Πρώτες ημέρες απαγόρευσης κυκλοφορίας. Μερικές φορές μπερδεύομαι όταν ανοίγω το ραδιόφωνο και φοβάμαι ότι θα ακούσω καμία από τις ξακουστές ομιλίες/διαγγέλματα του Παπαδόπουλου (δεν εννοώ τον γνωστό ηθοποιό/παρουσιαστή) αλλά μετά επανέρχομαι στη σύγχρονη πραγματικότητα της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της έλλειψης αντισηπτικών. Όλα βαίνουν καλώς στη Strangetopia και σκέφτομαι ότι αν, ως εκ θαύματος, κάποιος δόκτωρ Φρανκεστάιν επανέφερε στη ζωή τον Aldous Huxley η πρώτη φράση που θα αναφωνούσε εκείνος αμέσως μόλις άνοιγε τα μάτια του δεν είναι “Γιατί έχω αυτές τις ασύμμετρες ραφές στο πρόσωπό μου;” αλλά “ω, τι κόσμος, μπαμπά!” και θα ξεκινούσε ευθύς να γράφει καινούργιο βιβλίο με τον τίτλο “Θαυμαστός Καινούργιος Κορωνοϊός”.

Ο χρόνος κυλάει περίεργα όταν είσαι διαρκώς μέσα στο σπίτι και βγαίνεις έξω μόνο όταν το προστάζει το κατοικίδιό σου. Πλέον αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να είμαι εγώ αυτή που φορά το λουρί και η σκυλίτσα μου να με βγάζει βόλτα. Μέσα σε όλα όσα γίνονται δε νομίζω πως αυτό θα προσέθετε ιδιαίτερα στη συνολική παραξενιά της γενικότερης κατάστασης.

Έχουμε μόλις επιστρέψει από την πρωινή μας βόλτα με τη βεβαίωση/υπεύθυνη δήλωση ανά χείρας. Επειδή βαριέμαι να γράφω κάθε φορά καινούργια δήλωση και δε θέλω ταυτόχρονα να ενημερώνω τον πενταψήφιο για τις μετακινήσεις μου, έχω δημιουργήσει μία χειρόγραφη βεβαίωση στην οποία αλλάζω την ημερομηνία και την ώρα. Καθώς όμως θεωρώ και λίγο τυποποιημένο και απρόσωπο το κείμενο που παρουσίασε το υπουργείο ως αιτιολόγηση 6 (κίνηση με κατοικίδιο) αποφάσισα να δώσω το δικό μου προσωπικό χρώμα στην επεξήγηση της απρόσμενης παρουσίας μου στον εξωτερικό κόσμο. Η βεβαίωσή μου αναφέρει πως “Βρίσκομαι σε αυτό το σοκάκι τούτη δω τη στιγμή προς ανακούφιση των σωματικών αναγκών της πανέμορφης σκυλίτσας μου, ονόματι Candy. Είναι επιτακτική η έξοδός της, ειδάλλως θα ανακουφιστεί μέσα στο σπίτι με ολέθριες συνέπειες.”

Μετά λοιπόν απ’ όλες αυτές τις τυπικές γραφειοκρατικές διαδικασίες που εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη βόλτα μας και την κατοπινή τελετουργία με τα αντισηπτικά και τις απολυμάνσεις όταν επιστρέφουμε σπίτι, βρισκόμαστε τη συγκεκριμένη ημέρα σε μία φάση συντροφικής ενατένισης, εκείνη με το κεφαλάκι της ακουμπισμένο στο γόνατά μου κι εγώ να τη χαϊδεύω παρατηρώντας ταυτόχρονα τον ουρανό έξω από το τζάμι. Ευτυχώς έχουμε άπλετη θέα προς τον Υμηττό και το οπτικό μου πεδίο είναι γεμάτο ουρανό και βουνό.

Άξαφνα έτσι όπως είμαστε χαλαρές αντιλαμβάνομαι πως έχει σηκώσει ξαφνικά το κεφάλι ενώ το βλέμμα της στηλώνεται εκεί προς τα έξω, στον απαγορευμένο χωρίς βεβαιώσεις και βεβαιότητες κόσμο. Κοιτάζω κι εγώ και το βλέπω. Είναι ένα σμήνος πουλιών που πετούν σε σχηματισμό. Είναι η τρίτη φορά που το βλέπω από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό το θέμα με τον SARS-CoV-2.

Η πρώτη φορά ήταν λίγες ημέρες αφότου είχε ξεκινήσει η δέσμη σταδιακών απαγορεύσεων. Κατηφόριζα προς το σούπερ μάρκετ με βαριά καρδιά, γεμάτη ανησυχία και μελαγχολία. Και τότε εκεί, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, είδα το σμήνος να στραφταλίζει σα να είχε πάρει φωτιά. Το θέαμα ήταν μαγευτικό. Έτσι όπως στριφογύριζαν όλα μαζί διαμορφώνοντας συνεχώς καινούργιους σχηματισμούς, το τελευταίο φως έπεφτε επάνω τους και έκανε τα πουλιά να μοιάζουν με σμήνος από φοίνικες που γίνονταν στάχτη και ξαναγεννιόντουσταν με κάθε βούτηγμα στο κενό. Ήταν καθαρή μαγεία. Ήθελα να βουτήξω από το χέρι έναν οποιονδήποτε περαστικό για να μοιραστώ μαζί του την εμπειρία. “Δες, δες! Δες τι θαύματα υπάρχουν στον κόσμο. Μα πες μου τώρα! Δεν είναι υπέροχο;” Όμως ελάχιστοι περνούσαν από το σημείο που βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή και από εκείνους κανείς δεν έδινε σημασία στο θαύμα της ζωής που συνέβαινε εμπρός στα μάτια μας. Καθείς κοίταζε να αποφύγει τον άλλον, τον πιθανό φορέα και κομιστή του ιού.

Η δεύτερη ήταν λίγες ημέρες μετά, στην πρωινή μας βόλτα. Εκεί στη μέση του καθαρού ουρανού το σμήνος ήρθε πάλι να μας χαιρετήσει. Σταματήσαμε στη μέση του δρόμου με κομμένη την ανάσα να απολαύσουμε το συμμετρικό πέταγμα, τους χορευτικούς σχηματισμούς.

Η τρίτη ήταν η σημερινή. Πια θεωρώ ότι είναι ένα σημάδι, μία υπενθύμιση πως ο κόσμος μας είναι όμορφος, γεμάτος από μαγεία που περιμένει να την ανακαλύψουμε, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να μας τονίζουν διαρκώς πως η ζωή είναι φόβος και απομόνωση.

Έτσι όπως καθόμαστε με την Candy και παρατηρούμε το μαγικό θέαμα μου έρχεται στο μυαλό μία από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου, που ξέρω ότι θα την κουβαλώ μαζί μου μέχρι και τα βαθιά γεράματα.

Ήταν πριν αρκετά χρόνια. Οδηγούσα με το αυτοκίνητο σε έναν επαρχιακό δρόμο όταν με ξεπέρασε γοργά και στάθηκε μπροστά μου σχεδόν, ένα σμήνος από ψαρόνια. Ήταν τόσα πολλά που έμεινα άναυδη. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και βγήκα έξω για να τα δω καλύτερα. Ήταν πολύ κοντά μου και είχα την αίσθηση πως με είχαν περικυκλώσει. Ξαφνικά έτσι όπως τα έβλεπα να στροβιλίζονται αρμονικά δεξιά, αριστερά και πάνω από εμένα ένιωσα να περιβάλλομαι από μία αίσθηση απεριόριστης ελευθερίας, αγάπης και ομορφιάς. Όλα ήταν όπως θα έπρεπε να είναι κι εγώ βρισκόμουν στο μέση αυτού του μαγευτικού στροβίλου και συνάμα ήμουν στο κέντρο μου. Αισθανόμουν τόση ευτυχία που, ενώ γελούσα, συνειδητοποίησα πως τα μάτια μου είχαν πλημμυρίσει με δάκρυα. Το στροβίλισμα της ελευθερίας κράτησε κάμποσα λεπτά. Όταν άρχισαν σιγά σιγά να απομακρύνονται δεν ξεκίνησα αμέσως για να φύγω αλλά κάθισα λίγη ώρα ακίνητη για να θαυμάσω την πεδιάδα που απλωνόταν εμπρός μου και την απλή άφατη χαρά του να είμαι ζωντανή.

Ξαναγυρίζω στο τώρα. Το σμήνος χάνεται σιγά σιγά στο βάθος του ορίζοντα χορεύοντας διαρκώς μέσα στους μυστικιστικούς του σχηματισμούς. Η Candy, που τόση ώρα ήταν προσηλωμένη, ακουμπά πάλι το κεφαλάκι της στα γόνατά μου κι εγώ έχω απομείνει πλέον με μία αίσθηση γαλήνης. Αφού ο κόσμος είναι γεμάτος με τέτοιες ομορφιές, η ζωή μας δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει.

Τα πουλιά είναι ελεύθερα κι όμως επιλέγουν να πετάνε μαζί γιατί έτσι είναι πιο δυνατά. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Αυτή είναι η δύναμή μας. Να είμαστε ελεύθεροι αλλά συνάμα να αλληλοσυνδεόμαστε σε μαγικούς σχηματισμούς. Αυτή είναι η ομορφιά, το μυστήριο που καμία επιστήμη δε θα μπορέσει να ερμηνεύσει με αριθμούς, διαγράμματα και επιστημονικές διατριβές.

Κοντεύουμε όμως να το ξεχάσουμε γιατί μας έχει προσβάλει ο ιός. Και είναι όντως εξαιρετικά μεταδοτικός ο ιός του φόβου και του πανικού. Οι καιροί είναι περίεργοι και για να παραφράσω τον Charles Dickens “It is the best of times, it is the worst of times”. Δε χρειάζεται να γίνουμε φορείς του ιού. Προσέχουμε αλλά κυρίως δεν ξεχνάμε. Όσο και αν Μένουμε Σπίτι δε Μένουμε στον Φόβο.

*Murmuration : Δεν υπάρχει αντίστοιχη λέξη στα ελληνικά. Στην ουσία χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα σμήνος από ψαρόνια.
*Φωτογραφία – Πηγή από εδώ. Φωτογράφος : Daniel Biber, Germany, Shortlist, Professional, Natural World & Wildlife, 2018 Sony World Photography Awards