Νεαρή γυναίκα φιλόδοξη, με πτυχία και περγαμηνές, εμφανίσιμη,που φροντίζει τον εαυτό της και έχει δημιουργήσει έναν ενδιαφέροντα κοινωνικό κύκλο, ψάχνει. Είναι μόνη και ψάχνει. Φυσικά αυτό δεν το λέει πουθενά, ούτε στον εαυτό της, ακόμα και τα δύσκολα εκείνα βράδια που είναι “μόνη σε διπλό κρεβάτι και δε μπορεί να κλείσει μάτι”. Εκείνες τις φρικτές νύχτες είναι σα να βγαίνει στην επιφάνεια ένα βαθύτατος πρωτογενής φόβος που αγγίζει, μη σας πω ότι σφιχταγκαλιάζει, τον τρόμο.
Νεαρή γυναίκα πριν λίγο καιρό βγήκε από πολυετή σχέση. Δεν περνούσε καλά, αυτό είναι αλήθεια. Ένιωθε ότι την υποτιμά, τούτο είναι γεγονός. Και στο τέλος τον χώρισε. “Και πολύ καλά έκανα” επαναλαμβάνει διαρκώς στον εαυτό της αλλά είναι σαν κάτι να την τσιγκλάει εκεί βαθιά κάθε φορά που το λέει αυτό. Είναι η αιχμηρή βελόνα μίας δηλητηριώδους αμφιβολίας. “Κι αν έκανες λάθος;” της σιγοψιθυρίζει. “Αν δεν βρεις ποτέ κανέναν άλλον; Τότε;” Κι εκεί η ηρωίδα μας κλείνεται στο μπάνιο και μπήγει τα κλάματα ή καταφεύγει στο κουτί με τις πάστες που διατηρεί για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης στο ψυγείο.
Νεαρή γυναίκα ανασυντάσσεται. Μπορεί και μόνη της να περνά καλά. Ούτως ή άλλως τα καταφέρνει μια χαρά. Έχει μία καλή δουλειά, φίλους, κοινωνική ζωή, κάνει ταξίδια. Πρέπει επιτέλους να μάθει να στηρίζεται στα πόδια της. Και όντως το προσπαθεί πάρα πολύ. Ξεκινά γυμναστήριο, διαλογισμό, διαβάζει, βλέπει κοινωνικές ταινίες που πάντα ήθελε και με εκείνον ποτέ δεν μπορούσε γιατί δεν τον ενδιέφεραν “τα μυξοδράματα” όπως τα αποκαλούσε. Επίσης νεαρή γυναίκα γίνεται υπέρμαχος του αγώνα κατά της πατριαρχίας. Εκεί πραγματικά τα δίνει όλα. Συνειδητοποιεί πόσα δεινά έχει επιφέρει και στη δική της τη ζωή η καταπίεση και τα πρότυτα της πατριαρχίας και αυτό τη γεμίζει θυμό. Αρχίζει να εκφράζεται στα social media κατά της πατριαρχίας, μιλάει στις φίλες της για τη διάκριση των φύλων και τον σεξισμό. Εκείνες πραγματικά φαίνονται ενθουσιασμένες με την ιδέα και την ενστερνίζονται αυτομάτως. Μέχρι τη στιγμή βέβαια που πρέπει να γυρίσουν σπίτι και ο σύζυγος ή ο σύντροφος περιμένει ένα πιάτο φαγητό και κάποια να πλύνει τη στοίβα με τα πιάτα που έχουν αρχίσει να ξεχειλίζουν από τον νεροχύτη.
Κάποια χρόνια περνούν. Η ηρωίδα της ιστορίας μας φαινομενικά και εξωτερικά έχει πραγματικά ανθίσει. Ο διαλογισμός, το γυμναστήριο, η διατροφή την έχουν κάνει άλλον άνθρωπο. Φαίνεται δυναμική, ανεξάρτητη, κυρίαρχος του πεπρωμένου της. Μόνο κάποιος που έχει την ικανότητα να διακρίνει αυτά που κρύβουν οι άνθρωποι και από τον εαυτό τους θα μπορούσε να αντιληφθεί την απόγνωση στα μάτια της. Την απόγνωση που κραυγάζει ότι κάτι εντελώς λάθος και στραβό συμβαίνει μαζί της γιατί ακόμα είναι μόνη. Γιατί, μα τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, δεν μπορεί να βρει σύντροφο; Αφού προσπαθεί να τα κάνει όλα σωστά. Τα κουτάκια της ιδανικής γυναίκας γίνονται check το ένα μετά το άλλο. Έχει φτιάξει το τέλειο πακέτο. Τόσον καιρό περιμένει, τόσον καιρό αγωνίζεται και ιδροκοπά στο διάδρομο του γυμναστηρίου. Μετά από τόσα διαλογιστικά “Ωμ” ακόμα τίποτα. Αυτό για το οποίο διακαώς προσπαθεί δεν έχει έρθει. Ο τέλειος ο άντρας, αυτός που θα συμπληρώσει το διαμελισμένο της εαυτό, που θα δώσει νόημα σε μία ύπαρξη που είναι μισή χωρίς το σύντροφο, που είναι ο σκοπός κάθε γυναίκας, δε φαίνεται πουθενά. Ούτε με κυάλια, ούτε με τηλεσκόπιο.
Συχνά κατά τη διάρκεια της ημέρας κοιτάζεται στον καθρέφτη και αυτό που βλέπει τη φοβίζει, τη φοβίζει πολύ. Μία γυναίκα καθοδόν για τα δεύτερα άντα που δεν έχει άντρα. Και τότε την πιάνει πανικός. Όσο και αν προσπαθεί να εκλογικεύσει αυτό που αισθάνεται, κατά βάθος γνωρίζει πως μόλις πατήσει τα σαράντα τα πάντα θα αλλάξουν σα να τα άγγιξε ένα απομαγικό ραβδί. Η άμαξα θα γίνει και θα παραμείνει για πάντα μία μεσόκοπη κολοκύθα κι αυτή θα είναι μία γριά γεροντοκόρη που θα της λείπει μόνο ένα σετ από γκρινιάρες γάτες για να ολοκληρώσει την εικόνα της εκκεντρικής εργένισσας. Οι γκρίζες τρίχες θα εμφανιστούν και θα κατακυριεύσουν την πλούσια κόμη της. Η κυτταρίτιδα θα αρχίσει να παρασιτεί επάνω στους τορνευτούς της γλουτούς ενώ ο νόμος της βαρύτητας θα χτυπήσει αλύπητα το στητό της στήθος. Όσο για τις ρυτίδες, ω, οι ρυτίδες. Η εντροπία θα την καταρημάξει, είναι σίγουρη για αυτό και ποιος, στ’αλήθεια, ποιος θα γυρίσει να την κοιτάξει; Αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι μία γυναίκα μετά τα σαράντα είναι πιο πιθανό να πεθάνει σε τρομοκρατική επίθεση παρά να παντρευτεί.
Ενώ οι άντρες… Έχουν τον κόσμο στα πόδια τους. Και μετά τα σαράντα ανθίζουν ακόμα περισσότερο. Η αξία τους στο χρηματιστήριο της ανθρώπινης σεξουαλικότητας ανεβαίνει κατακόρυφα. Χρειάζεται να φοβούνται αυτοί ότι τα αβγά τους δε θα βοηθήσουν τον πληθυσμό να αβγατέψει; Όχι βέβαια! Ακόμα και στα πενήντα, που οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι γυναίκες θα πρέπει να βάλουν μία ταμπέλα που να γράφει “προς απόσυρση”, οι άντρες ακμάζουν και αφήνουν τις παρακμάζουσες συζύγους τους για να βρουν μία μικρότερη, νεαρότερη τσαπερδονοκωλοσφυρίχτρα που θα τους κάνει να ξανανιώσουν. Και το κάνουν γιατί μπορούν! Αχ, άτιμη ζωή, που άλλους τους ανεβάζεις στα ρετιρέ της πατριαρχίας και άλλες τις ρίχνεις στα τάρταρα της φυσικής φθοράς του χρόνου!
Η ηρωίδα μας έχει αρχίσει να χάνει τον ύπνο της. Μα δεν αξίζει κι αυτή έναν αξιόλογο σύντροφο προτού αρχίσει να σαφρακιάζει; Έναν σύντροφο που θα την κάνει να αισθανθεί ότι αξίζει γενικώς; Όσο και αν θέλει να πιστέψει ότι είναι αυτόφωτη, τελικά χρειάζεται το φως εκείνου να μπει πάνω από το δικό της και να το δυναμώσει γιατί κοντεύει να σβήσει. Τα χρόνια της εργένικης ζωής ήταν απλά η προετοιμασία για αυτό το κάτι το μεγάλο που είναι να έρθει να τη βρει. Όλα τα ταξίδια, οι έξοδοι, οι παρέες είχαν πάντα μία πικρή γεύση, αυτήν της μοναξιάς. Ποτέ δεν ήταν απόλυτα παρούσα σε κανένα από αυτά. Όλα τα έκανε με μισή καρδιά. Η άλλη της μισή ήταν εκεί έξω, έψαχνε τον ιδανικό άντρα, αυτόν που θα την έκανε να αισθανθεί πως υπάρχει κάποιο νόημα στη ζωή της, πως είναι ξεχωριστή. Τόσο λάθος είναι λοιπόν αυτό; Όχι, μάλλον όχι. Ούτως ή άλλως οι γονείς της που την υπεραγαπούσαν, από μικρή της έλεγαν ότι ο σκοπός της γυναίκας είναι να κάνει οικογένεια. Μόνο όταν κάνει οικογένεια θα αισθανθεί ότι εκπληρώνει το πεπρωμένο της.
Ώσπου επιτέλους… Γνωρίζει εκείνον. Ήταν απρόσμενο κι όμως κάτι μέσα της της έλεγε πως το περίμενε από πάντα. Εκείνος δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Ποτέ δεν είναι άλλωστε. Έχει μόρφωση, σημαντικόν. Έχει καριέρα και χρήματα, σημαντικότατον. Είναι εμφανίσιμος, εξαιρετικόν. Και κυρίως είναι δυναμικός και επιτέλους μπορεί να αφήσει τα ηνία του εαυτού της σε έναν άλλον, καθοριστικότατον.
Η σχέση οδηγεί σε γάμο και ο γάμος σε οικογένεια. Η ηρωίδα μας πλέον δεν εργάζεται. Δεν προλαβαίνει, τώρα με το παιδί. Η πολλά υποσχόμενη καριέρα της έχει κάνει φτερά και δεν πρόκειται, κατά πως φαίνεται, να ξαναγυρίσει όπως γυρίζουν τα αποδημητικά πουλιά. Περνάει τις ημέρες της στο σπίτι φροντίζοντας το παιδί και ασχολούμενη με το νοικοκυριό. Αυτή που κάποτε έλεγε πως εμείς οι γυναίκες οφείλουμε να διεκδικούμε ίσα δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή, τώρα με μεγάλη ευχαρίστηση έχει παραδώσει τα δικαιώματά της στο σύζυγό της. Και ξέρει πως αυτό είναι ασύμβατο με τις προηγούμενες επανασταστικές της, όπως τις χαρακτηρίζει πλέον, απόψεις, όμως το δικαιολογεί ως ένα crash test στην πραγματικότητα. Αισθάνεται κατά βάθος ανακουφισμένη που επιτέλους βρέθηκε ένας μπαμπάς/σύντροφος να την αναλάβει και να την προστατεύσει από αυτό που την φόβιζε περισσότερο, την ανεξαρτησία της και κατά συνέπεια την εξέλιξή της. Ο σύζυγος έπαιξε το ρόλο του κόφτη των δυνατοτήτων της. Ήρθε να κουμπώσει στις διδαχές από την παιδική της ηλικία, που ουσιαστικά ποτέ δεν ήθελε να αλλάξει. Είναι βολικό να βολεύεσαι. Ένας μικρός αργός θάνατος μέσα στη διανοητική νωθρότητα, σε προφυλάσσει τουλάχιστον από το φόβο της ελευθερίας. Κι αν μερικές φορές νιώθει, ένα κατά τη γνώμη της, ανεξήγητο σφίξιμο στο λαιμό το αποδίδει στο άγχος για το παιδί και όχι σε όλους τους άλλους καταπιεσμένους της εαυτούς που έπνιξε και θέλουν πίσω τη φωνή τους.
Μιλάμε και φωνάζουμε για την πατριαρχία που μας επιβάλλεται από τους άλλους κι όμως ελάχιστες συνειδητοποιούμε το ύπουλο φίδι της εσωτερικευμένης πατριαρχίας, της εσωτερικής μας φωνής που σκοπό της είναι να μας βάλει και διατηρήσει στο δρόμο της γυναίκας που το περισσότερο που μπορεί να ευχηθεί είναι να αναφερθούν σε αυτή ως την έξυπνη γυναίκα πίσω από τον επιτυχημένο άντρα. Πάντα όμως ένα βήμα πίσω. Και πάντα δεύτερη.
H εικόνα προ επεξεργασίας είναι illustration της Angie Wang. Μπορείτε να επισκεφθείτε το portfolio της εδώ