Μπορείτε να διαβάσετε την πρώτη πράξη πατώντας εδώ Μπορείτε να διαβάσετε τη δεύτερη πράξη πατώντας εδώ Απόγευμα Σεπτέμβρη. Περιμένω στην αίθουσα αναμονής γνωστού διαγνωστικού κέντρου. Σε λίγη ώρα είναι το ραντεβού μου στο τμήμα Υπερήχου το οποίο έχει κλειστεί εδώ και παραπάνω από ένα μήνα. Ο συγκεκριμένος γιατρός που θα μου κάνει την εξέταση είναι περιζήτητος και το καρνέ του ήταν γεμάτο. Παρόλα ταύτα κατόρθωσα κι εγώ να χωρέσω στο πολυάσχολο πρόγραμμά του. Η παιδική φίλη/νοσηλεύτρια της ζωής μου ήταν ανένδοτη. Σε αυτόν θα πας, είναι πάρα πολύ καλός, σε αυτόν πάω κι εγώ. Συμφωνώ χωρίς πολλά πολλά. Εφόσον είναι δοκιμασμένος και έχει σφραγίδα έγκρισης από τη νοσηλεύτρια της ζωής μου θα προτιμήσω αυτόν και μόνο αυτόν! Αυτή τη φορά δεν έχω ιδιαίτερο άγχος. Μάλλον έχω αρχίσει να εξοικειώνομαι αρκετά με όλες αυτές τις φιλοκοινωνικές επισκέψεις στους ανθρώπους με τις άσπρες και πράσινες μπλούζες. Είναι ο τέταρτος γιατρός που συναντώ μέσα στο χρονικό διάστημα ενός μήνα και επιτέλους θα ήθελα η καταμέτρηση να σταματήσει προτού προσεγγίσω το νούμερο μίας βασικής ομάδας μπάσκετ. Εγώ που φρόντιζα πάντα να αποφεύγω διακριτικά όσους έχουν πάρει τον όρκο του Ιπποκράτη τώρα κάθομαι σε σαλόνια αναμονής, μπαινοβγαίνω σε ιατρεία, νοσοκομεία και διαγνωστικά κέντρα. Κάνω εξετάσεις, μεταφέρω τις εξετάσεις από μία ειδικότητα στην άλλη, μέχρι που μαθαίνω και νέους ιατρικούς όρους, τους οποίους συγκρατώ στην άμεση μνήμη μου για περίπου πέντε, κατά μέσο όρο, λεπτά. Μετά τους παρασέρνει το ποτάμι της λήθης. Εκτός βέβαια από τις αποτιτανώσεις. Οι αποτιτανώσεις παραμένουν σταθερή και διαχρονική αξία. Ο κύριος γιατρός/Υπέρηχος βγαίνει και αναγγέλλει το ονοματάκι μου. Πριν έναν μήνα θα αισθανόμουν σαν την debudante που την καλούν στον πρώτο της χορό. Τώρα είμαι όμως παλαιά καραβάνα. Μετά τους τρείς πρώτους γιατρούς έχω γίνει παλιοσειρά. Σηκώνομαι λοιπόν με άνεση και τον ακολουθώ. Μπαίνουμε σε μικρό και δροσερό, παραπάνω από το κανονικό, χώρο. Βασικά η αίσθηση προσεγγίζει το ελαφρύ ψύχος αλλά διατηρώ το coolness μου και εδώ. Έχω διαπιστώσει πως οι περισσότεροι χώροι εξέτασης έχουν μία έφεση προς τις πολικές θερμοκρασίες. Αναρωτιέμαι αν κρύβεται κάποιος επιστημονικός λόγος πίσω από αυτό ή απλά αν είναι θέμα ιδιοτροπίας. Ένα quirk που διακρίνει το ιατρικό DNA. Όπως στους βρικόλακες αρέσει να πίνουν αίμα, στους γιατρούς αρέσουν οι θερμοκρασίες Αλάσκας. Could be… Αφαιρώ τον από πάνω ιματισμό μου και ξαπλώνω στο γνωστό και οικείο πια ιατρικό ανάκλιντρο. Τα φώτα κλείνουν και έχουμε έναρξη της διαδικασίας. Hurray! H εξέταση παίρνει κάμποση ώρα. Με εξετάζει και από τις δύο πλευρές αλλά βλέπω πως επιμένει σε αυτήν όπου η εντοπιστική μαρτύρησε πως υπάρχει κάτι ύποπτο. Η επιμονή του μου κάνει εντύπωση. Τόση που σκέφτομαι ότι ακόμα και ο πιο αφοσιωμένος χρυσοθήρας στον Πυρετό Χρυσού του Κλοντάικ θα αισθανόταν ότι είναι ένας αργόσχολος τεμπέλης μπροστά σε τόση σχολαστικότητα. Όση ώρα υπομένω καρτερικά την παλινδρομική κίνηση του υπερήχου αναρωτιέμαι τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν για να καταστήσουν πιο ευχάριστο και εποικοδομητικό όλο αυτό το νεκρό χρονικό διάστημα όπου ο εξεταζόμενος απλά κοιτάζει το άπειρο αναμένοντας την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Η ιδέα μου έρχεται σαν επιφοίτηση από το Ιπποκράτειο πνεύμα. Ο φωτισμός είναι έτοιμος και ευνοεί μία τέτοια κατάσταση. Το μόνο που θα χρειαζόταν ακόμα είναι ένα μπολάκι ποπ κορν ραντισμένο με μία γενναία δόση πάπρικας και μία μηχανή προβολής. Ταυτόχρονα με την έναρξη της εξέτασης ξεκινά και η προβολή της ταινίας. Κινηματογραφικές παραγωγές προσαρμοσμένες στα ιατρικά δεδομένα. “Απόψε, κυρίες και κύριοι, ένα ακόμα κλασικό αριστούργημα βγαλμένο από τα αρχεία του Ε.Σ.Υ.! Και οι εφτά ήταν Υπέρηχοι!” Πέφτουν οι τίτλοι έναρξης. Η υπόθεση έχει ως εξής: Εφτά σκληροτράχηλοι Υπέρηχοι αναλαμβάνουν την υπεράσπιση αθώας κορασίδας, με ύποπτες αποτιτανώσεις, από έναν απροσδιόριστο εχθρό. Ο εχθρός είναι υποχθόνιος, εμφανίζεται στο σώμα ύπουλα και οδηγεί τα ανυποψίαστα θύματά του στην ασθένεια και συχνά και το θάνατο. Απαγορεύεται δια νυστεριού όμως να ειπωθεί το όνομά του δυνατά γιατί μπορεί να επισύρει αίσχιστα δεινά. “He who must be no named” δε λέγεται Βόλντεμορτ αλλά το πραγματικό του όνομα είναι… Η εξέταση ολοκληρώνεται προτού πέσουν οι τίτλοι τέλους. Τα φώτα ανάβουν. Σηκώνομαι και ντύνομαι ενώ ο γιατρός κάθεται στο γραφείο που βρίσκεται λίγο πιο πέρα. Φαίνεται σοβαρός, τόσο σοβαρός που αναρωτιέμαι αν θα μου ζητήσει να βγάλω μία λευκή κόλλα χαρτί για να γράψω πρόχειρο διαγώνισμα με μία και μοναδική ερώτηση: “Τι έχετε μάθει μέχρι τώρα για τις αποτιτανώσεις”. Φοβάμαι ότι σίγουρα θα έβγαινα εκτός θέματος. Πολλές και συγκεχυμένες οι πληροφορίες στο λαβύρινθο του διαδικτύου. Οι αποτιτανώσεις είναι από πολύ καλές έως πολύ κακές. Ταυτόχρονα είναι αθώες έως εξαιρετικά ένοχες ενώ συνάμα βρίσκονται σε αυτή αλλά και σε πάμπολλες άλλες διαστάσεις. “Πέρασα, γιατρέ;” Τολμώ να του κάνω τη μεγάλη ερώτηση. Βγαίνει από το στόμα μου σα μικρή φουσκαλίτσα φοβισμένης σκέψης. “Τι είδατε;” Με ρωτά ποιος είναι ο γιατρός μου χωρίς να απαντήσει αρχικά στην ερώτηση. Ταυτοχρόνως κάτι γράφει με ιδιαίτερη προσήλωση σκυμμένος επάνω στο γραφείο. Πιθανολογώ πως είναι η διάγνωση από την εξέταση που μόλις προηγήθηκε. Αισθάνομαι μία έντονη παρόρμηση να γίνω λαθραναγνώστρια και σιγά σιγά και ύπουλα και βρεθώ από πίσω του και να προσπαθήσω να την διαβάσω πάνω από τον ώμο του. Αποφασίζω να μην το κάνω για δύο λόγους. Πρώτον γιατί μπορεί να με αντιληφθεί και δε νομίζω πως θα το έβρισκε ιδιαίτερα ευχάριστο να γυρίσει απότομα και να δει το γουρλωμένο μου βλέμμα να τον παρατηρεί όλο περιέργεια και δεύτερον είναι γνωστό τοις πάσι ότι οι γιατροί γράφουν αποκλειστικά σε Γραμμική Β. Στη Γραμμική Β πέρα από ορισμένους βαρεμένους αρχαιολόγους έχουν ειδικευτεί μόνο οι φαρμακοποιοί προκειμένου να μπορούν να διαβάζουν τις συνταγογραφήσεις. Δε γνωρίζω Γραμμική Β. Ακόμα. Ελπίζω οι περιστάσεις να μη με εξαναγκάσουν να μάθω. Κάθομαι λοιπόν ήσυχη ήσυχη στη γωνιά μου και του λέω το όνομα του γιατρού/μαστολόγου. Σηκώνει το κεφάλι από το γραπτό του. Φαίνεται ενθουσιασμένος. Κατά πως φαίνεται του έφτιαξα το απόγευμα. Αρχίζει να μου πλέκει το εγκώμιο του γιατρού του άλλου. Λέει πως βρίσκομαι σε πολύ καλά χέρια. Τέλεια! “Καλό είναι αυτό” σκέφτομαι αλλά κάτι με ενοχλεί. Γιατι να υπάρχει ανάγκη να βρίσκομαι σε καλά χέρια; Αυτό υποδηλώνει κάτι, σωστά; Υποδηλώνει ότι υφίσταται ένα θέμα που απαιτεί να βρίσκομαι σε καλά χέρια ενώ εγώ θα προτιμούσα να βρίσκομαι υγιής και χωρίς κανένα θέμα στην ασφάλεια και τη θαλπωρή του σπιτιού μου. Τελικά μου δίνει τη μεγάλη απάντηση με την εισαγωγική φράση:”Δε θα σας πω ψέματα…”. Αυτό και μόνο μου προκαλεί έντονο φόβο. Αυτή η εισαγωγή δεν προμηνύει κάτι αισιόδοξο όπως φαίνεται και από την συνέχεια. Η περιοχή, όπως μου λέει, που βρίσκονται οι αλλοιώσεις είναι ύποπτη. Πάλι αυτή η λέξη. Ύποπτη για τι; Για υποκίνηση αναταραχών, για τσουνάμι, για στενή επαφή τρίτου τύπου; Be precise, doc! Αλλά δε χρειάζεται. Αποκωδικοποιώ από μέσα μου τις πληροφορίες. Προφανώς κάθε ιατρικός κλάδος έχει ελαφρές διαφοροποιήσεις στην τοπική του διάλεκτο. Όλοι σαφώς ομιλούν την ελληνική και γράφουν εις τη Γραμμική Β. Απλά όσον αφορά στην ορολογία παρατηρούνται μικρές παραλλαγές στη χρήση των λέξεων. Η εδώ διάλεκτος είναι η Υπερηχολογική, ενώ στο Κέντρο Μαστού χρησιμοποιούν αποκλειστικά τη Μαστολογική γνωστή και ως Αποτιτανολογική. Οι αλλοιώσεις εδώ είναι οι αποτιτανώσεις εκεί. Τα αποσιωπητικά μετά το “ύποπτη” όμως υπονοούν παντού το ίδιο. Καρκίνος. Σε αυτό η γλώσσα είναι παγκόσμια. Ο γιατρός ολοκληρώνει τη συζήτήσή μας λέγοντας πως θα συστήσει στη διάγνωση να γίνει βιοψία. Είναι πολύ ευγενικός και ανθρώπινος αλλά τα νέα δεν είναι τόσο καλά. Εσωτερικός αναστεναγμός καθώς ετοιμάζομαι να βγω. Λίγο πριν διαβώ το κατώφλι της εξόδου θυμάμαι να του πω πως με είχε στείλει σε αυτόν η παιδική φίλη/νοσηλεύτρια της ζωής μου. Κι άλλη χαρά εκεί. Λάμπει το πρόσωπό του. Φεύγοντας του έχω αφήσει δυο χαρές ενώ εγώ έχω πάρει μαζί μου μία τρομάρα. Κατευθύνομαι με γοργά βήματα προς το πάρκινγκ όπου έχω αφήσει το αυτοκίνητό μου. Κατά πως φαίνεται θα υπάρξει και sequel στο Κέντρο Μαστού. Επόμενη στάση σε αυτό το ταξίδι: Στο Κέντρο Μαστού part 2 a.k.a. Βιοψία μετά μουσικής! Μπορείτε να διαβάσετε την τέταρτη πράξη από εδώ