Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ Μπορείτε να διαβάσετε την τρίτη πράξη πατώντας εδώ Μπορείτε να διαβάσετε την τέταρτη πράξη πατώντας εδώ Είναι ένα ακόμα πρωινό Νοέμβρη. Για τους περισσότερους μία ημέρα ρουτίνας. Καθώς βγαίνω από το μετρό και προχωρώ προς το νοσοκομείο Έλενα σκέφτομαι ότι, σε αντίθεση με την πλειοψηφία, για εμένα η ζωή έχει σασπένς. Η ζωή είναι αβέβαιη. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και το μέλλον υπόσχεται περιπέτειες. Είναι η ημέρα που θα μου βγάλουν τα ράμματα και πιθανολογώ ότι θα μου πουν και τα αποτελέσματα της βιοψίας, άρα πέρα από τα ράμματα υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να έχουμε και δράματα. Αν τα δράματα είναι πολύ πιο δραματικά από αυτά που μπορώ να διαχειριστώ την παρούσα στιγμή, έχω ήδη καταστρώσει σχέδιο απόδρασης. Θα γυρίσω σπίτι, θα φτιάξω μία βαλιτσούλα με τα απολύτως απαραίτητα, θα πάρω παραμάσχαλα τη σκυλίτσα μου και το ίδιο βράδυ θα επιβιβαστώ στο πρώτο καράβι για Ικαρία. Θα βρω ένα μικρό σπιτάκι κοντά στη θάλασσα. Τα πρωινά θα σηκώνομαι και θα αγναντεύω το πέλαγος, όλη την υπόλοιπη ημέρα θα γράφω και θα καλλιεργώ το μποστάνι μου, ενώ το βράδυ θα πηγαίνω στην πλατεία του χωριού για να μιλάω και να κάνω παρέα με τους ντόπιους. Αν γνωρίζω με σιγουριά πως δε θα ζήσω πολύ, κάπως έτσι θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου και όχι μέσα στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Διασχίζω το γεφυράκι που οδηγεί στο Κέντρο Μαστού. Μπαίνω μέσα, κατευθύνομαι στη ρεσεψιόν και δηλώνω και σήμερα τα στοιχεία μου στη γνωστή κυρία με τα ρετρό γυαλιά. Κάτι είναι όμως διαφορετικό επάνω της αυτή τη φορά! Χμμ… Νομίζω ότι είναι τα γυαλιά που διαφέρουν. Έχω την εντύπωση πως ο σκελετός είναι άλλου χρώματος από αυτό που με είχε συνηθίσει. Ερμηνεύω αυτή την ανανέωση στο στυλ της ως καλό οιωνό και κάθομαι στην αίθουσα αναμονής. Έχω αποφασίσει να φέρω τη διαδικασία όσο μπορώ στα μέτρα μου ακολουθώντας το παράδειγμα του Frank Sinatra. My way λοιπόν και βγάζω βιβλίο από την τσάντα μου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην αξιοποιήσω το χρόνο που θα περιμένω, ας είναι και πέντε λεπτά, για να μπορέσω να διαβάσω. Έχω προσέξει ότι κανένας άλλος δεν το κάνει αυτό στο Κέντρο Μαστού και δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ γιατί. Το περιβάλλον ευνοεί το διάβασμα. Ησυχία υπάρχει, σε περισυλλογή είμαστε όλες. Καλύτερα να αφιερώνουμε όλη αυτή την περισυλλογή στην ανάγνωση παρά να ενδίνουμε σε αρνητικές σκέψεις όπως έκανα εγώ την πρώτη φορά που είχα έρθει. Τι είναι προτιμότερο; Να κάθομαι να σκέφτομαι τι διάολο μπορεί να έχω ή να διαβάζω αστυνομικά θρίλερ με ψυχοπαθείς δολοφόνους που επιδίδονται σε ακατανόμαστα εγκλήματα απερίγραπτης φρίκης; Νομίζω δε χωράει σύγκριση. Συνεχίζω λοιπόν το διάβασμα. Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Έχω απορροφηθεί πλήρως από την εξέλιξη της υπόθεσης, όταν ακούω να φωνάζουν το όνομά μου. Κάνω λίγα δευτερόλεπτα να επανέλθω στην πραγματικότητα. Είναι σα να βρισκόμουν ολόκληρα σύμπαντα μακριά βυθισμένη στον κόσμο του δολοφόνου με τη Mercedes. Σηκώνομαι κρατώντας ακόμα το βιβλίο για να μη χάσω τη σελίδα και κατευθύνομαι στα ενδότερα για ακόμα μία φορά. Με οδηγούν στην αίθουσα που είχα κάνει την επέμβαση. Αχ, αναμνήσεις! Εδώ μου βάλανε τα ράμματα, εδώ ελπίζω σήμερα και να μου τα βγάλουν. Μπαίνω μέσα. Υποθέτω ότι ακόμα και δύο λεπτά να κάνει να έρθει ο γιατρός γιατί να πάνε χαμένα; Σταμάτησα την ανάγνωση σε σημείο καμπής. Παρατάω τη τσάντα μου βιαστικά σε μία καρέκλα και σκαρφαλώνω στο ιατρικό ανάκλιντρο με το βιβλίο στο χέρι. Που είχαμε μείνει; Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει η αγγελική νοσηλεύτρια. Είναι για να πάρει κάτι. Μου χαμογελά με αυτό το ζεστό της χαμόγελο. Τι καλό διαβάζω, με ρωτάει. Stephen King της απαντώ. Με κοιτάζει ξαφνιασμένη καθώς βγαίνει έξω. Γελάω από μέσα μου. Μάλλον το προφίλ της γλυκούλας δε συμβαδίζει με τέτοιου είδους αναγνωστικές επιλογές. Προσοχή, Νάνσυ! Αν μάθουν ότι σου αρέσει και ο Λάβκραφτ θα καταστρέψεις ανεπανόρθωτα το image που με τόσο κόπο έχεις χτίσει στο Κέντρο Μαστού. Η πόρτα ανοίγει και πάλι και μπαίνει μία άλλη νοσηλεύτρια. Με κοιτάζει κι αυτή σαστισμένη. Την κοιτάζω κι εγώ, της χαμογελώ και επιστρέφω στο βιβλίο γυρίζοντας σελίδα. Παραμένει στην είσοδο και την ακούω που βήχει αμήχανα. Σηκώνω το βλέμμα από το βιβλίο. Ίσως θα είναι καλό να ετοιμαστώ, μου λέει. Ο γιατρός έρχεται από στιγμή σε στιγμή. Φεύγει κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Το να ετοιμαστώ είναι στην ουσία μία κωδική λέξη που σημαίνει “Βγάλτε, σας παρακαλώ, τα ρούχα σας από τη μέση και επάνω και ξαπλώστε”. Καταλαβαίνω πως πλησιάζει η κρίσιμη στιγμή και ότι πρέπει να βιαστώ. Σάλπιγγες ακούγονται από το βάθος. Όχι, δεν είναι η επέλαση του ιππικού. Είναι η επέλαση του γιατρού που κρατά όλες τις απαντήσεις στα θέματα που με ταλανίζουν. Αφήνω λοιπόν το βιβλίο και σπεύδω να “ετοιμαστώ”. Είμαι “έτοιμη” και έχω μόλις ξαπλώσει όταν ανοίγει απότομα η πόρτα. Είναι ο γιατρός Jedi, φουριόζος όπως πάντα με τη νοσηλεύτρια από πίσω του να προσπαθεί να τον προφτάσει. Αυτή τη φορά, ως εκ θαύματος, καταφέρνει να πατήσει έγκαιρα φρένο. Με ρωτάει πως είμαι. “Καλά” απαντώ. “Έχω αρχίσει να βρίσκω πάλι το mojo μου” που είναι και η αλήθεια. “Το mojo;” απορεί. “Είναι αυτό για το οποίο μιλάει ο άγγλος ντετέκτιβ;” Ποιος είναι αυτός ο άγγλος ντετέκτιβ; Κρατάω υποσημείωση μέσα μου για να το ψάξω μετά. Είχε καμία σχέση ο Sherlock Holmes με το mojο; Mε τόσο μεγάλες ποσότητες κοκαϊνης που κατανάλωνε μάλλον θα πρέπει να το είχε χάσει οριστικά. Επαναφέρω τις σκέψεις μου στο επίμαχο θέμα, αυτό δηλαδή που με καίει και με τσουρουφλάει. Καταρχάς ρωτάω αν θα βγάλουμε τα ράμματα. Μου λέει να δούμε πρώτα. Ας δούμε λοιπόν. Την ώρα που κοιτάζει την τομή αναφέρει πως έχουν βγει και τα αποτελέσματά μου. Μου κόβεται η ανάσα. “Εδώ είμαστε” σκέφτομαι. “Τώρα θα μάθεις, αγαπητή μου, αν πέρασες ή αν κόπηκες. Και σε αυτές τις εξετάσεις δεν ξέρω κατά πόσον υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες”. Ο γιατρός αποφασίζει πως τελικά μπορούμε να βγάλουμε τα ράμματα. Ναιιιι!!! Θέλω να αρχίσω να χτυπάω τα χέρια μου όλο ενθουσιασμό σα μικρό παιδί και να φωνάξω “Hurray!” Τα ράμματα βγαίνουν μαζί με δύο τρία δικά μου “Άουτς”, πιο πολύ ως αντανακλαστική αντίδραση, που κάνουν το γιατρό να με κοιτάξει μειδιώντας και εμένα να συνειδητοποιήσω πως μάλλον με θεωρεί πιο ευαίσθητη από το συνηθισμένο. Δεν πειράζει. Είναι και αυτό στοιχείο της μοναδικής προσωπικότητάς μου. Άουτς λοιπόν στη νιοστή, doc! Την ώρα που ντύνομαι λέει στη νοσηλεύτρια να φέρει τα αποτελέσματα. Η νοσηλεύτρια κάνει λιγότερο από δύο λεπτά να γυρίσει κι εγώ νιώθω πως έχουν περάσει δύο χρόνια. Η αδημονία μου έχει αρχίσει να καμπυλώνει το χωροχρόνο. Τη στιγμή που απλώνει το χέρι της και τα δίνει στο γιατρό καταλαβαίνω ότι ο χρόνος έχει σχεδόν παγώσει κι εγώ παρατηρώ τα πάντα να κινούνται φρικιαστικά αργά σαν να είναι ταινία που κάποιος την έχει βάλει να προχωρά με ταχύτητα λίγο πριν την απόλυτη στασιμότητα. O γιατρός πιάνει το φάκελο και ώσπου να τον ανοίξει έχω πάθει ήδη τρία εγκεφαλικά και ένα συγκοπτικό επεισόδιο. Οι κινήσεις του είναι σα να προσπαθεί να περάσει μέσα από κινούμενη άμμο κι εγώ νιώθω πως μέχρι να τελειώσει όλο αυτό θα έχει παρέλθει τουλάχιστον μία δεκαετία μπροστά από τα μάτια μου περιμένοντας να μάθω αν είμαι υγιής ή όχι. Η θεωρία της σχετικότητας του χρόνου βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο Κέντρο Μαστού, εδώ και τώρα! Παίρνει τη διάγνωση στα χέρια του, της ρίχνει μία ματιά που διαρκεί μία χιλιετηρίδα και γυρίζει υπερβολικά αργόσυρτα προς τα εμένα. Βλέπω το στόμα του να κινείται σα να μιλά μέσα από παχύρρευστο υλικό για μου πει πως… Είμαι καλά! Τα αποτελέσματα της βιοψίας είναι αρνητικά για κακοήθεια!! Την ίδια στιγμή ο χρόνος αρχίζει να κυλάει πάλι κανονικά και ο τεράστιος βράχος που ένιωθα ότι κρέμεται από πάνω μου περιμένοντας να με πλακώσει εξαφανίζεται. Δεν είχα αντιληφθεί πόσο μεγάλο βάρος αισθανόμουν μέχρι τη στιγμή που αυτό έφυγε. Έχω χάσει 30 κιλά στενοχώριας και άγχους. Είναι γεγονός! Το μόνο που θέλω είναι να χαμογελώ. Χαμογελώ υπερβολικά απ’άκρη σ’άκρη του προσώπου μου και ξέρω ότι μοιάζω με τη γάτα Cheshire εκείνη τη στιγμή αλλά καθόλου δε με μέλει γιατί είναι η δική μου στιγμή! Ο γιατρός μου τονίζει πως όταν πάω σπίτι δεν πρέπει να αρχίσω να γκουγκλάρω όλα όσα λέει η βιοψία γιατί δε θα βγάλω άκρη. Διάολε! Πως μπορεί να είχε προβλέψει ότι σκόπευα να κάνω αυτό ακριβώς; Τώρα θα είμαι με το φόβο ότι όταν πάω να πληκτρολογήσω έστω και μία λέξη από τα αποτελέσματα θα προβάλει ξαφνικά το χέρι του γιατρού μέσα από την οθόνη και θα μου βουτήξει το χαρτί με όλες τις πολύτιμες πληροφορίες! Το ξέρω ότι μπορεί να το κάνει. It’s a Jedi thing. Υπόσχομαι ότι δε θα προσφύγω σε απεγνωσμένες αναζητήσεις στο διαδίκτυο μόνο και μόνο για να αποφύγω αυτό το ενδεχόμενο! Είμαι έτοιμη να φύγω με τσάντες, βιβλία και εκπληκτική αίσθηση αλαφράδας. Ο γιατρός μου λέει ότι πρέπει να ξαναπάω σε τέσσερις μήνες μαζί με έναν ακόμα υπέρηχο στήθους. Εντάξει λοιπόν! Αποχαιρετώ και φεύγω σχεδόν πετώντας. Μόλις βγαίνω από την πύλη του νοσοκομείου ρίχνω προσεκτική ματιά τριγύρω. “Ωραία!” σκέφτομαι. “Ούτε γιατρός, ούτε ειδικευόμενος, ούτε αγγελική νοσηλεύτρια στα πέριξ!”. Βγάζω βιαστικά το φάκελο της βιοψίας. Τα χέρια μου τρέμουν από την ανυπομονησία. Ανοίγω το χαρτί με τα αποτελέσματα και διαβάζω: “要了解您必须先学中文” Αχά! Το ήξερα! Ήμουνα σίγουρη ότι θα ήταν στα κινέζικα. Είναι απίστευτο το ότι δεν μπορώ να κατανοήσω ούτε μία λέξη. Ξαναβάζω το φάκελο στην τσάντα μου. Δεν έχει σημασία. Το ρεζουμέ που με ενδιαφέρει είναι αυτό ακριβώς που ήθελα. Άρα δεν πειράζει που δεν ομιλώ τη γλώσσα των Μανδαρίνων. Ανοίγω πάλι τα φτερά μου και πετώ μέχρι το μετρό. Είναι ωραία μέρα για ελεύθερες πτήσεις σήμερα. Hello Athens, beautiful city!