Είναι ένα απόγευμα παρόμοιο με όλα τ’ άλλα τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω ακόμα πως θα είναι το τελευταίο απόγευμα του εκούσιου εγκλεισμού. Kάνοντας scroll στο Facebook σε εναγώνια αναζήτηση κάποιας αισιόδοξης είδησης παρατηρώ ξανά και ξανά το ίδιο μοτίβο να περνά μπροστά από τα μάτια μου. Μία αχανής θάλασσα αναρτήσεων που σφύζει από φόβο και τρομολαγνεία. Με τον καιρό μαθαίνεις να κολυμπάς εν μέσω τρόμου όπως το μεταλλαγμένο ψάρι σε μολυσμένα νερά. Παρόλη όμως την εκπαίδευσή μου, ομολογώ πως κάποιες φορές πιάνομαι εξαπίνης όταν βρίσκομαι μπροστά σε μία απρόσμενη φρίκη που ξεπετάγεται όπως η κατσαρίδα πίσω από την πόρτα.

Το scrolling σταματά απότομα συναντώντας μία ανάρτηση που πληροί απόλυτα τις προδιαγραφές για να μπει στην κατηγορία: “Αποκάλυψη τώρα!”. Η συντάκτρια είναι ιατρός και μας ζητά να επιστήσουμε την προσοχή μας γιατί όσοι επωάζουν τον ιό θα τον εκδηλώσουν μέσα την κρίσιμη εβδομάδα που ακολουθεί. Όλα αυτά τα αναφέρω γενικά από τα λίγα που θυμάμαι γιατί η ατμόσφαιρα του κειμένου ήταν πολύ περισσότερο δραματική.

Κοίταζω την ανάρτηση ξανά και ξανά. Τη διαβάζω πάλι κανονικά, έπειτα διαγώνια, γυρίζω το κεφάλι στο πλάι για να δω μήπως αντιληφθώ κανένα κρυφό νόημα που διαφαίνεται μόνο απ’ αυτή την οπτική γωνία. Βάζω το “επωάζουν” δίπλα δίπλα στο “κρίσιμη” και τα μελετώ προσεκτικά. Η επιλογή των συγκεκριμένων λέξεων και της γενικότερης φρασεολογίας φαίνεται κάπως τρομακτική, ιδίως σε όποιον έχει μεγαλώσει με ταινίες του Romero και γνωρίζει καλά πως τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα.

Μία εικόνα βγαλμένη από το κοντινό μέλλον μου περνά από το μυαλό. Το πρωί που θα βγάλω βόλτα τη σκυλίτσα μου συμβαίνει να συναντήσω έναν τυχαίο περαστικό, φαινομενικά υγιή. Τον παρατηρώ με επιφύλαξη να περπατά προς την αντίθεση κατεύθυνση στο πεζοδρόμιο απέναντι από εμένα. Ο καθένας στην πλευρά του και όσο γίνεται πιο μακριά ο ένας από τον άλλο. Ξαφνικά και λίγο πριν διασταυρωθούν εξ’αποστάσεως οι ζωές μας και συνεχίσουμε μετά την πορεία μας, σταματά απότομα με μία έκφραση στο πρόσωπό του σα να πνίγεται. Έπειτα τον πιάνουν σπασμοί. Έντονοι σπασμοί. Μαζί με τη σκυλίτσα μου τον κοιτάζουμε παγωμένες καθώς βολοδέρνει εκεί δα σα να τον διαπερνά υψηλής τάσεως ηλεκτρικό ρεύμα. Ψυχανεμίζομαι τι μπορεί να συμβαίνει αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ. Το θέαμα με μαγνητίζει και συνάμα με τρομάζει. Έπειτα από λίγα φρικτά λεπτά οι σπασμοί σταματούν. Τον βλέπω με τρόμο να σηκώνει το βλέμμα, ένα βλέμμα γυάλινο, το βλέμμα ενός ζόμπι βγαλμένου από τη “Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών”. Αρχίζει να μας πλησιάζει τρεκλίζοντας με μία γκροτέσκα γκριμάτσα να του στραβώνει αφύσικα το στόμα και τα χέρια του προτεταμένα σα να θέλει να με βουτήξει από το λαιμό. Όλα αυτά θα συμβούν γιατί “επώαζε” κι εγώ είχα υποτιμήσει το πόσο “κρίσιμη” είναι η κατάσταση.

Τινάζω το κεφάλι μου για να ξεφορτωθώ όπως όπως τη φριχτή εικόνα που μου μετέδωσαν τα γραφόμενα της ιατρού. Μπαίνω στο προφίλ της για να δω μήπως έχει πιο εμπεριστατωμένες πληροφορίες για το όλο θέμα πέρα από την creepy ανάρτηση. Πέφτω επάνω σε μία selfie με duck face. Από κάτω η φραση “STOP COVID-19”. H ιατρός φαίνεται προσεγμένη και τέλεια μακιγιαρισμένη. Διακρίνω στο προφίλ της ένα touch από attention seeker αλλά δε βλέπω κανένα επιστημονικό άρθρο με πληροφορίες που θα με βοηθήσουν. Κλείνω τη σελίδα. Ήθελα να ήξερα, ιατρέ, αν σας κυνηγούσε ένα ζόμπι, που μέχρι πριν λίγο “επώαζε”, εσείς πως θα αισθανόσασταν;

Δεν έχω προλάβει να συνέλθω καλά καλά από το φαντασιακό συναπάντημα με τον νεκροζώντανο όταν διαβάζω πως ανακοινώθηκε απαγόρευση της κυκλοφορίας με έναρξη την επομένη στις 06.00 το πρωί. Προλαβαίνω να πάω στο σούπερ μάρκετ και να το αδειάσω απ’όλα τα χαρτιά υγείας; Προλαβαίνω αλλά δε θα το κάνω. Θα αφήσω το αύριο να αιωρείται στην αβεβαιότητα του ασκούπιστου πισινού. Έτσι για να παρουσιάζει η ζωή μεγαλύτερο ενδιαφέρον και να ανακαλύψουμε ξανά τη χαρά του μπιντέ. Πληροφορούμαι επίσης με ευχαρίστηση πως ανήκω στους προνομιούχους που θα μπορούν να συνοδεύουν στη βόλτα τα κατοικίδια τους. Έτσι ακριβώς αναφέρει η ανακοίνωση του Υπουργείου. Εμείς θα συνοδεύουμε τα κατοικίδιά μας σε βόλτα. Ελπίζω η σκυλίτσα μου να έχει τη μεγαλοψυχία να με αφήνει να βαδίζω δίπλα της τραβώντας με με το λουράκι για να με οδηγεί στην κατάλληλη κατεύθυνση.

Τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα από τη μία στιγμή στην άλλη. Συνειδητοποιώ πως η πορεία από εδώ και στο εξής θα θυμίζει το ταξίδι της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων. Down the rabbit hole! Μία νέα πραγματικότητα ανοίγεται που σαν πρώτη εντύπωση φαίνεται τρομακτική. Και είναι από πολλές πλευρές. Το άγνωστο πάντα μας τρομάζει. Χρειάζεται προσοχή αλλά όχι πανικός. Προσοχή, ευελιξία και επιθυμία για προσαρμογή. Υπάρχει μία έντονη διάθεση από τα περισσότερα Μ.Μ.Ε. να μας φοβίσουν γιατί ο φόβος πουλά. It’s good for business. Η ενημέρωση απαιτεί διασταύρωση πληροφοριών και κριτική σκέψη. Και δε χρειάζεται να είναι διαρκής έτσι ώστε να βιώνεις μία συνεχιζόμενη κατάσταση αυτοσυντηρούμενου πανικού. Ναι, τώρα απευθύνομαι σ’εσένα, τρομαγμένε αναγνώστη, που σκέφτεσαι πως τα πάντα τελείωσαν. Τίποτα δεν τελείωσε. Έκανες μία απότομη στροφή στη διαδρομή και βγήκες σ’άλλα μέρη, αυτό είναι όλο. Μείνε σπίτι αλλά μη μένεις στον τρόμο. Η ζωή συνεχίζεται, μην το ξεχνάς! Κάτω στη λαγουδότρυπα υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Μπορείς με λίγη προσοχή να αποφύγεις τη Ντάμα Κούπα και να κάνεις κυρίως παρέα με τα cool παιδιά, τη Γάτα Cheshire και τον Τρελό Καπελά.

Το κυριότερο όμως είναι πως… οι κατακλυσμιαίες αλλαγές που συμβαίνουν σηματοδοτούν έναν εντελώς καινούργιο τρόπο γραφής των φαντασιακών διηγημάτων. Πλεόν δε χρειάζεται να σκεφτώ κάποια πλοκή, να εφεύρω χαρακτήρες, τα γνωρίσματα, τις παραξενιές και τις αδυναμίες τους. Οι αφηγήσεις γράφονται κυριολεκτικά από μόνες τους. Λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα ολόκληρα κεφάλαια strangetopia (και όχι δυστοπίας γιατί δεν έχουμε βγει από μυθιστόρημα του William Gibson) δημιουργούνται σχεδόν μπροστά μας και στην ουσία περιμένουν από ένα λεπτεπίλεπτο χέρι, που πλένεται διεξοδικά τουλάχιστον τριάντα φορές την ημέρα και για είκοσι δευτερόλεπτα τη φορά, να καταγράψει απλά τα γεγονότα και να τους δώσει μία αφηγηματική πνοή. Καλώς ήρθατε στον κόσμο της strangetopia.