Τι εστί βερίκοκο; Ένα εποχιακό φρούτο με ενοχλητικό περίβλημα και γευστικό περιεχόμενο, ένα μέλλον χωρίς αύριο, ένα αύριο χωρίς μέλλον ή μία πραγματικότητα με άπειρες δυνατότητες;

Take your pick, αγαπητέ αναγνώστη. Εγώ αν και προσπαθώ να διατηρήσω μία σχετική αισιοδοξία συχνά πυκνά βρίσκομαι να ταλανίζομαι ανάμεσα σε υπαρξιακά δυστοπικά αδιέξοδα βγαλμένα από τις πραγματικότητες που είχε δημιουργήσει ο Philip K. Dick.

Τα πάντα έχουν γυρίσει τα πάνω κάτω. Μέχρι πριν λίγους μήνες όλα έβαιναν καλώς και ήταν απόλυτα φυσιολογικά. Η ζωή σου ήταν γεμάτη. Γεμάτη με όλες αυτές τις άκρως ενδιαφέρουσες ασχολίες που κατέτρωγαν σαν τερμίτες το χρόνο σου. Για τους περισσότερους αυτό σήμαινε δουλειά, πολλή δουλειά, υπέρογκος εργασιακός φόρτος που σε έκανε να παραπονιέσαι διαρκώς. Αλήθεια πόσες φορές δεν είχες ακούσει τον εαυτό σου να εκστομίζει τη φράση “Ουφ! Δε μπορείς να φανταστείς πόση δουλειά έχω! Δεν προλαβαίνω!” Μέσα σε όλο αυτό το άγχος σου όμως, γιατί τώρα μεταξύ μας είμαστε επομένως παραδέξου το, ένιωθες και μια μικρή περηφάνεια γιατί ανήκες σε εκείνο το μερίδιο του ανθρώπινου είδους που ζούσε “φυσιολογικά”. Η καθημερινότητά σου είχε μία κανονικότητα. Ίσως λίγο ανιαρή έως τέρμα βαλτωμένη αλλά κανονικότητα nevertheless.

Και μετά τον εργασιακό κάματο η ολιγόωρη αγρανάπαυση στο σπίτι, όπου δεν άντεχες τίποτα άλλο να απασχολήσει την ήδη πυκνοκατοικημένη σου σκέψη. Εκεί μέσα στο κεφάλι σου υπήρχε σοβαρό πρόβλημα υπερπληθυσμού. Το ζήτημα ήταν καθαρά χωροταξικό. Κι εφόσον ήταν δύσκολο το θέμα του depopulation των εγνοιών σου, κατέφευγες σ’ ένα ωραιότατο συναισθηματικό μούδιασμα, μία κατ’επιλογήν αποχαύνωση μια και οι ευκαιρίες για αποχαύνωση ήταν και είναι πάμπολλες. Από το τελευταίο επεισόδιο του Master Chef που αδικήθηκε η τάδε διαγωνιζόμενη λόγω του ότι είχε κάνει τα μαλλιά της κοτσίδες και αυτό δεν ταίριαζε στο στυλιστικό modus operandi της εκπομπής, μέχρι αυτή την καινούργια σειρά του Neftlix που σε έκανε να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Ναι, εκεί μπροστά στο μαγικό κουτί αποκτούσες μία νέα ταυτότητα μέσα από τις περιπέτειες του ήρωά σου και ξεχνούσες για λίγο πως όταν κλείσει η τηλεόραση θα έπρεπε να επιστρέψεις στη ζωή που δε ζούσες.

Και τώρα; Πανδημία και να τα μας. Αναστολή εργασίας, κατ’οίκον περιορισμός. Άφθονος ελεύθερος χρόνος και τρόμος. Τρόμος για το αύριο. Τρόμος για το σήμερα. Φόβος πως δε θα επανέλθει πάλι το αποχαυνωμένο χθες. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα το Master Chef και το Netflix αλλά πόσο πια να δει κανείς; Φυσικοί περιορισμοί μας επιβάλλουν να ξεκουράσουμε λίγο την όρασή μας και τον οργανισμό μας μετά από οκτώ ώρες binge watching του Casa de Papel.

Nαι, αλλά κατά τη διάρκεια του διαλείμματος τώρα πια σου συμβαίνει κάτι το εξαιρετικά δυσάρεστο. Δεν έχεις τι να κάνεις. Πόσες ειδήσεις ακόμα να διαβάσεις για τον τρόμο του ιού, πόσες ιδέες να ξεπατικώσεις για δημιουργική τέχνη με τα χαρτιά υγείας που είχες αγοράσει κατά ντουζίνες τις πρώτες ημέρες; Πόσο να προσποιηθείς ότι περνάς τέλεια με τον σύντροφό σου με τον οποίο εδώ και χρόνια σας έχει χωρίσει η καθημερινότητα και σας κρατά μαζί απλά η συνήθεια και ένα βαρετό παρόν που δειλιάζεις να αλλάξεις;

Για όνομα του κορωνοθεού, τι θα κάνεις; Πως θα αντιδράσεις μέσα σε τόση αβεβαιότητα που σε κάνει να τρέμεις στην προοπτική ότι μπορεί να αλλάξει από μέρα σε μέρα ακόμα και ο νόμος της βαρύτητας; Πέρα από το φόβο για τον ιό, σου συμβαίνει και κάτι άλλο ακόμα πιο τρομακτικό. Ο άπλετος ελεύθερος χρόνος σε αναγκάζει να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, σκέψεις που προσπαθούσες να καταπιέσεις τόσον καιρό βγαίνουν απρόσκλητες στην επιφάνεια, ενοχλητικές μικροεπιφοιτήσεις σε τσιγκλάνε διαρκώς στις παρυφές της συνείδησής σου.

Φλερτάρεις όντως επικίνδυνα μ’ αυτές τρομακτικές συνειδητοποιήσεις και το θέμα είναι πως μπορούν να εμφανιστούν ανά πάσα στιγμή ακόμα και στις πιο άβολες περιστάσεις της καραντίνας. Την ώρα, για παράδειγμα, που επιτελείς με ευλαβικότητα το number 2 στον καμπινέ, καταλαβαίνεις πως σιχαίνεσαι από τα βάθη της ψυχής σου τη δουλειά σου και προσπαθείς σε κατάσταση πανικού να το απωθήσεις από τη μνήμη σου με τον ίδιο τρόπο που τραβάς κατόπιν το καζανάκι για να φύγουν τα ενοχοποιητικά στοιχεία. Τη στιγμή που καταβροχθίζεις το δέκατο κουραμπιεδάκι μέσα σε πέντε ώρες, καταλαβαίνεις πως μπουκώνεσαι για να μην αρχίσεις τις φιλοφρονήσεις γαλλικού τύπου με το έτερό σου ήμισυ. Ναι, αυτός ο γνωστός άγνωστος του οποίου πλέον σε ενοχλεί ακόμα και ο ήχος της αναπνοής του.

Κι έπειτα… μπουμ! Έρχεται σαν κομήτης να καταστρέψει την πραγματικότητα, όπως την ήξερες, η ύστατη συνειδητοποίηση. Δε σου αρέσει καθόλου η ζωή σου. Τη μισείς. Μισείς τον εγκλεισμό αλλά μισείς και την επιστροφή σ’εκείνη τη ζωή, την παλιά όπου όλα όσα έκανες ήταν μηχανικά, ασυναίσθητα, αυτοματοποιημένα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν. Και τώρα αυτή η σκέψη έχει κατακαθίσει. Που να πάρει ο διάολος τον ιό και τον περιορισμό και τις ενοχλητικές συνειδητοποιήσεις. Τι θα γίνει από εδώ και στο εξής; Δε γίνεται να πάρεις κάτι και να τα ξεχάσεις όλα; Να ξαναγυρίσεις στη ρομποτική σου ύπαρξη και να μπουκώνεσαι τα βράδια με πίτσες και σαπουνόπερες ή ταινίες δράσης; Είναι ανάγκη να σκέφτεται, να αισθάνεται και να συναισθάνεσαι; Τόσα πτυχία πήρες για να μπορέσεις να ζεις όπως ζούνε οι πολλοί και παρόλα ταύτα έχεις αυτές τις υπαρξιακές εκλάμψεις. Τι γίνεται;

Ε λοιπόν, σου έχω καλά νέα και κακά νέα. Tα καλά νέα είναι πως έχεις δύο επιλογές. Τα κακά νέα είναι πως έχεις δύο επιλογές:
“This is your Last Chance. After this, there is no turning back. You take the blue pill, the story ends. You wake up in your bed and believe whatever you want to believe. You take the red pill, you stay in Wonderland and I’ll show you how deep the rabbit-hole goes….. Remember, all I’m offering you it’s the truth, nothing more” said Morpheus to Neo.

Και αν μου επιτρέπεται να παρέμβω σε αυτό το μικρό flashback από την ταινία “The Matrix” για να προσθέσω στο σύγχρονο αναγνώστη:
“Dude, take the red pill. Far more interesting…”