O πρώτος ήχος που φτάνει στα αυτιά μου μέσα από τα ανοιχτά τζάμια είναι αυτός ενός γυναικείου ουρλιαχτού. Ανοίγω τα μάτια. Το μυαλό μου προσπαθεί να καταλάβει σε αυτή την ημιληθαργική κατάσταση τι ακριβώς συμβαίνει. Υπάρχει κάποιος κίνδυνος; Χρειάζεται να κινητοποιηθώ; Μετά ακούω πιο προσεκτικά. Η φωνάσκουσα σκούζει σα να την έχει περιλάβει μία δέρνουσα ιτιά βγαλμένη από τις σελίδες του Χάρι Πότερ (Whomping Willow) αλλά μέσα από την κραυγή διακρίνω την κορύφωση ενός οργασμού. Το κρεσέντο εκτινάσσεται στα ύψη και μετά σιγά σιγά καταπέφτει σ’ έναν αναστεναγμό πληρότητας. Η ώρα είναι έξι το πρωί κι όλοι στη γειτονιά ζηλεύουμε την τύχη της άγνωστης ανάμεσά μας.

Αυτό το καλοκαίρι, το καλοκαίρι μετά την καραντίνα, τα τζάμια παραμένουν ανοιχτά. Tα κλιματιστικά σωπαίνουν. Πολλοί φοβούνται τη μετάδοση του κορωνοϊού ή ίσως τρέμουν το λογαριασμό του ρεύματος που είναι εκατό φορές πιο θανατηφόρος και άκρως μεταδοτικός. Σημεία των καιρών που μας έχουν καταστήσει ακούσιους λαθρακροατές της ζωής των άλλων.

Ευτυχώς που δεν διανύουμε περίοδο καραντίνας γιατί θα έπρεπε να της γίνει σύσταση και άμεση ιχνηλάτηση επαφών προκειμένου να διαπιστωθεί αν ο κατά το ήμισυ συντελεστής του οργασμού της είναι και συγκάτοικος ή αν θέτει σε κίνδυνο το κοινωνικό σύνολο με τις απερίσκεπτες ενέργειές της. Φαίνεται τραγελαφικό κι όμως δεν είναι. Πόσοι κατακρίθηκαν την περίοδο της καραντίνας επειδή θέλησαν να συναντήσουν το σύντροφό τους που βρισκόταν σε άλλη συνοικία; Αν δε, επιδίδονταν και στη γενετήσια πράξη ακόμα χειρότερα. Μου έρχεται στο μυαλό άγγλος πολιτικός ο οποίος όχι μόνο συνάντησε την ερωμένη του κάμποσες φορές αλλά έκανε και σεξ μαζί της. Θυμάμαι πολύ έντονα την κατακριτέα πένα του δημοσιογράφου που στηλίτευε το έγκλημα, κυρίως της σεξουαλικής πτυχής λες και με το να κάνει σεξ επισφράγιζε όχι μόνο τη δική του καταστροφή αλλά τον αφανισμό όλης της ανθρωπότητας. Είναι αστείο αν το σκεφτείς από τη μία πλευρά. Αλλά από την άλλη τούτο το σκεπτικό ολισθαίνει σε περίεργα κι επικίνδυνα μονοπάτια. Αυτή η αυτεπάγγελτη ανάληψη του ρόλου του θεσμοφύλακα και θεματοφύλακα στην εποχή του ιού, μου φαίνεται τουλάχιστον ανατριχιαστική κι όχι με την καλή έννοια.

Υπάρχει μία χαρακτηριστική ταινία που παρουσιάζει αυτό το ενδιαφέρον φαινόμενο με τον τίτλο “Η γέφυρα του ποταμού Κβάι”. Εκεί κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αιχμάλωτοι άγγλοι στρατιώτες εξαναγκάζονται από τους ιάπωνες να χτίσουν μία γέφυρα. Ενόσω προχωρά η κατασκευή ορισμένοι από τους αιχμάλωτους αξιωματικούς ενστερνίζονται τόσο πολύ το ρόλο τους που στο τέλος προσπαθούν να διατηρήσουν την ακεραιότητα της γέφυρας πάση θυσία παρότι αυτό σήμαινε πως θα τη χρησιμοποιούσε ο εχθρός για να επιτεθεί στο δικό τους στρατό. Η γέφυρα ήταν πιο σημαντική απ’όλα, πιο πάνω από την κοινή λογική. Το δέντρο πρέπει να διατηρηθεί και ας καταστραφεί το δάσος ολάκερο και εν τέλει και το δέντρο μαζί του.

Λίγο σύνδρομο Στοκχόλμης, λίγο virtue signaling (τι ωραίος πρωτοποριακός όρος), λίγο το φαινόμενο του Μεγάλου Αδελφού κι έχουμε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ έτοιμο να προκαλέσει ενδιαφέρουσες αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το ανθρώπινο είδος ξεμωραίνεται και την ώρα που ανακουφίζει τις λιμπιντικές του φουσκονεριές στο pornhub, κουνά επιτιμητικά το δάχτυλο σ’αυτούς που χαίρονται τη σεξουαλική επαφή με άλλες οργανικές μορφές του είδους Homo Sapiens. Τζιζ κακό, αν δεν είναι επίσημος σύντροφος που μένετε κάτω από την ίδια στέγη, πλυμένος με detol από την κορφή μέχρι τα νύχια και ορκισμένος στην αγαμία ως τη στιγμή που σε γνώρισε. Ο ιός καραδοκεί τους πονηρούς, τους εξώλης και προώλης και τα τοιαύτα.

Και μια και αναφέρθηκε ο Μεγάλος Αδελφός από το 1984 να προειδοποιήσω πως ακολουθεί σειρά spoilers για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο… Στη δυστοπική κοινωνία λοιπόν του Orwell όλα παρακολουθούνται. Η σεξουαλική επαφή ελέγχεται και οι ελεύθερες σχέσεις αντιμετωπίζονται ως ποινικά κολάσιμες. Ο καθείς είναι ελεύθερος να καταδώσει τον διπλανό του αν θεωρεί ότι παραβιάζει κάποιον από τους αναρίθμητους κανόνες και μάλιστα τα ίδια τα παιδιά ενθαρρύνονται να κατασκοπεύουν τους γονείς τους και να αναφέρουν οτιδήποτε παρατηρούν που μπορεί αντιβαίνει στο καθεστώς. Η σκέψη ελέγχεται, η γλώσσα τροποποιείται για να συμβαδίζει με τη νέα κοινωνία και λέξεις που παραπέμπουν σε “αμαρτωλές” σκέψεις καταργούνται εντελώς από το λεξιλόγιο. Το τυραννικό καθεστώς βασίζεται κυρίως επάνω στα ίδια τα υποχείριά του, τους πολίτες που έχουν πειστεί σε τέτοια βαθμό ότι ο “Μεγάλος Αδελφός” νοιάζεται για αυτούς ώστε είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την καθεστηκυία τάξη. Είναι οι καλύτεροι φύλακες της φυλακής τους και οι δριμύτεροι τιμωροί όσων προσπαθούν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους.

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Όχι ε; Όχι ακόμα τουλάχιστον και υπάρχει η πιθανότητα να μη σας θυμίσουν ποτέ. Βλέπετε, εμείς οι άνθρωποι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τείνουμε να επαναπαυόμαστε σε αυτό που θεωρούμε την “καλή ζωή μας” και αδιαφορούμε βολικά για τα πάντα, αγνοούμε την αλήθεια ακόμα κι όταν παρουσιάζεται απογυμνωμένη μπροστά στα μάτια μας γιατί μας ξεβολεύει. Η αλήθεια είναι πως πλέον, ίσως και από πάντα, οι περισσότεροι απλά τα βγάζουμε πέρα μένοντας με κοπιαστική προσπάθεια λίγο πιο πάνω από το επίπεδο της φτώχιας αλλά με έναν περίεργο τρόπο, όσο και αν προσπαθούμε, δεν ανελισσόμαστε πολύ παραπάνω. Φυσικά δε φταίμε εμείς αλλά οι “συνθήκες”. Όλο και κάποια πανδημία εμφανίζεται, πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις, πράγματα που θεωρητικά είναι απρόσμενα και ανεξέλεγκτα αλλά βυθίζουν το οικονομικό και κοινωνικό μας στάτους όλο και βαθύτερα στο βάλτο.

Κατόπιν ακολουθούν οι δηλώσεις από τους κάθε φορά κουστουμαρισμένους αρμόδιους. Χρειάζεται να (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά και ανάλογα με την περίσταση): ληφθούν άμεσα μέτρα, να περιοριστούν οι ελευθερίες για το καλό της δημοκρατίας, να περιοριστούν οι ελευθερίες για το καλό της δημόσιας υγείας, να υπάρξει μείωση δημοσίων δαπανών, να μειωθούν οι μισθοί, να αυξηθούν οι φόροι. Και κάπως έτσι το μικρό βηματάκι που θεωρούσαμε πως κάναμε εμπρός γίνεται δέκα βήματα πίσω. Καθώς όμως είμαστε πολύ απασχολημένοι να ανεβάζουμε selfies στο Instagram και να κρυβόμαστε πίσω από φίλτρα κινητών αρνούμαστε να δούμε πως το βιοτικό μας επίπεδο και οι προσωπικές μας ελευθερίες βρίσκονται στα τάρταρα εξαιτίας κάποιου ορατού ή (τώρα τελευταία) αόρατου εχθρού. Σιγά σιγά θα εξωθηθούμε στην απλή επιβίωση αλλά αναρωτιέμαι πλέον αν και αυτό γίνει εντελώς αναίμακτα και για το καλό μας. Ακόμα και τα πρόβατα λίγο πριν το τέλος προσπαθούν να αντιδράσουν αλλά η ανθρωπότητα θα πάει στο σφαγείο αδιαμαρτύρητα και με λατρεία, οδηγημένη από την αγαπημένη της ελίτ που η ίδια θεωρεί ότι έχει επιλέξει/εκλέξει.

Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν με γρηγορότερους πλέον ρυθμούς, τα ΜΜΕ ασχολούνται με το αν κάποιος βρέθηκε με κάποιον άλλον και έκανε και σεξ. Από τη στιγμή που βρέθηκε, αγαπητέ, η μετάδοση του ιού εξασφαλίστηκε. Το σεξ τι σε ενοχλεί; Η επιτροπή λογοκρισίας της ανθρώπινης ευχαρίστησης έχει αναλάβει δράση με κάθε ποταπότητα. Οι φυσιολογικές ορμές επικρίνονται, οι ελευθερίες ψαλιδίζονται επιλεκτικά για τη μάζα. Από την άλλη πλευρά φαινόμενα που πλέον δε γίνεται να κρυφτούν κάτω από το χαλί, όπως αυτό της παιδεραστίας, ανθίζουν, εγκλήματα κατά των παιδιών συμβαίνουν διαρκώς σε όλους αυτούς τους υψηλά ιστάμενα κύκλους αλλά εμείς φωνάζουμε γιατί η γειτόνισσα συνευρέθηκε με το γείτονα από τη διπλανή πολυκατοικία κι έτσι θα μας μεταδώσει τον ιό.

Ο ιός ήταν πάντοτε εδώ και καλλιεργείται με διάφορους τρόπους. Εμβόλιο δε θα βγει για αυτό τον ιό και ας είναι ο πιο μεταδοτικός που έχει υπάρξει. Η μετάδοσή του σε όσο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι επιθυμητή, ευκταία και γίνονται καθημερινά ενταντικές προσπάθειες για να επιτευχθεί. Ο ιός του φόβου είναι εδώ. Θα παραμείνει και θα συνεχίσει να μας ελέγχει; Εσύ αποφασίζεις.