Νιοστή εβδομάδα απαγόρευσης κυκλοφορίας και όλα βαίνουν καλώς. Δε θυμάμαι να υπήρχε ζωή πριν την καραντίνα και αν υπήρχε, έχει χαθεί σε κάποιο κρυφό δωμάτιο της μνήμης μου. Όλη μου η ύπαρξη περικλείεται σ’ ένα διαμέρισμα παρέα με τη σκυλίτσα μου. Οι φυσικές κοινωνικές μου επαφές είναι οι άνθρωποι που αποφεύγουν να με αγγίξουν στο σούπερ μάρκετ και οι άνθρωποι που αποφεύγουν να περάσουν πιο κοντά από τα δύο μέτρα στις βόλτες μου με την Candy. Εγώ που θεωρούσα ότι έχω θέμα με την κοινωνικοποίηση και την επαφή με τους άλλους, τώρα βλέπω να τρώω τη σκόνη τους σε αντικοινωνικότητα. “Παιδιά, μισό λεπτό! Εγώ υποτίθεται πως έχω το πρόβλημα κι όμως έχετε φύγει έτη φωτός μπροστά στην ανθρωποφοβία. Σταθείτε! Μύγδαλα!”

Η κοινωνικοποίηση πλέον, μια και στον πραγματικό κόσμο βλέπουμε ένα άλλο ανθρώπινο ον και φεύγουμε τρέχοντας, εκφράζεται μόνο μέσω διαδικτυακής επαφής. Έχω πιει μπίρες μέσω Zoom. Έχω κάνει μάθημα χορού μέσω Zoom. Έχω κάνει ενεργειακές συνεδρίες μέσω Zoom. Tι άλλο μου μένει πια; Το επόμενο βήμα θα είναι το sex μέσω Zoom αλλά ξεχνώ πως το Pornhub έχει αναλάβει αυτή την πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης και γι’ αυτό άλλωστε οι premium υπηρεσίες του είναι δωρεάν για τις επόμενες τριάντα ημέρες. Tα πληκτρολόγια ανά την υφήλιο έχουν γεμίσει με ένοχα σωματικά υγρά και κολλώδεις ουσίες. Πόσα μελλοντικά παιδιά χάθηκαν ανάμεσα στις σχισμές του Αlt, Shift και Ctrl;

Μία λοιπόν απ’ αυτές τις ημέρες της Μαρμότας έπεσα για ύπνο αδημονώντας για το ξημέρωμα της επομένης. Είχα σημαντικές κοινωνικές επαφές το πρωί και ήμουν ενθουσιασμένη. Zoom και Messenger. Η κοινωνικοποίησή μου κόντευε να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα!

Πεντέμιση τα ξημερώματα ξυπνάω απότομα. Αναρωτιέμαι γιατί διεκόπη το εξαιρετικά ενδιαφέρον όνειρο που μόλις έβλεπα, όπου ήμουν sidekick της Xena Warrior Princess. Γενικά τα όνειρά μου είναι ιδιαίτερα ζωντανά τον τελευταίο καιρό ενώ κόσμος και ντουνιάς έχει κάνει το πέρασμά του σε αυτά. Μέχρι και η Ντόρα Μπακογιάννη, σε σκηνικά που πραγματικά δε θέλω να επαναφέρω στη μνήμη μου. Η κατάρα της οικογένειας Μητσοτάκη με κυνηγά μέχρι και στον ύπνο μου.

Αντιλαμβάνομαι πως το νυχτερινό φωτάκι του δωματίου έχει σβήσει. Νεκρική σιγή μέσα στο σπίτι. Δεν ακούω το συνήθη χαλαρωτικό βόμβο του ψυγείου και ξέρω γιατί. Διακοπή ρεύματος. Συγχαίρω σιωπηλά τον εαυτό μου που έστω και σε υπνική κατάσταση αντιλήφθηκε πως κάτι δεν πήγαινε κατά το δοκούν. Εννοώ πέρα από την πανδημία και τον υποχρεωτικό εγκλεισμό που είναι απόλυτα φυσιολογικά και εντελώς λογικά.

“Οκ!” σκέφτομαι. “Αυτό ήταν. Έτσι θα ξεκινήσει. Μετά την πανδημία η παγκόσμια διακοπή ρεύματος που δεν την είχε προβλέψει ο Νοστράδαμος αλλά κάμποσες post apocalyptic σειρές και ταινίες. Όλος ο πλανήτης θα παραλύσει. Φαινόμενα street riots θα αρχίσουν να εκδηλώνονται. Τα σούπερ μάρκετ θα κλείσουν, οι τράπεζες θα είναι άχρηστες κι εγώ θα έχω ελάχιστη βενζίνη, ίσα ίσα για να φτάσω μέχρι το Σούνιο και να προσευχηθώ στον Ποσειδώνα για ένα θαύμα.”

Σκέφτομαι να σηκωθώ αλλά μετά αποφασίζω ότι η καταστροφή της ανθρωπότητας δε μου απαγορεύει να κοιμηθώ δυο ωρίτσες ακόμα. Η ανθρωπότητα μπορεί να καταστρέφεται ενόσω εγώ κοιμάμαι και να συνεχίσει ανενόχλητη αφότου ξυπνήσω και δεν πιω καφέ γιατί δε θα έχω ρεύμα.

Μισή ώρα μετά αποφασίζω να σηκωθώ και να ρίξω κλεφτές ματιές έξω από το παράθυρο, εκεί όπου καραδοκεί ο ιός. Παρατηρώ τη γειτονιά. Βυθισμένη στο σκότος και την απόλυτη ησυχία. Οι άνθρωποι ανυποψίαστοι για το επικείμενο κακό κοιμούνται αμέριμνοι. Άραγε πως θα αισθανθούν όταν αντιληφθούν πως το αγαπημένο τους μαγικό κουτί που τους ταΐζει τρομολαγνικές ειδήσεις δεν πρόκειται να ξαναλειτουργήσει ποτέ;

Κοιτάζω λίγο πιο πέρα, πιο ψηλά προς τον Υμηττό. Διακρίνω φώτα σε ορισμένα σπίτια. Ώστε έτσι λοιπόν! Το μετά αποκαλυπτικό σκηνικό έχει μόνο τοπικό χαρακτήρα. Ξαναπέφτω για ύπνο. Έχω πρωινό σούπερ μάρκετ που με περιμένει σε λίγες ώρες και οφείλω να βρίσκομαι εκεί νωρίς για να πιάσω καλή θέση στη σειρά προκειμένου να ασκήσω απρόσκοπτα το καταναλωτικό μου δικαίωμα.

Στην αναχώρηση για το σούπερ μάρκετ η τοπική διακοπή ρεύματος δεν έχει αποκατασταθεί. Το ρεύμα δεν έχει επανέλθει. Στην επιστροφή το ίδιο. Οι ώρες περνούν. Έχω ήδη κάνει την πρωινή μου βόλτα παρέα με τη σκυλίτσα μου και με τη δήλωση ανά χείρας που βεβαιώνει πως είμαι καλό και υπάκουο παιδί, γι’ αυτό η Candy συμφώνησε να με βγάλει τσάρκα.

Έχει φτάσει σχεδόν μεσημέρι και το κινητό μου κοντεύει να αποφορτιστεί εντελώς. Αυτο το μικρό εύθραυστο smartphone έχει απομείνει ο μοναδικός συνδετικός μου κρίκος με την ανθρωπότητα. Όπως και πολλοί άλλοι έχω βασιστεί πλήρως επάνω του έχοντας καταργήσει τη συσκευή της γραμμής του σταθερού τηλεφώνου. Κοιτάζω με θλίψη την κόκκινη μπάρα επάνω στην οθόνη που διαρκώς μειώνεται και παραπαίει. Είμαι στο 3%. 3% πριν το απόλυτο χάος. Λίγα λεπτά μετά επέρχεται το χάος. Πλέον είμαι αποκομμένη τεχνολογικά και υπαρξιακά από το νήμα της διαδικτυακής ζωής.

Η σύνδεσή μου με την εφαρμογή του Scribd και τα βιβλία που διάβαζα εκεί κόβεται βιαίως. Αποφασίζω να ανοίξω το Kindle όπου είχα κατεβάσει κάποια ενδιαφέροντα ebooks. “Μπαταρία χαμηλή” με ενημερώνει ένα προειδοποιητικό μήνυμα. “Παρακαλώ συνδέστε τη συσκευή με φορτιστή”. Γελάω πικρά. Πολύ πικρά. Δε σκέφτομαι καν να πιάσω στα χέρια μου χάρτινο βιβλίο. Τόσο πολύ έχω εθιστεί στα pixels και την 4G τεχνολογία;

Έχει καταφθάσει το απόγευμα. Ένα κρύο απόγευμα, το πιο κρύο εδώ και αρκετό καιρό. Έχω φορέσει το μπουφάν μου και ατενίζω τον γκρίζο ουρανό έξω από το παράθυρο. Αν ήταν μία μέρα pre apocalyptic, τον καιρό δηλαδή προτού την πανδημία που απειλεί την ανθρωπότητα με τον ιό του φόβου και του πανικού, θα είχα φύγει για άλλη γη, άλλα μέρη. Αλλά τώρα, πως ακριβώς θα δικαιολογούσα την επιθυμία μου για έξοδο; Και που ακριβώς θα πήγαινα; Για καφέ; Σε κάποιο βιβλιοπωλείο να ξοδέψω αμέτρητες ώρες προσπαθώντας να αποφασίσω ποιο από τα εκατό βιβλία που έχω βάλει στο μάτι θα επιλέξω; Σ’ ένα φιλικό σπίτι; Μα όλα αυτά είναι απαγορευμένα. Και ποιος είναι ο κωδικός για κατάσταση εκτάκτου ανάγκης λόγω διακοπής ρεύματος; Τι θα γράφω στο μήνυμα προς την κεντρική υπηρεσία που ελέγχει τα πήγαινέλα μας; Help, I need somebody? Ξέρουν από Beatles εκεί ή δε θα αντιληφθούν το κρυμμένο νόημα;

Σκέφτομαι πως αν η βλάβη δεν αποκατασταθεί σύντομα θα χρειαστεί να πάω στο σούπερ μάρκετ για να αγοράσω κεριά. Και μπαταρίες για το φακό. Και επίσης πρώτες ύλες για να κατασκευάσω μία δική μου γεννήτρια just in case. Κοιτάζω με ζήλια το πιο κάτω τετράγωνο. Έχει ρεύμα. Τους άτιμους! Είναι εξίσου ζηλευτοί με αυτούς που βάζουν πετρέλαιο το χειμώνα. Προνομιούχοι, ελίτ!

Πάνω σε αυτές τις μαύρες και άραχνες σκέψεις ακούω ξαφνικά το ψυγείο. Η ώρα είναι λίγο μετά τις έξι. Αν δεν ήμουν τέρας ψυχραιμίας θα είχα βάλει ήδη τα κλάματα και θα έστελνα φιλιά ευγνωμοσύνης στο γενικό πίνακα όπου το αναμμένο φωτάκι/ένδειξη με ενημερώνει πως το ρεύμα έχει επανέλθει.

Ανάβω το φως, τη σόμπα, τον υπολογιστή, βάζω το κινητό και το Kindle να φορτίσουν. Ποια πανωλεθρία, ποια καταστροφή, ποια πανδημία; Χωρίς ρεύμα είμαστε χαμένοι. Αλλά ίσως και όχι. Χωρίς ρεύμα θα ήμασταν μία χαρά αν είχαμε ο ένας τον άλλο. Συνειδητοποιώ πως ο μεγάλος μου φόβος ήταν ότι λόγω διακοπής θα έχανα έστω αυτή τη διαδικτυακή επαφή με την ανθρωπότητα. Ας μην είχα φως αλλά ας μπορούσα να επικοινωνώ με τους άλλους. Μεγάλο πράμα η αλληλεπίδραση. Και πόσο έχει διαστρεβλωθεί μία τόσο σημαντική ανάγκη με όλα αυτά που γίνονται…

Για σκεφτείτε… Πως θα ήταν η ζωή χωρίς ρεύμα και με απαγόρευση κυκλοφορίας; Σας ήρθε μία ανατριχίλα τρόμου ε; Το ρεύμα δεν είναι τίποτα. Το θέμα είναι να μη χάσουμε την ανθρώπινη επαφή, την ομορφιά της εγγύτητας που τώρα προκαλεί σε πολλούς από εμάς αποστροφή. Αυτό είναι το παιχνίδι που καλούμαστε να παίξουμε και οφείλουμε να βγούμε κερδισμένοι, πιο συνειδητοποιημένοι, πιο δυνατοί. Μας έχουν πει να Μένουμε σπίτι αλλά Δε Μένουμε στο Φόβο. Δεν το ξεχνάμε αυτό. Ποτέ!

*Αφιερωμένο στο γκρουπ του Shut Up and Write όπου και γράφτηκε, στην online συνάντησή μας, το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κειμένου.