μία φορά την παρέα πως θα προσπαθήσει να γίνει ο πιο καλός boyfriend που μπορεί και έφυγε σαν κυνηγημένος.

Η σχέση τους με συνεχείς χωρισμούς και επανασυνδέσεις διήρκεσε κάμποσα χρόνια. Κάποια στιγμή, μετά από έναν έντονο καβγά, ο φίλος μας μάζεψε την κουρελιασμένη αξιοπρέπειά του μαζί με τα πράγματά του και επέστρεψε στο σπίτι των γονιών του. Ή ίσως και να τον έδιωξε εκείνη. Οι λεπτομέρειες δεν είναι γνωστές. Έπειτα με πήρε τηλέφωνο για να βγούμε ραντεβού. Βγήκαμε και περάσαμε ωραία. Κανονίσαμε να ξαναβγούμε αλλά ο Cavenerd εξαφανίστηκε χωρίς να δώσει καμία απολύτως εξήγηση.

Είχε γυρίσει εκείνη και αφού του ξαναφόρεσε το λουρί τον πήρε πάλι στο σπίτι. Δεν τον ξαναείδα ποτέ από κοντά. Αλλά σαν το καλό κορίτσι που προσπαθούσα να είμαι τότε κατάπια το θυμό μου για την κατάφορη δειλία της συμπεριφοράς του και είπα πως “Δεν πειράζει μωρέ. Δεν έγινε και κάτι”. Συνεχίσαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο λες και δεν είχε συμβεί ποτέ κάτι μεμπτό ενώ διατηρούσαμε επαφή και μέσω των social media.

Με τον καιρό τον ξέχασα και άφησα όλο το συμβάν πίσω μου. Ο ήρωάς μας μετά από αναρίθμητους χωρισμούς και επανασυνδέσεις χώρισε τελειωτικά και βρήκε νέα σύντροφο γιατί ο “έρωτας με έρωτα περνάει”, ιδίως αν νιώθεις χαμένος χωρίς έναν άλλο άνθρωπο δίπλα σου να διαφεντεύει τη ζωή σου. Τα πράγματα με τη νέα σύντροφο πήγαν καλύτερα (θεωρητικά) και απέκτησαν και παιδί. Πλέον ο Cavenerd είχε δική του οικογένεια και όφειλε να αναλάβει το ρόλο του προστάτη του σπιτικού του, του υπερασπιστή της σπηλιάς του. Για να μπορεί δηλαδή να αντικρύζει καθημερινά τον εαυτό του στον καθρέφτη.

Η καινούργια του σύντροφος ήταν και είναι δυναμική. Ο Cavenerd ενστερνίστηκε σιγά σιγά τις απόψεις και την κοσμοθεωρία της όπως έκανε με όλες τις δυναμικές bossy γυναίκες της ζωής του. Φυσικά θα του ήταν αδιανόητο να παραδεχθεί στον εαυτό του κάτι τέτοιο. Η πραγματική αυτονάλυση θέλει κότσια γιατί οι ανακαλύψεις που προκύπτουν μπορεί να διαλύσουν και τον πιο γενναίο. Αυτού του είδους όμως η γενναιότητα ήταν εντελώς άγνωστη στον φίλο μας.

Αντί λοιπόν για αυτό αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μηχανισμούς άμυνας, να πάρει το ρόπαλό του και να προσποιηθεί τον Caveman που πρωταρχικός σκοπός της ζωής του πλέον είναι να προστατεύσει τη σπηλιά και την οικογένειά του. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε με ποιες μεθόδους οι σπηλαιάνθρωποι αντιμετωπίζουν τις απειλές προς τους δικούς τους. Η πρώτη στην ιεραρχία αξιών είναι οι ροπαλιές. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει προ πολλού και ο ήρωάς μας είναι και nerd. Δεν ξέρω κατά πόσον θα μπορούσε να κρατήσει, πόσο μάλλον να χρησιμοποιήσει ένα ρόπαλο. Και κάπως έτσι του χτύπησε την πόρτα του μπερδεμένου ψυχισμού του ο Cavenerd.

Όπως έκανε πάντα μέχρι τότε είχε ήδη υιοθετήσει την κοσμοθεωρία της συντρόφου του και θεωρούσε πως ήταν και δική του. Η συμπεριφορά του άλλαξε. Άρχισε να ακολουθεί την κοινή πολιτικά ορθή γραμμή σε όλα χωρίς να αμφισβητεί ή να παρεκλίνει ούτε στο ελάχιστο. Κοινώς έγινε πνευματικά και διανοητικά ανελαστικός απλά και μόνο γιατί στο βάθος φοβόταν μήπως σπάσει αν δει κατά πρόσωπο την αλήθεια. Το πραγματικά ενδιαφέρον όμως ήταν πως άρχισε να στρέφεται επιθετικά απέναντι σε όποιον είχε διαφορετική άποψη. Εκεί λοιπόν βγήκε στην επιφάνει ο Cavenerd. Αντιδρούσε λες και η διαφορετική άποψη των άλλων αποτελούσε απειλή για τον ίδιο και την οικογένειά του. Το μόνο που κινδύνευε όμως ήταν το εύθραυστο προσωπείο του.

Όλα αυτά βέβαια γίνονταν μέσω social media και όχι κατά πρόσωπο. Είπαμε, αναφερόμαστε σε Cavenerd και όχι σε Caveman. Οι επιθέσεις πραγματοποιούνταν μέσω εχθρικών σχολίων σε δημοσιεύσεις που αντιτίθεντο με τις υιοθετημένες νεοαποκτηθείσες απόψεις του. Ο Cavenerd είχε βγάλει το ψηφιακό του ρόπαλο και κοπανούσε απρόσκλητα όποιον θεωρούσε ότι εχθρεύεται τον ιδεολογικό του κόσμο.

Ήρθε λοιπόν η ημέρα που έγινα κι εγώ αποδέκτης αυτής της επίθεσης. Ήταν μία κατά γενική ομολογία κακή ημέρα και όταν είδα το αναπόδεικτό σχόλιό του στη δημοσίευσή μου θεώρησα πως ήταν το κερασάκι στην τούρτα ή μάλλον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είχαμε να μιλήσουμε χρόνια και ξαφνικά έβλεπα στην οθόνη μου ένα κατεβατό χωρίς ουσιαστικά αντιεπιχειρήματα και ολοφάνερα εχθρικό. Δεν το σκέφτηκα καν. Πάτησα ένα κουμπί και τον μπλόκαρα οριστικά. Ο Cavenerd βυθίστηκε για εμένα στην απόλυτη λησμονιά να προσπαθεί να βγάλει τα κόμπλεξ του σε δημοσιεύσεις ανθρώπων που έχουν ξεχάσει πια και την ύπαρξή του.

Δεν είμαστε εδώ για να κρυβόμαστε πίσω από τις ανασφάλειές μας ή ακόμα χειρότερα να βάζουμε μπροστά ως ασπίδα δικαιολογίας τους άλλους και κυρίως την οικογένειά μας για να μην δούμε αυτό που μας φοβίζει. Αν αισθανόμαστε ανεπαρκείς κάνουμε κάτι για αυτό, κατά προτίμηση πάμε σε ψυχολόγο, θεραπευτή, κάποιον που μπορεί να μας βοηθήσει. Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο πρώτα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε πρόβλημα. Κι αυτό θέλει κότσια. Τα έχουμε; Η συνέχεια θα δείξει…

Φωτογραφία προ επεξεργασίας από εδώ